Het bronstroedel trekt dwars door het veld de dekking in…
De volgende morgen, maandag 28 augustus jl. stond ik om 10 over 8 bij het Reemsterveld en… daar zag ik nog net het hele bronstroedel met het plaatshert, de heuvel op gaan. Blijkbaar waren ze de afgelopen nacht in het open veld gebleven, mijn vermoeden van gisteravond bleek dus juist te zijn.
Aan de ene kant vond ik het best een beetje jammer, ik was net te laat, maar ja ik mocht – net als iedereen – pas om 8 uur naar binnen en dan staat de zon al aardig hoog en het bronstroedel blijft heus niet op mij wachten.
Het plaatshert trekt met zijn roedel de heuvel op – Foto: ©Louis Fraanje
Heel even nog, kijkt het plaatshert in mijn richting – Foto: ©Louis Fraanje
Levend schilderij
Toch blijft het een schitterend gezicht, al die rood-bruine lijven in het hoge gras, het is net een ‘levend’ schilderij. De zon klimt hoger en hoger, maar ik wil het hele ‘schouwspel’ toch graag vastleggen, want zoiets overkomt je heus niet elke dag. Eenmaal boven op de heuvel aangekomen, blijven ze nog even rustig staan en kijken naar de man met die grijze baard daar tussen de oude beuken aan de rand van de wildweide.
Boven op de heuvel aangekomen, blijven ze nog even staan – Foto: ©Louis Fraanje
Oog in oog met de koning van het Veluwse woud – Foto: ©Louis Fraanje
Geweldig gevoel
Dan trekken ze verder en langzaam, maar zeker gaan ze in de richting van het bos, dat links van het Reemsterveld ligt, er is verder niemand te zien, er is geen fotograaf in de wijde omtrek te bekennen. Dat maakt het eigenlijk allemaal nog mooier en ik voel mij ‘alleen op de wereld’, een geweldig gevoel. Zo’n klein nietig ‘mensje’ in dat grote natuurgebeuren!
Een deel van het bronstroedel op het Reemsterveld – Foto: ©Louis Fraanje
Lees ook: Op de Wildbaan – Deel 11
