Een rustige zondag met veel publieke belangstelling voor Hubertus…
Zon en regen wisselden elkaar af op deze herfst-zondag, toch maar even lekker naar buiten en genieten van de geuren en kleuren, die in deze tijd van het jaar zo uitbundig aanwezig zijn.
Daarnaast waren we natuurlijk nieuwsgierig geworden, hoe Hubertus het maakte en togen we dus naar de Hoge Veluwe. Ondertussen was het zonnetje weer gaan schijnen en dat maakt het meteen wat aangenamer als je buiten aan de wandel bent.
Daar zat Hubertus op een rustig plekje in de zon – Foto: ©Louis Fraanje
Iets aan de hand…
Toen we in de verte het beeldje van het Stenen Hert ontwaarden, zagen we ook een aantal fietsers staan, voor ons een teken dat er iets aan de hand moest zijn. Onze eerste gedachte… Hubertus, dat kan haast niet missen en eenmaal dichterbij gekomen, bleek deze veronderstelling juist te zijn, want niet zo heel ver daar vandaan, zat het ons zo bekende hert, heerlijk in het zonnetje te genieten. Hubertus zelf, die trok zich helemaal totaal niets aan van al die publieke belangstelling, daar is hij zo langzamerhand heus wel aan gewend.
Florus geeft tekst en uitleg aan het fietsende publiek – Foto: ©Louis Fraanje
Niet schuw
Aan de overkant ontdekten we onze natuurvriend Florus van den Berg en wat verderop zijn vrouw Jannie, het voorbij fietsende publiek, bleef gedurig even staan en fotografeerden met telefoon of camera dat hert daar tussen de bomen. Menigeen vroeg of hij soms ziek was of iets dergelijks, omdat hij er helemaal niet vandoor ging. Maar… zij werden snel door Florus uit de droom geholpen. “Nee… hoor, mevrouw… d’r is niks aan de hand, hij is zo gezond als een vis en hij is helemaal niet schuw!”, was zijn antwoord.
Over belangstelling heeft Hubertus niet te klagen – Foto: ©Louis Fraanje
Hij kijkt maar eens even over zijn schouder, of het publiek niet te dichtbij komt – Foto: ©Louis Fraanje
Dan komt de regen met stromen naar beneden – Foto: ©Louis Fraanje
Waterkoud
Het duurde niet lang, of de regen kwam met stromen naar beneden, maar… ik had uit voorzorg een beschermhoes om de lens gedaan en de paraplu bleek ook geen overbodige luxe. Gelukkig was de regen maar van korte duur en even later kwam de zon alweer tevoorschijn. Desondanks bleef de temperatuur aan de lage kant en was de gevoelstemperatuur echt ‘waterkoud’, zoals we dat vaak zeggen.
Hoe het verder afloopt met Hubertus, leest u in het volgende deel.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 104
_______________________________________________________________________________________________
Nagekomen berichtje:
Hallo redactie,
Dit briefje zat onder onder de ruitenwisser van onze auto, die we op de Hoge Veluwe langs de kant van de weg geparkeerd hadden en even een bospad waren ingelopen. Even dacht ik aan een bekeuring, maar dit was een vriendelijk briefje. Even raden wie het had geschreven, maar daar waren we snel achter.
Het bleken Florus en Jannie van den Berg geweest te zijn, aardig toch!
Groetjes Jacqueline Jansen
