Jarenlange traditie op Oudjaarsdag
Onlangs sprak ik ook nog weer eens één van mijn oude vrienden, namelijk Jacob de boswachter, het was inmiddels alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien en gesproken hadden.
Ja… en dan rolt de loper met herinneringen voor ons uit en komen vanzelfsprekend de oude verhalen weer ter sprake.
Eigenlijk ben je met zulke ‘groene’ vrienden, een bevoorrecht mens, buitenmensen die uit het goede hout gesneden zijn en met passie voor alles wat er leeft in bos en veld.
Douglasbos in de winter
Op de laatste dag van het jaar, Oudjaarsdag dus, haalde Jacob mij altijd op met de Landrover en maakten we een mooie rit door zijn terrein, dat was ook een soort traditie geworden. Oude eiken- en beukenbossen wisselen elkaar af met heide en stuifzand. Ook bevinden zich hier en daar bosvakken met naaldhout en dan vooral die prachtige hoge douglassparren, die hebben namelijk mijn speciale voorkeur. In het voorjaar ruiken ze – vooral ‘s morgens – zo heerlijk naar citroen en in de winter is het een prachtig gezicht als de witbesneeuwde takken zwaar naar beneden hangen.
De witbesneeuwde takken van het douglasbos in de winter – Foto: ©Louis Fraanje
Samen op pad met Jacob door het Veluwse bos – Foto: ©Louis Fraanje
Ouwe jongens krentenbrood
Ik zag er altijd met veel genoegen naar uit en als dan ‘s morgensvroeg, zo tegen de klok van zeven, Jacob arriveerde, was het weer “Ouwe jongens krentenbrood”, zoals hij dat altijd mooi kon benoemen. Met die ene zin was meteen alles verwoord en daarin lag ook de sfeer van onze kameraadschap opgesloten, allemaal dik in orde met ons ‘buitenmensen’ die samen op dezelfde golflengte zaten.
Voorover gebogen probeer ik met de kijker het wild in beeld te krijgen – Foto: ©Jachtopzichter Evert
Roerloos roodwild
Opeens stopt de jeep en Jacob fluistert: “Roodwild, een hinde met een kalf, daar… een eindje verder op het heuveltje tussen de oude dennebomen, als je er soms eventjes uit wilt, om ze beter in beeld te krijgen om een foto te maken, doe dan wel een beetje voorzichtig!”
Eigenlijk is het laatste zinnetje ‘overbodig’, maar ik snap Jacob natuurlijk best wel, want vooral met dit stille winterweer, is ieder onnodig geluidje teveel.
Als ik ben uitgestapt en ietsje verderop schuin achter een dik-besneeuwde struik sta, heb ik het tweetal nog beter in de lens. Roerloos staan ze onze kant op te kijken, een schitterend gezicht zo in dat besneeuwde bos. Een tijdje sta ik zo ‘oog in oog’ met de hinde, want het kalf heeft alleen maar oog voor de jeep van Jacob.
Daar stond het tweetal op een heuvel in de sneeuw – Foto: ©Louis Fraanje
Schitterend effekt
“Ja Louis, een mooi stel bij mekaar zo in de sneeuw, daar krijg je nou nooit genoeg van hè?” zegt Jacob, als ik weer bij hem in de jeep stap. Ik beaam dat natuurlijk volmondig, ondertussen start hij de motor en vervolgen we onze zwerftocht door het winterse bos. Heel voorzichtig laat de zon haar stralen tussen de takken van de bomen doorschijnen, dat geeft een schitterend effect en daarmee een extra dimensie aan het winterbos.
Heel voorzichtig laat de zon haar stralen tussen de takken doorschijnen – Foto: ©Louis Fraanje
Stof genoeg
We genieten allebei van deze mooie winterdag, want niet altijd is het zo mooi wit op Oudjaarsdag, dat is gewoon een ‘tref’, een extraatje zomaar gratis en voor niets. Onderweg praten we samen over van alles en nog wat, stof genoeg mag ik wel zeggen, daar ontbreekt het niet aan bij ons. Zo passeren allerlei zaken en gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue en… voordat we het goed en wel in de gaten hebben is onze zwerftocht op deze laatste dag van het jaar alweer teneinde.
De oude jachthut waar de verhalen geboren worden – Foto: ©Louis Fraanje
Geluksvogel
Bij het afscheid nemen, wensen we elkaar het allerbeste toe voor het komende jaar en hopen – bij gezondheid – elkaar gauw weer te zien. Vrienden zoals Jacob hebben een heel apart plekje in mijn hart, zoiets kun je niet uitleggen, het heeft alles te maken met gevoel en dat is onbetaalbaar!
Als ik hem dan even later over het dikbesneeuwde bospad weg zie rijden met zijn Landrover en hij tenslotte helemaal uit het zicht is verdwenen, geniet ik nog een tijdlang van het sprookjesachtige winterlandschap.
Wat ben ik toch een geluksvogel!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 20
______________________________________________________________________________________________________________________
Ook de allerbeste wensen voor de bezoekers van ons weblog!
