Eindelijk weer eens sneeuw
Op vrijdag 8 december begon het te sneeuwen, ja echt… eindelijk weer eens een witte wereld en in de avond kwam er nog weer een flinke sneeuwbui overheen. Heel gestaag vielen de sneeuwvlokken naar beneden en bedekten de bosbodem, die langzaam maar zeker veranderde in een groot ‘wit’ tapijt.
Want… zeg nou zelf, een winter zonder sneeuw is toch geen echte winter?
Een witte wereld in een donkere avond op de Hoge Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Veel mooier
Op zondagmiddag waren wij op de Hoge Veluwe en toen wij in de avond weer huiswaarts reden, kregen we nog een mooie toegift. De kale en grauwe takken van de bomen leken in de avond ineens veel mooier dan voorheen, je kende het gewoon niet meer terug. Het leek wel een sprookje, zo wonderschoon als het landschap zich voor onze ogen ontvouwde, bijna onwerkelijk!
Op weg naar huis kregen we nog een mooie toegift – Foto: ©Louis Fraanje
Zwijgend landschap
Ineens leek het overal om ons heen veel stiller dan anders, de sneeuw heeft het landschap het zwijgen opgelegd. Een mooie uitdrukking overigens en een oude Veluwenaar zei eens tegen mij: “De sneeuw bedekt alle naorigheid!” En… hij heeft natuurlijk gelijk, want alles verdwijnt onder die mooie ‘witte’ deken en geeft daarmee de natuur een extra dimensie!
Diep verscholen in de bossen van de Veluwe, ligt de oude jachthut – Foto: ©Louis Fraanje
Hutkriebels
“Grappig dat je met sneeuw echte hutkriebels krijgt. Er zijn beroerdere eigenschappen,” hoor ik mijn vriend de boswachter al zeggen. En… ik kan het alleen maar ‘volmondig’ beamen, want hij heeft volkomen gelijk, dan gaat het bloed sneller door mijn aderen stromen en moet ik er naartoe.
Dus… binnenkort hoop ik weer een bezoekje te brengen aan mijn vriend de boswachter, samen in de oude jachthut lekker bij de warme kachel bijpraten en inspiratie opdoen voor mijn verhalen.
Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 16
