De oude wildbaan…
Toen ik vanmorgen mijn neus buiten de deur van de oude jachthut stak, blies een gure wind bijna dwars door mij heen en mijn eerste gedachte was; ‘binnen blijven’! Maar… dat is natuurlijk geen optie voor een buitenman, die moet eruit en zeker als het winter is, want de sneeuw is dan net een prentenboek, dat hem alles vertelt over het wild.
Niet zo heel ver van de oude hut, ligt een gesloten wildbaan van een oud landgoed, waar het rood- en zwartwild (herten en zwijnen) zich goed thuis voelt en de kans om ze te zien ook redelijk groot is. Ik heb daar door de jaren heen dan ook heel wat mooie natuurmomenten mee mogen maken.
Eén van de grote toegangshekken in het raster van de wildbaan – Foto: ©Louis Fraanje
Klein koninkrijkje
Alhoewel dit gebied maar een paar honderd hectare groot is, ben ik van dit afgelegen stukje natuur gaan houden en dat heeft natuurlijk zo haar reden. Allereerst de verschillenden landschappen, die uiteenlopen van dichte stukken productiebos met dennen en sparren, tot aan hele oude en kromme eiken en beuken, die her en der verspreidt staan. Zeker nu er sneeuw ligt, voel ik mij als een koning die een rondgang door zijn rijk aan het maken is. Een klein koninkrijkje dus in de goede zin van het woord!
De grote sparren zijn zwaar beladen met een dikke laag sneeuw – Foto: ©Louis Fraanje
Verse prenten
Ondanks dat we in zo’n klein en dichtbevolkt landje wonen, merk je er hier erg weinig van en is het een lust om er rond te sjouwen, of gewoon ergens te gaan zitten, al dan niet op een hoogzit of een schuilhutje. Er is altijd wel iets te beleven, ook nu is dat weer het geval, want mijn oog valt op de pootafdrukken, die dwars over het bospad lopen, bij nader inzien zijn het verse prenten van een hert . Dus… die kan nooit ver weg zijn, wat ook inderdaad het geval blijkt, als ik nog eens goed om mij heen kijk, zie ik hem aan de bosrand staan. Heel even blijft hij staan en kijkt in mijn richting, om vervolgens op zijn gemak de dekking in te trekken.
Aan de bosrand staat een hert in mijn richting te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Enorme woudreuzen
Na deze korte ontmoeting, vervolg ik mijn zwerftocht door het winterse bos, mijn doel is de oude aanplant met haar hoge Fijn- en Douglassparren, want deze enorme woudreuzen bereiken soms wel een hoogte van zo’n 20 tot 40 meter. En in een gunstige omgeving ruim 50 meter hoog worden, zoals de hoogste boom van Nederland bij Apeldoorn.
Staande bij de enorme besneeuwde woudreuzen voel ik mij een echte trapper – Foto: ©Fransien Fraanje
Een trapper
Deze boomsoort werd in het verleden geïntroduceerd in Europa voor de houtproductie, de kaarsrechte stam is dan ook ideaal om mooie planken uit te halen. Maar… wat mij op dit moment nog meer boeit, dat is als de donkergroene takken bedekt zijn met een dikke laag sneeuw, dan waan ik mezelf in de wildernis van Alaska en voel ik mij een echte ‘trapper’! Daarover heb ik in het eerste deel van deze serie al eens geschreven!
Als ik op de open vlakte kom, gaat het weer sneeuwen – Foto: ©Louis Fraanje
Afwisseling
Als ik vanuit het dichte bos, een stuk open vlakte over moet steken, gaat het weer sneeuwen en zal ik mijn kraag wat hoger op moeten steken, want het begint nu ook echt voelbaar kouder te worden. Ineens ben je dan in een totaal ander landschap en dat is nou de charme van dit gebied. Die afwisseling in het Veluwse landschap blijft je steeds weer verrassen en daarom is het ook nooit saai.
Tussen de besneeuwde stammen verscheen plotseling een flinke keiler – Foto: ©Rob Wijnsma
Woeste verschijning
Plotseling verschijnt er onverwachts aan de rechterkant een flinke keiler tussen de besneeuwde stammen. Is dat even schrikken, zijn grote donkere kop zit vol met sneeuw. Zo op het eerste gezicht, een angst-aanjagende en woeste verschijning, maar gelukkig voor mij, heeft hij blijkbaar wel wat anders aan zijn kop. Heel even blijft hij staan, om er vervolgens snel weer de benen te nemen, wat door de hoge sneeuw nog niet zo’n heel gemakkelijke klus is.
De oude jachthut in de winter op de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Urenlang zwerven
Zo kan ik urenlang zwerven, maar als het na een tijdje ophoudt met sneeuwen, kijk ik op mijn horloge en zie dat ondertussen de tijd ook niet heeft stilgestaan. Deze mooie winterdag in het bos op de Veluwe loopt alweer rap ten einde en ik wil graag voor het donker is geworden, bij de hut terug zijn.
In ieder geval heb ik weer – met volle teugen – genoten van deze prachtige winterdag en die pakt niemand mij meer af, zal ik maar zeggen. Als ik dan uiteindelijk tussen de bomen door, de oude jachthut weer op zie doemen, verlang ik ook eigenlijk best wel naar de warme kachel en een lekkere bak warme zwarte koffie.
Een warme bak koffie is niet verkeerd – Foto: ©Fransien Fraanje
Kachel en koffie
Eenmaal binnen in de oude hut, eerst maar eens de kachel op gang helpen en als deze even later lekker staat te loeien, is de kou al snel verdwenen.
Water opzetten voor een lekkere pot koffie, een paar lekkere boterhammen met kaas en Zeeuws spek, nou dan ben ik wel weer tevreden voor vandaag.
Om daarna even heerlijk onderuit te zakken in de oude rookstoel, mijn ogen te sluiten en weg te dromen over een heilzame wereld, die helaas… niet meer bestaat!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 23
