Hubertus zoekt het hogerop…
Op zondagmiddag 11 juni jl. zo tegen half 3 reden Fransien en ik over de Kronkelweg op de Hoge Veluwe, het was aardig weer en het zonnetje zorgde voor een aangename temperatuur. Afgezien van de vele bezoekers die we tegenkwamen, was er weinig wild op de been, niet zo verwonderlijk in het weekend en zeker niet op zo’n mooie dag als vandaag. De meeste dieren hadden blijkbaar de schaduw opgezocht en lieten zich op dit moment niet zien.
Daar zagen we plotseling Hubertus op een heuvel aan de Kronkelweg – Foto: ©Louis Fraanje
Op een heuvel
We waren ongeveer halverwege, toen Fransien ineens riep: “Stop… want daar rechts op een heuvel zit Hubertus!” Heel onopvallend lag hij daar in de schaduw van een aantal Amerikaanse eiken en een enkele dennenboom. Hij had het dus wat hogerop gezocht en kon vanaf die plek heel mooi de omgeving overzien.
Blijkbaar had hij de uitroep van Fransien gehoord, want onmiddellijk keek hij – met open mond – onze kant op en het leek wel, of hij zeggen wilde: “Nou… nou… dat mag gerust wat minder!” Om daarna zijn kop weer de andere kant op te draaien, om zich verder niets van ons meer aan te trekken.
Het gewei wordt steeds indrukwekkender van aanzien – Foto: ©Louis Fraanje
Indrukwekkend en imposant
Vanaf de weg konden we hem nu wel heel mooi bekijken en vooral ook zijn inmiddels ‘indrukwekkende’ gewei, dat nu nog duidelijker laat zien dat hij een 22-ender is geworden. Maar… dat hadden wij de vorige keer al reeds geconstateerd, al merk je wel, dat de enden nog wel enigszins een stukje door blijven groeien. Dat maakt van Hubertus alleen nog maar een meer imposantere verschijning.
Zo’n geweistang is altijd handig als je jeuk hebt – Foto: ©Louis Fraanje
Jeuk
Nadat wij aan de overkant van de weg, op onze klapstoeltjes waren neergestreken en inmiddels gezelschap hadden gekregen van onze vrienden Floris en Jannie van den Berg, besloot Hubertus om op te staan. Nou… dat mocht zo onderhand ook wel van ons, want er was in tussentijd zo’n anderhalf uur verstreken. Blijkbaar had Hubertus een beetje last van jeuk in het kruis en dan is zo’n gewei best handig, want heel lenig werd de linkerstang naar achteren gebogen en als een soort van borstel gebruikt om hem van de jeuk af te helpen.
Bij het opstaan keek hij jammer genoeg de andere kant op – Foto: ©Louis Fraanje
Eet smakelijk
We hadden gehoopt, dat hij onze richting op zou kijken bij het opstaan, maar helaas… Hubertus dacht daar blijkbaar anders over en liep vervolgens aan de andere kant van de heuvel het dal in om daar eens lekker te gaan smullen van de verse eikenbladeren. Gelukkig kwam hij uiteindelijk toch weer een beetje onze kant op en konden we genieten van zijn smakelijke maaltijd tussen het groen.
Lekker smullen van de eikenbladeren – Foto: ©Louis Fraanje
Een maaimachine
Hier onderaan de heuvel staat hij op steenworp afstand heel gewoon op z’n gemakje te vreten en je kunt het knarsen van de tanden duidelijk horen, als hij de bladeren van de takken trekt en deze vervolgens naar binnen werkt. Wat dat betreft, lijkt het net een maaimachine, want… als Hubertus aan het vreten is, gaat zoiets minutenlang en zonder ophouden.door, totdat hij genoeg naar binnen heeft gewerkt.
En… weer is er die bekende blik van herkenning – Foto: ©Louis Fraanje
Herkenning
Dan opeens kijkt hij ons – met een schijnbaar ‘onverschillige’ blik in z’n ogen – recht in het gezicht, een blad nog half uit de bek hangend. En… weer is er die bekende blik van herkenning, die we al zo vaak hebben gezien, als we ‘oog in oog’ met hem stonden. Het kan bijna niet missen en het kan haast niet anders, of hij weet deksels goed wie wij zijn, of ik moet mij wel heel sterk vergissen!
