Ontmoeting met het reewild…
Als we door het “Reemsterbos” rijden, zien we nog een reebok staan, een mooi geparelde 6-ender. Altijd gaat er een schok door mij heen als ik een ontmoeting heb met het reewild. Ze nemen een aparte plaats in bij mijn natuurbeleving en dat heeft te maken met mijn allereerste confrontatie, die ging als volgt:
“Samen met een vriendje , ik was ongeveer zeven jaar, zwierven we door het bos. Opeens hoorden we het fiepen(geluid) van een reekalfje en nog geen twee tellen later stonden we ‘oog in oog’ met een pasgeboren reekalfje. We waren er bijna boven op gelopen, zo goed was de camouflage, er ging een schok door mij heen, zo mooi en zo teer.
Ik had zoiets nog nooit eerder gezien. Natuurlijk kwamen we er niet aan, wat je misschien wel graag zou willen, maar dat is de grootste fout die je ooit kunt maken, want de mensengeur kan de reegeit afstoten. Dus liepen we maar gauw weer door en even later hoorden we de moeder alweer bij haar kalf. Een ervaring die mij voor de rest van mijn leven met deze dieren heeft verbonden”.
Daar ligt een reekalfje in het hoge gras bij de ‘Deelense Straal’ – Foto: ©Louis Fraanje
Het reeëndrama
De jeep rijdt rustig over de zandwegen en de twee Jannen, die elkaar al zo’n 25 jaar kennen, kletsen over van alles en nog wat. Als we de Kemperbergweg oversteken naar de “Deelense Straal”, komt het gesprek op de nare gebeurtenis die Jan Venema dwarszit.
In papier
Gisterenmiddag werd hij opgepiept via de mobilofoon, of hij direct naar de poort bij Schaarsbergen wilde komen, want er was een reekalfje gevonden. “Onvoorstelbaar”, laat hij ons weten, “honderdduizend keer heb je het de mensen al verteld, dat zij zo’n beestje niet mee moeten nemen. Aangekomen bij de portier, staan daar twee volwassen mannen, waarvan de ene een pasgeboren reekalfje – notabene in papier gewikkeld – tegen zich aangedrukt in zijn armen. En hij zegt heel ernstig: “Zielig hè, meneer de boswachter, het is vast verdwaald en zijn moeder kwijt, is het niet vreselijk?”
Onkunde en onbegrip
Ja, wat moet je dan als jachtopzichter? Boos worden om zoveel onkunde en onbegrip? Het beste er maar van proberen te maken, dus vragen waar het gevonden is. Waarop de andere man zegt: “In het bos langs het fietspad, daar en daar in het Park”. Dus wat doe je? Je gaat met die mensen terug naar de plek, waar ze denken het gevonden te hebben. Soms lukt het en komt de reegeit weer terug. Na veel heen en weer gediscussieer, zou het dan vlakbij de “Deelense Straal” moeten zijn. Daar heeft Venema het tussen de grashalmen neergelegd en een eindje er vandaan is hij gaan zitten posten. Tot elf uur ’s avonds heeft hij daar zitten wachten en hopen dat moeder reegeit weer terug zou komen.
Maar… helaas.
Jachtopzichter Jan Venema bij het zieltogende reekalfje – Foto: ©Louis Fraanje
Zieltogend reekalfje
Nu gaan we kijken of het er nog ligt, wie weet? Heel voorzichtig lopen we in de richting die Venema feilloos aanwijst. Een geboren en getogen natuurmens in hart en nieren. En dan horen we opeens het fiepen van het reekalfje. Zou de geit al geweest zijn? Het leeft nog, gelukkig. Uiterst voorzichtig lopen we er naar toe en daar ligt het, zieltogend te fiepen in het hoge gras, maar geen spoor van de reegeit. Vreselijk, want wie weet hebben die mensen het wel heel ergens anders gevonden, misschien wel kilometers verder weg van deze plek verwijderd. Het beestje is aan zijn laatste adem en zal het niet overleven, want diezelfde morgen nog is het ‘einde verhaal’!
Nooit mee nemen!
Hoe vaak ik het tijdens mijn wandelingen en dialezingen ook aan de mensen vertel, ieder voorjaar gebeurt het weer. Mensen, als u zo’n kalfje vindt langs de openbare weg, neem dan wat gras en leg het een tiental meters het bos in. Zorg dat de geur van uw handen, door middel van het gras, niet op het lijfje van het kalfje komt. Dan zal de moeder het zeker weer terug vinden. Vertel dit aan een ieder die het maar horen wil, daar helpt u de natuur meer mee, dan het mee naar huis te nemen. Want thuis beginnen de problemen pas goed, vooral als het een bokje is. Het kan nooit meer terug in de natuur!
Een bezorgde jachtopzichter en het reekalfje – Foto: ©Louis Fraanje
Nuchter en realistisch
Zo ziet u maar weer, dat op zo’n tocht van alles kan gebeuren. Mooie momenten, maar ook echt trieste dingen, die je diep in je hart treffen.
Zo is het leven van een jachtopzichter die, nuchter en realistisch, vaak moeilijke beslissingen moet nemen. “Toch blijft het een boeiend beroep”, zegt Jan Venema, “en ik zou nooit anders willen”.
We zwerven nog even verder en vinden nog wat sporen van Grimbaert de das. Als we op ons horloge kijken is het inmiddels negen uur geworden.
Karrenspoor
“Kijk, daar hebben we de berkjes langs het oude karrenspoor van de Lijkweg. Vroeger kwamen hier de karren over met de overledenen uit Deelen naar Otterlo”, mijmert Venema voor zich uit. Door de “Wolfskuilen” en achter de “Deelense Was” langs, rijden we in de richting van het “Zwarte Veld”. We zien hier de berken van een oude erfscheiding, die door de Vrienden van de Hoge Veluwe weer zijn aangeplant, een stukje cultuur dat in ere is hersteld, proficiat!
Tussen het struikgewas ligt een reegeit – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Vlakbij een hoge douglas, ligt tussen het struikgewas een reegeit, minutenlang kunnen we haar observeren vanaf de weg. Dan zetten we koers, via “De Koekoek” en het “Otterlose Zand”, naar huis waar Truus de koffie al klaar heeft. Een boeiende tocht waarvan u al lezende, hopelijk iets heeft mee kunnen proeven. De Hoge Veluwe, een uniek stukje Nederland, waar we trots op zijn!
Het betreffende verhaal is eerder gepubliceerd in “De Veluwenaar” – 4e jaargang – No.3 – juli 1996.
