Inmiddels had Hubertus nog meer belangstelling gekregen…
Zo… dat smaakte even, vooral met deze wisselende weersomstandigheden dan gaat zo’n warm ‘bakkie’ er lekker in. Maar… het wild roept, of in dit speciale geval natuurlijk ‘Hubertus’, daarom pakken we onze spullen weer bij elkaar en vertrekken in de richting van het Stenen Hert.
Daar aangekomen, zagen we dat Hubertus inmiddels was opgestaan. Wat eerder op de middag was dat ook heel even het geval, maar nadat ik hem gefotografeerd had, ging hij weer door de knieën.
Nu was hij dan toch uiteindelijk vanuit het eikenbos in de richting van het open stuk nabij de Eikelkamp gelopen.
In tussentijd waren er meer bezoekers en natuurfotografen op Hubertus afgekomen en daartussen ontdekten we ook onze natuurvriend Ton Heekelaar met zijn vrouw. Hubertus liep heel rustig te grazen en trok zich van het hele gedoe om hem heen, echt helemaal totaal niets aan.
Hubertus was eerder deze middag ook al een keer in de benen gekomen – Foto: ©Louis Fraanje
Het hert Hubertus met achter hem enkele bewonderaars – Foto: ©Louis Fraanje
Geen stress
Er wordt wel eens geopperd, dat Hubertus aggressief zou zijn naar het publiek en zich misschien bedreigd zou voelen, nou… dat juist het tegendeel waar is, bleek afgelopen zondagmiddag maar weer eens heel duidelijk. Want… toen Hubertus het bospad over wilde steken, zat aan de overkant een moeder met haar dochtertje en haar camera in de aanslag. Hubertus keek even opzij naar het stel en liep vervolgens – heel rustig – op enkele meters afstand aan hen voorbij. Niks geen stress of wat dan ook, niet van moeder en dochtertje en zeker in de laatste plaats niet van Hubertus!
Hubertus kijkt even opzij en loopt vervolgens rustig verder – Foto: ©Louis Fraanje
Niks geen stress, niet van moeder en dochtertje en niet van Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Vol stille bewondering kijkt het kleine meisje, dat grote hert na – Foto: ©Louis Fraanje
Het kleine meisje en het grote hert
Natuurlijk hielden wij allemaal ons hart even vast, toen Hubertus op enkele meters afstand langs het tweetal daar aan de kant van het bospad liep. Maar… dat bleek achteraf gezien, helemaal niet nodig, want alles ging zo rustig en relaxed, het was bijna niet te geloven. Hubertus vertoonde totaal geen angst of agressie ten opzichte van het tweetal. En… toen hij de twee voorbij was gelopen, zagen we het kleine meisje met een blik vol van stille bewondering, het grote hert nastaren. Een spannend en tegelijkertijd ‘schitterend’ natuurmoment!
Van zo dichtbij zag ook het kleine meisje het grote hert Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Wild blijft wild
Dat beeld van Hubertus, zal het kleine blonde meisje haar leven lang niet meer vergeten, dat staat op haar netvlies gebrand, dat weet ik zeker, want… zo’n fantastische ontmoeting met een hert en dan zo dichtbij, zul je niet vaak in je leven meemaken? Ook ikzelf zal dit ‘aangrijpende’ moment nooit meer vergeten, dat weet ik zeker!
Daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen, dat iedereen nu maar naar het Park De Hoge Veluwe moet gaan, om ook zo dicht bij Hubertus op de foto te willen, dat is je reinste onzin. Je moet het gevaar niet op gaan zoeken, want zo’n hert is en blijft natuurlijk een wild dier, maar… toch!
Louis in actie achter zijn camera – Foto: ©Ton Heekelaar
Tenslotte…
Deze zondagmiddag hebben weer ontzettend veel parkbezoekers met volle teugen genoten van dit bijzondere hert, dat juist door zijn – in onze ogen – onnatuurlijk gedrag, laat zien dat het ook anders kan.
Toch blijven we de mensen er – keer op keer – op wijzen, om zeker niet te dicht bij het hert proberen te komen, want… je weet maar nooit! Als we dat respect niet op kunnen brengen voor dit schitterende dier, dan is het snel afgelopen met Hubertus.
Ontsteking
Ik vergat bijna te vertellen, dat Hubertus boven zijn rechter-voorpoot een flinke bult heeft zitten, daar zal hij tijdens de bronst wel een prikstoot gehad hebben en dat het is gaan ontsteken. Hopelijk zal het wel weer verdwijnen, zoals het ook met de vorige ontstekingen gegaan is, maar we blijven het zeker in de gaten houden.
Tevreden huiswaarts
Zo hebben wij weer met volle teugen genoten van deze ontmoeting met Hubertus en alles wat er omheen gebeurde. En ook voor de bezoekers van de Hoge Veluwe zal dat zeker niet minder zijn geweest, dat durf ik met een gerust hart te zeggen. Zo kon het ‘Hubertus-team’ weer tevreden huiswaarts keren, waarbij Ton Heekelaar en ik weer eens de laatsten waren die daar ook daadwerkelijk gevolg aan gaven.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 105
_______________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
