Spectaculaire beklimming van de heuvel vastgelegd…
Nadat Hubertus zich weer lekker dik had gegeten aan het Amerikaanse eikenblad, dat zo onderhand wel zijn lievelingskostje blijkt te zijn, begeeft hij zich weer naar de top van de heuvel. Schijnbaar moeiteloos beklimt hij deze en ondertussen kunnen wij hem mooi vastleggen op de gevoelige plaat. Vergeleken bij onze oosterburen in Duitsland, stelt zo’n heuvel natuurlijk weinig voor. Maar… voor ons is het trouwens de eerste keer dat we zo’n spectaculaire beklimming van hem kunnen fotograferen, dus hebben we vandaag ook nog een primeur!
Moeiteloos beklom Hubertus de heuvel op naar boven – Foto: ©Louis Fraanje
Nog enkele meters…
…dan is hij boven – Foto’s: ©Louis Fraanje
Grond wegkrabben
Als Hubertus eenmaal boven is aangekomen, gaat hij met zijn rechter voorpoot de grond wat weg staan krabben, ten teken dat hij weer door de knieën zal gaan om uit te rusten. Dat wegkrabben van de grond is heel herkenbaar bij herten en reeën en ook andere zoogdieren. Blijkbaar willen ze hun rustplek zo comfortabel mogelijk hebben en worden dus allerlei oneffenheden zoals o.a. steentjes en takjes hiermee verwijderd. Vroeger, bij het struinen door de bossen, kwamen we regelmatig zulk soort rustplekken tegen op de bosbodem en wist je waar hert of ree vertoefde. Vooral in de wintertijd, dan vielen ze nog meer op, dan in de zomer.
Met zijn rechter voorpoot krabt Hubertus de grond weg – Foto: ©Louis Fraanje
Het krabben doet nogal wat stof opwaaien – Foto: ©Louis Fraanje
Veel geleerd
Dat wegkrabben van de grond heeft nogal ‘wat voeten in de aarde’ en doet nogal ‘wat stof opwaaien’, ook in filosofische zin is dit dus een prachtig voorbeeld. Zo zie je maar weer eens, hoe mooi sommige dingen in de natuur een mens – letterlijk en figuurlijk – kunnen aanspreken. Mede daarom kan ik mij weleens boos maken, als mensen spreken over een ‘stom beest’, want zeg nou zelf; wie is er nou eigenlijk stom? Door al die jaren heen dat wij Hubertus nu ‘op de voet’ volgen, hebben wij toch heel wat van hem geleerd en zijn we ondertussen ook heel wat te weten gekomen over het leven van de herten in al haar facetten. Heel veel dingen zelfs, die anders gewoon verborgen zouden blijven!
Daar staat Hubertus dan boven op de heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Wandelend voorbeeld
Zo is Hubertus niet alleen een prachtig dier om te zien, maar… voor een ieder die het maar zien wil, ook nog eens een ‘wandelend’ voorbeeld in het ‘leerboek’ der natuur. Want veel van zijn gedragingen als hert zijnde, kunnen nu door iedereen, zowel groot als klein, gewoon met eigen ogen gevolgd worden. Dat alles bij elkaar, maakt Hubertus in die zin alleen nog maar meer ‘bijzonder’, oftewel ‘uniek’, als ik het zo even mag zeggen.
Hubertus is weer op zijn rustplek aangekomen – Foto: ©Louis Fraanje
Koesteren
Een reden temeer ook om hem te koesteren, zowel u en wij als bezoekers van het Nationale Park De Hoge Veluwe, alsook de beheerders ervan. Als je dat even heel goed tot je laat doordringen, is een hert als Hubertus van ‘onschatbare’ waarde voor ons allemaal en zeker niet zomaar één of ander dier ergens op de Veluwe. Met dat gegeven in ons achterhoofd, heeft Hubertus een heel ‘apart’ plekje bij ontelbare natuurliefhebbers, niet alleen op de Hoge Veluwe, maar ook vèr daarbuiten!
Het Nationale Park De Hoge Veluwe is niet het Circuit van Zandvoort – Animatiefoto
Wereld van verschil
Weer terug met beide benen op de Veluwse grond, scheurt er een automobilist ‘plank gas’ en zonder op- of om te kijken aan ons voorbij op deze mooie en rustige zondagmiddag. Aan hem is dit verhaal ‘waarschijnlijk’ niet besteed, al zou het – zeer zeker – niet verkeerd van hem zijn, om het dan toch maar eens wèl te lezen! Wie weet… of hij een volgende keer het gas wat minder snel zal intrappen? Want… het Circuit van Zandvoort en Het Nationale Park De Hoge Veluwe is een wereld van verschil… toch?
