Een ‘broekie’ tussen kinderen en de natuur!
Afgelopen zomer op een mooie morgen in juli, liepen we door het oude Den Burg op het eiland Texel en plotseling zag ik op een klein binnenpleintje een soort van meerpaal, die als afvalbak dienst deed. Het meest intrigeerde mij de tekst die erop geplakt was; “Ik moet niks!”
Dat sprak mij wel heel erg aan en meteen bedacht ik mij, dat we tegenwoordig zoveel moeten, is het niet het één dan is het wel het ander, eigen initiatief… mag blijkbaar niet meer.
Een mooie tekst die precies bij Louis past – Foto: ©Fransien Fraanje
Overspoelt
Ik maakte Fransien erop attent en daar ging ik zittend op het bankje ernaast, samen met de tekst op de foto, want zoiets… vraagt er gewoon om. “Net iets voor een vrijbuiter als jij”, kreeg ik van haar te horen. Maar, lieve mensen is het dan niet zo, dat we tegenwoordig zoveel moeten? We worden overspoelt door reclame-boodschappen, die allemaal het beste(?) met ons voor hebben, als je ze moet geloven!
Nog erger vindt ik de snelle aanpraters op straat, die je bijna omver lopen om je dan – ongewild – iets proberen aan te smeren of op te dringen en dat soms bijna op het ‘onbeschofte’ af. Nee… dan probeer ik het toch maar liever – op mijn eigen manier – om met mensen om te gaan en dan ook graag wat socialer!
Een klein meisje en een klein kevertje en een grote kerel – Foto: ©Fransien Fraanje
Groot en klein
Als je een groot deel van je leven excursies en wandelingen met groepen mensen – uit alle gelederen van de maatschappij – heb begeleid, dan mag je gerust zeggen, dat je een klein beetje ‘mensenkennis’ hebt opgedaan. Dan komen tegelijkertijd de herinneringen aan die tijd ook weer naar boven en zie ik in gedachten weer dat hele kleine meisje met het rode haar, op een zondagmorgen in september 2009 op de Miggelenberg bij Hoenderloo. Met veel interesse stond ze vooraan in de rij te luisteren naar mijn verhaal over een mestkevertje, een klein meisje, een klein kevertje en een grote kerel, wat een schitterende scene!
Terwijl ik het kevertje oppakte en over mijn hand liet lopen, vertelde ik haar dat die mestkever een bolletje van poep maakt en rolt dat bolletje dan naar het nest. Het vrouwtje legt er een eitje in, daar komt dan een larve uit, die de poep opeet. Als de poep op is, verandert de larve in een pop, waar… na een tijdje een volwassen kever uitkomt. En dat hij zo mooi blauw was aan de onderkant. Maar… dat hij alleen maar ‘poep’ lustte, daar snapte ze helemaal niets van, onbegrijpelijk toch?
De onderkant van de paddenstoel bekijken met een spiegeltje – Foto: ©Jac. Gazenbeekstichting
Onbevangenheid
Juist die onbevangenheid van kinderen heeft mij al die jaren dat ik met ze op pad ging, erg aangesproken, dat je nog niets moet en er nog heel veel mag, dat is toch geweldig. Talloze keren ben ik met ze opgetrokken en heb ik hen verteld over de natuur, de dieren en de planten.
Bij het zien van bovenstaande foto, herinner ik mij weer de plaats en de situatie, het was op een doordeweekse dag in de herfstvakantie, om precies te zijn op dinsdag 17 oktober 2006 in het Sprielderbos bij Putten. Ik zat geknield bij een paddenstoel omringd door kinderen en door middel van een spiegeltje konden zij de onderkant bekijken, waar de lamelletjes zaten. Wat een ontdekking en de gezichten van de kinderen op de foto spreken ‘boekdelen’!
In het Hoenderlose Bos met een grote groep wandelaars – Foto: ©Jac. Gazenbeekstichting
Nooit uitgekeken
Wekelijks de natuur in met mensen om hen de mooie dingen te laten zien, soms kleine groepjes, maar een enkele keer ook wel hele grote groepen, soms tot wel honderd personen. Eigenlijk misschien wel wat te veel op zo’n moment, maar altijd weer leuk en boeiend want… je kunt ze toch niet terug naar huis sturen. De natuur heeft zoveel te bieden en je kunt er zoveel over vertellen, je raakt nooit uitgekeken en uitgepraat.
Oude foto uit de begintijd, een wandeling op het Wekeromse Zand – Foto: ©Jac. Gazenbeekstichting
Een broekie
Voordat de Jac. Gazenbeekstichting werd opgericht in 1991, ging ik ook al regelmatig met mensen de natuur in, meestal in de vakantieperiode en dan vooral gezinnen met kinderen. Bovenstaande foto zal omstreeks 1988- ’89 gemaakt zijn tijdens een herfstwandeling op het Wekeromse Zand, wat een ‘broekie’ nog, letterlijk en figuurlijk mag ik wel zeggen. Ook hier weer heel duidelijk, de kinderen vooraan en de ouderen op de achtergrond.
Wil Huygen en het boek – Foto: ©Louis Fraanje
Het kleine blonde meisje recht tegenover mij, vroeg opeens: “Bestaan er ook kabouters en wonen ze in deze paddenstoelen?” Waarop de ouderen meteen reageerden, met een “Nee… kind, natuurlijk niet, kabouters bestaan helemaal niet!”
Nou, daar sta je dan als gids en wat ga jij dan zeggen? Ik haalde haar naar voren en vertelde dat er zeer zeker meer is tussen hemel en aarde, dan dat wij met het ‘blote’ oog kunnen waarnemen. En… dat er ooit een mevrouw in Nunspeet woonde, ze heette Ans Gerding en die had ze gezien. Ze is zelfs op TV geweest bij de NCRV in het TV-programma Showroom. En… dat Rien Poortvliet en Wil Huygen er twee hele dikke boeken over hadden gemaakt. Waarop ze een heel verhaal begon over een kaboutertje bij hun thuis in de tuin. Om ons heen was het heel stil geworden en iedereen stond met open mond te luisteren.
Verwondering blijft
Dit ‘intermezzo’ met dat kleine blonde meisje, heeft een stempel gezet op al mijn wandelingen daarna en door mijn hele verdere leven. “Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst”, een vaste stelregel, die ik mijn leven lang heb meedragen en uitgedragen en… bij gezondheid ook zal blijven doen, want… de verwondering blijft!
