Leffert Oldenkamp
Boompieper brengt horde ‘vogelturflijstverslaafden’ naar de uiterwaarden
Rond Kerst 2017 streek in zijn eentje een klein vogeltje met de naam Siberische boompieper in de uiterwaarden bij Wageningen neer. Volgens de boekjes had deze vanuit Siberië rechtstreeks naar een warm plekje in Azië moeten vliegen. Op de een of andere manier is er iets misgegaan in het ingebouwde kompasje van de vogel. Wat wel vaker voorkomt.
In andere jaren werd deze boompieper ook al in onze contreien waargenomen. Vermoedelijk trekken ze niet alleen, maar deze had het tot zo ver overleefd.
Veerwegbewoners spotten het vogeltje als eersten in een meidoorn, maar meldden dat niet op de site voor bijzondere waarnemingen. Daarmee proberend te voorkomen dat een horde ‘vogelturflijstverslaafden’ op gang zou komen.
Vergeefs
Een week lang kwamen deze van heinde en ver aanzetten. Zelfs uit Denemarken, Duitsland en België. Met enorme fototoestellen, statieven, geluidsapparatuur en rugzakken. De meesten bleven twee tot drie uur rondhangen. Ook struinend, omdat het vogeltje van knotwilg naar knotwilg vluchtte, soms in de bramen dook, maar ook zijn heil zocht in de rietkragen langs de geul.
Vogelspotters zoeken naar de Boompieper (zie inzet) – Foto: ©Leffert Oldenkamp
Zoveel mogelijk
Buurtbewoners en wandelaars trokken hun wenkbrauwen op. Waar is dat goed voor? Er werden gesprekken aangeknoopt. De horde bleek tot ieders verrassing uit gewone mensen te bestaan. Geen fervente natuurliefhebbers. Men voelde zich via internet vooral verbonden met mensen die als gemeenschappelijk doel hebben om zo snel en zo veel mogelijk soorten vogels op een lijst te krijgen. Zoals bingospelers in de kantine van een camping. Wat er verder leefde in de uiterwaarden werd slechts sporadisch opgemerkt.
Sporen uitgewist
De vogel is op nieuwjaarsdag weggevlogen. Waarschijnlijk uitgeput en dus een gemakkelijke prooi voor een rover als de havik. Anders was het waarschijnlijk wel overspoeld door het wassende Rijnwater. Er zwemmen nu wintertalingen en krakeenden op deze plek. Alle sporen van de vogelspotters zijn uitgewist.
Tekst: ©Leffert Oldenkamp, bosbouwkundige
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk het filmpje van Kees Vanger:
De Siberische Boompieper of Groene Boompieper (Anthus hodgsoni)
De groene boompieper of Siberische boompieper is een zangvogelsoort uit de familie piepers en kwikstaarten van het geslacht Anthus.
De groene boompieper is 14 tot 15,5 cm lang. De groene pieper lijkt sterk op de boompieper. Het verschil is subtiel, de mantel van de groene pieper is olijfgroen getint en met minder duidelijke strepen, waar de gewone boompieper meer bruin gekleurd is met een duidelijke streping. Verder is de koptekening duidelijker, met een smal streepje tussen kruin en witte wenkbrauwstreep.
De groene boompieper komt voor in een brede zone van de Oeral tot Japan, van de Himalaya en Mongolië tot in het noordoosten van Siberië. De vogels overwinteren in het Oriëntaals gebied, vooral in Indonesië.
De soort telt twee ondersoorten:
A. h. hodgsoni: van de Himalaya tot centraal China, maar ook in centraal Japan.
A. h. yunnanensis: van noordoostelijk Rusland tot Kamtsjatka en zuidelijk tot Mongolië, noordoostelijk China en noordelijk Japan.
De Siberische boompieper, de ondersoort A. h. yunnanensis is zeldzaam in Nederland. Tussen 1980 en 1996 zijn er zes bevestigde waarnemingen die gaan over zeven exemplaren die in West Nederland werden waargenomen.
De groene boompieper heeft een groot verspreidingsgebied en de grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat.
Tekst: ©Kees Vanger
