Een grijze winterdag heeft ook zo haar charme…
Als je zo heerlijk rustig en ver verwijderd van de bewoonde wereld, in je eentje bij het haardvuur zit, dan borrelen de herinneringen vanzelf naar boven. Het leuke van zo’n herinnering is, dat je de dingen weer opnieuw beleeft en soms nog haarscherp de bijbehorende beelden voor de geest kunt halen.
Belevenissen
De winter is voor mij echt het jaargetijde, waarin ik mij graag zo af en toe eens terugtrek om oude en vooral mooie herinneringen op te halen. Belevenissen, die destijds veel indruk op mij gemaakt hebben, komen dan langzaam maar zeker weer tot leven en vormen beelden die daarbij horen. Het lijkt dan net een film, waar je naar zit te kijken en waarin je zelf de hoofdrol speelt. Toen ik gisteren onderweg was naar de hut en mijn blik over de besneeuwde bomen langs de weg liet gaan, waande ik mij – heel even – in de bergen van Oostenrijk.
Onderweg naar de hut, waande ik mij even in de bergen van Oostenrijk – Foto: ©Louis Fraanje
Rust en romantiek
Als ik een tijdje later in de jachthut ben, zit ik met een oude ingelijste foto in mijn handen, op de afbeelding zie ik een klassieke jachtopzichter ergens in de Alpen, op een houtblok bij een voerplek voor het roodwild zitten. Het is winter en er is niet genoeg voedsel voor de dieren, dus wordt er bijgevoerd met bijvoorbeeld hooi en brokjes, zodat het wild niet hoeft te verhongeren.
Het mooie aan dit oude prentje vind ik, dat de oude man heel rustig en lurkend aan z’n pijp, de herten zit te observeren die zichtbaar ‘ongestoord’ van het voedsel komen eten. De man is blijkbaar geen vreemde voor hen, anders kwamen ze niet zo dichtbij.
Wat een heerlijk moment, tussen mens en dier, de rust en romantiek die het mooie tafereel op deze oude prent met zich meebrengen, maakt me blij en gelukkig.
De oude jachtopzichter kijkt toe, hoe het wild ongestoord aan het eten is – Foto: Fotograaf onbekend
Herinneringen
Er wordt weleens gezegd, dat je niet te vaak achterom moet kijken en misschien hebben ze wel gelijk, maar wat is er eigenlijk mis mee, om een mooie herinnering nog eens op te halen en – in gedachten – opnieuw te beleven? Dat is toch een heerlijk gevoel, tenminste bij mij wel en… mede daarom, heb ik enkele mooie gezegden die hier betrekking op hebben, voor u op een rijtje gezet:
“Wie van zijn herinneringen kan genieten leeft tweemaal”(Martialis). “Herinneringen zijn de wijnkelders van de geest”(Felix Timmermans). “Veel is in de maneschijn der herinnering schoner dan in het zonlicht der werkelijkheid”(Peter Sirius). En de laatste: “Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering”(Salvador Dali).
Ineens ontdekte ik een drietal moeflons op een heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Laaghangende mist
De zon laat zich vandaag niet zien, er hangt alleen een grijze wolkenlucht, die zwanger is van de sneeuw die straks nog wel zal gaan vallen. Toch ben ik er op uit getrokken en zwerf nu door het winterse bos.
Even later ontdek ik ineens ergens op een heuvel, een drietal moeflons, ze komen niet van hun plek en blijven in de verte staan turen. Het is een schitterend natuurmoment, vooral ook omdat ze mij totaal niet in de gaten hebben. Er is bijna geen wind en de laaghangende mist is natuurlijk ook in mijn voordeel.
Wat meer naar links stonden nog meer moeflons – Foto: ©Louis Fraanje
Alert en schuw
Als ik wat meer naar links kijk, zie ik nog meer moeflons staan en zelfs enkele op de grond in de sneeuw zitten, ze zijn lekker op hun gemak aan het herkauwen. Wel is er eentje bij, die steeds mijn kant uit staat te turen, maar of hij mij ook daadwerkelijk met deze mist in de gaten heeft, vraag ik me af. Alhoewel, moeflons zeer alert zijn en je bijna direct in de gaten hebben. Een oude jachtopzichter zei eens tegen mij: “Die wilde schapen zijn zo schuw, het lijkt soms wel of ze op elke haar een oog hebben!” Dus dat spreekt voor zich, zou ik zeggen.
Uiteindelijk kreeg ik de moeflons van wat dichterbij in beeld – Foto: ©Louis Fraanje
Ongezien voortbewegen
Toch wil ik proberen om ze nog van wat dichterbij te kunnen observeren en misschien dan ook wat mooier op de plaat te krijgen. Het zal best een hele tour worden, want zoveel dekking is er eigenlijk niet, maar zoiets is zeker het proberen waard. Tijdens zo’n ‘berstocht’ zoals jagers het zo mooi noemen, moet je er voor zorgen, dat je je ongezien voortbeweegt en tegelijkertijd constant blijven opletten waar de dieren zich bevinden. Dat is nu met al die sneeuw en weinig dekking, bijna onmogelijk, maar als het uiteindelijk dan toch is gelukt, zeker de moeite meer dan waard, gezien het resultaat!(zie foto’s boven en onder).
Na veel geworstel kon ik deze mooie oude moeflonram voor de lens krijgen – Foto: ©Louis Fraanje
Natte boel
Geen overwinning zonder strijd, nou… dat bleek ook deze keer heel duidelijk, want… probeer maar eens zonder al teveel geluid te maken, door de sneeuw te sluipen. Ik geef het je te doen, tjonge… jonge… wat een strijd en dan ook nog proberen de boel droog te houden. Maar… zoals ik al eerder opperde, het is gelukt en die natte boel, die droogt straks wel weer bij het haardvuur!
De oude jachthut op de Veluwe, een unieke situatie in een dichtbevolkt land – Foto: ©Louis Fraanje
Simpel en uniek
Als ik dan tenslotte aan het einde van deze winterwandeling, tussen de bomen door de oude jachthut weer zie opduiken, voel ik mij de gelukkigste mens op aarde. Dat klinkt misschien heel simpel in de oren van de moderne mens, maar dat boeit mij totaal niet en de reden waarom… is misschien nog simpeler, want hier moet ik namelijk helemaal niets. Hier ben ik helemaal op mijzelf aangewezen, hier voel ik mij ook echt één met de natuur. En dan te bedenken, dat dit nog mogelijk is in een dichtbevolkt land als het onze, met ruim 17 miljoen inwoners, dat is toch uniek!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 25
