Jaren geleden werden foto’s gemaakt door een fotograaf, die tijd is voorbij
Tussen allerlei spullen, waar jaren niet naar is omgekeken, vond ik een foto van een klein jongetje op een tafel. Dat was een verrassing. Ik wist niet dat het bestond. Dat jongetje op de tafel ben ik. Deze aflevering gaat deze keer een beetje over mijzelf. Ik ga iets vertellen van deze opname die ongeveer tachtig jaar geleden is gemaakt. De gewone man had geen camera. Een oom van ons was gemeentearchitect in Utrecht. Hij had voor zijn werk een camera nodig. Als hij bij ons op bezoek kwam maakte hij foto’s van het kasteel en van bijzondere woningen in het dorp. Het bezit van een camera was in die tijd alleen weggelegd voor wetenschappers, artsen en notarissen. De opname bovenaan de pagina is door een fotograaf gemaakt. In die tijd werd bij een speciale gelegenheid af en toe een fotograaf uitgenodigd.
Tante Stijntje Foppen uit Harderwijk en oma Mulder, de moeder van mijn moeder, zijn omstreeks 1935 op bezoek in de tuin van mijn ouderlijk huis aan de Vliegersvelderlaan in Barneveld. Ik (Gerrit de Graaff) zit op het tafeltje. Achter het prikkeldraad is in de oorlog een stuk grond gekocht om groente te verbouwen – Archieffoto: ©Gerrit de Graaff
Platteland
De twee dames op de foto ken ik niet. Mijn twee zussen Joke en Ockje waren het er over eens: de oma rechts is de moeder van mijn moeder en links tante Stijntje Foppen uit Harderwijk. De foto is gemaakt in de tuin van mijn ouderlijke woning aan de Vliegersvelderlaan. Ik ben op het platteland geboren. Vanuit mijn ouderlijk huis maakte ik kennis met de prachtige natuur op de Vaarst. In de landerijen met houtwallen, roggeakkers en rietmoerassen leerde ik de vogels kennen.
De natuur rond Barneveld was in die tijd overweldigend. Ik vond nesten van: wielewaal, patrijs, geelgors, grasmus, spotvogel, braamsluiper en watersnip. In het Schaffelaarsebos hoorde ik de zwarte specht, de gekraagde roodstaart, de zomertortel en de fluiter. In het Oostersebos luisterde ik in de maand mei naar de nachtegaal. Allemaal vogels die er nu niet meer zijn.
Mijn ouders: Bertha Mulder en Cornelius de Graaff met de hun eerste zoontje in de tuin aan de Vliegersvelderlaan – Archieffoto: ©Gerrit de Graaff
Groentetuin
In de oorlog kochten mijn ouders het stuk grond: achter het prikkeldraad op de foto. Jarenlang zijn hier bonen, aardappels… en tabak verbouwd. Ook voor de familie die in de stad woonde. Later was de groentetuin niet meer zo nodig en kochten Tiny en ik de tuin en lieten er een woning op bouwen. Zodoende ben ik door de jaren heen maar één huis opgeschoven.
Eerst wilden we niet naast mijn ouderlijk huis wonen, maar als we ernaast zouden gaan wonen, kon mijn moeder daar blijven wonen tot ze 96 jaar werd. Toen ik 17 jaar was plantte ik een beukje in de voortuin van mijn ouderlijk huis: die boom staat er nog…
Het oude huis met in de tuin de bruine beuk die ik heb geplant toen ik zeventien jaar oud was. Geen andere woningen te zien – Archieffoto: ©Gerrit de Graaff
Natuurfotografie
In mijn leven heb ik de hele ontwikkeling van de natuurfotografie meegemaakt. Tot vandaag de dag loop ik graag met de camera in de natuur. De laatste tien jaar met een digitale Pentax spiegelreflexcamera, maar dat was vroeger wel anders. Het fotograferen heeft mij altijd geweldig geboeid. De vele duizenden dia’s getuigen daarvan. De dia’s van het eerste uur zijn blauw verkleurd, maar tegenwoordig bestaat de mogelijkheid om dia’s te scannen (digitaal maken). De blauwe kleur kan dan worden verwijderd en de beelden worden weer als nieuw. Dit is een unieke ontwikkeling in de fotografie.
De huidige situatie: het ouderlijk huis met de reusachtige beuk en op het aardappellandje ons huis aan de Vliegersvelderlaan – Foto: ©Gerrit de Graaff
Jarig
Een week of zes geleden ben ik vierentachtig jaar geworden. Het is een leeftijd dat niets meer hoeft. Met veel plezier maak ik iedere week de natuurpagina in de zaterdagkrant, maar ik realiseer me wel dat het zomaar afgelopen kan zijn als één van ons beiden hulpbehoevend zou worden. Ik geniet van de grafische technieken, maar ook van de buienradar en de navigatie in mijn fijne auto die gelukkig afslaat als ik moet wachten bij de rotonde op de Nijkerkerweg of op een ander druk kruispunt.
Met de digitale camera en een fijne computer kan ik de pagina voor de krant kant-en-klaar aanleveren. Eerst zwart-wit en je kreeg vieze handen tijdens het lezen van de krant. Nu ziet de krant er schitterend uit: keurig gedrukt en in elkaar gelijmd. Ik vind het een hele eer om aan dit fraaie product te mogen meewerken. Na een halve eeuw zegt de redactie nog steeds niet: ‘Het is zo wel mooi geweest’. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat er veel is veranderd in de druktechniek, maar ook in de natuur. Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal nog mag meemaken.
Eerder gepubliceerd in Barneveldse Krant 09-09-2017 – Aflevering 578
