Inleiding
Het hierna omschreven drama, speelde zich af op 8 december 1995 op het landgoed van Geldersch Landschap & Kasteelen te Staverden. U weet wel, het kasteel dat vanaf omstreeks 1300 bekent staat door de bewoning van de Hertogen & Graven van Gelre. Als herkenning en verfraaiing van hun legers droegen zij een witte pauwenveer op de helm.
Daarom wordt het karakteristieke witte kasteel Staverden ook wel de “Pauwenburcht” genoemd. Thans worden nog steeds vanwege dit cultuur en historisch aspect witte pauwen op het landgoed gehouden. Ook de windwijzer op het kasteel draagt de symboliek van de “Pauwenburcht” uit.
Het kasteel de “Witte Pauwenburcht” op het Landgoed Staverden – Foto: ©Ton Heekelaar
Verzoek oud burgemeester
Een jachtcombinant op het landgoed Staverden, zijnde een gepensioneerd burgemeester, had vernomen dat een stuk roodwild in de beek nabij de watermolen (waterrad) van het kasteel lag.
Wegens overmacht, verplichtingen elders, was hij verhinderd voor een nadere inspectie. Inmiddels had hij ook niemand van zijn mede jachtcombinanten weten te strikken. Wegens verblijf in het buitenland gaf zelfs de jagermeester niet thuis.
De laatste hoop van de voormalige burgervader was gevestigd op de zijn bekende “beroepswoudloper”, tevens aangesteld als BOA, uit Velp. Hij had beet.
De opsteller dezer was beroepshalve overeenkomstig de Politiewet artikel.1 verplicht: Hulp te verlenen aan hen die deze behoeven (mens of dier). Desgevraagd, of het een mannelijk dan wel een vrouwelijk stuk roodwild betreft, deelde de oud burgemeester mede: “Dat heb ik niet goed mee gekregen, maar… vermoedelijk een vrouwelijk stuk!”
Alvorens de telefoonverbinding werd verbroken hoorde ik nog vaag: “Vergeet niet de jachtbuks mee te nemen!”
<< Foto links: Een witte pauw als windwijzer – Foto: ©Ton Heekelaar
Waterrad van de oude korenmolen en Staverdense beek
Foto’s: ©Ton Heekelaar
Landgoed met allure
Mijn avontuurlijk aangelegde dochter die toevallig vrij had van de politieopleidingsschool, was direct genegen om haar vader bij te staan. Dus gezamenlijk, inclusief jachtbuks, zijn wij terstond in de auto gesprongen en in gezwinde spoed naar kasteel Staverden gesjeesd. Bij de grens van het landgoed Staverden wordt ik steeds weer verrast vanwege de bijzondere allure. Allereerst de aanblik van de thans zeldzame uit omstreeks 1877 stammende duiventoren. Deze stonden aan het begin van de vorige eeuw op heel veel buitenplaatsen en landgoederen in ons land. Louter en uitsluitend ter vermaak en tijdverdrijf van de bewoners, zijnde edellieden en rijke kooplui, voor de duivenjacht.
In vroegere tijden waren duiventorens een jachtobject – Foto: ©Ton Heekelaar
Het kerkje van Staverden
Als we bij de kruising van de Jhr.C..J. Sandbergweg en Staverdenseweg het 733 ha grote landgoed binnen rijden, staat daar het in Neo-Gotische stijl opgetrokken kerkje uit 1875 te glimmen. Boven de ingang is een steen ingemetseld met een Bijbeltekst die luidt: Zie foto’s onder…
Het oude Tolhuis
Tegenover het kerkje staat het minder opvallende oude Tolhuis. Daar werd door de toenmalige bewoner, “tolgaarder” -Hendrikus Stoffer- het laatst in 1938 tol geheven. Hij was tevens wegwerker en koster van het kerkje. Ook het boogmetselwerk van de raamkozijnen Tolhuis zijn bijzonder. Zoals feitelijk alles op het landgoed bijzonder mag worden genoemd
Het oude tolhuis – Foto: ©Ton Heekelaar
