Een goed rentmeester neemt zijn verantwoording en zorgt voor zijn dieren…
Vandaag ga ik weer eens met Jacob de boswachter op pad, een rondje langs de wildweides, om te kijken of de dieren zich kunnen redden en anders geeft hij ze wat extra in deze tijd van het jaar. Wat dat betreft is Jacob nog echt iemand van de oude stempel en is hij goed voor zijn dieren en zal hij ze dan ook zeker niet laten verhongeren.
De boswachter met voer in de weer voor zijn wild – Foto: ©Louis Fraanje
Wijsneuzen
Als ik tegen hem begin, over het beheer in bijvoorbeeld de Oostvaardersplassen, dan betrekt zijn gezicht en dan kan hij zich mateloos ergeren aan die ‘wijsneuzen’ zoals hij ze noemt. “Dat is toch verschrikkelijk jong, dat heeft toch helemaal niks meer met natuurbeheer te maken, dat is nog erger dan een concentratiekamp!” aldus de boswachter. “Maar… wat nog veel erger is, dat zoiets jarenlang zijn gang kan gaan en niemand er iets tegen kan doen. Als ik van mijn baas, zo met mijn dieren om moest gaan, nam ik op staande voet ontslag, maar die is gelukkig wijzer en neemt zijn verantwoording zoals het een goed rentmeester behoort!” Zo… dat is duidelijke taal!
Het roodwild geniet van het lekkere hooi dat is uitgestrooid – Foto: ©Louis Fraanje
Baal hooi
Ondertussen zijn we bij de eerste wildweide aangekomen, daar had hij vanmorgen al vroeg een baal hooi losgesneden en het roodwild is er inmiddels druk mee bezig . Als de dieren het geluid van de jeep horen, kijken ze even op, om vervolgens weer rustig verder te gaan met de maaltijd .
Iets verderop staat een roedeltje kaalwild, dat ook heerlijk smult van het hooi dat door de jachtopzichter is uitgestrooid. Ook hier kijkt een enkel dier eventjes op, om vervolgens gewoon weer lekker door te gaan met de smulpartij en samen genieten we van dit prachtige tafereel.
Ook het roedeltje kaalwild is inmiddels aan de maaltijd – Foto: ©Louis Fraanje
Geen pet
Het is gewoon een feest om samen met Jacob – in deze tijd van het jaar – door zijn ondergesneeuwde revier te zwerven, maar dat heb ik al vaker gezegd en dat is ook vandaag niet anders. Als we het over zijn wild hebben, dan glundert hij en praat honderd uit. Een boswachter uit het goede hout gesneden en ook gewoon boswachter of jachtopzichter genoemd wil worden en geen ‘faunabeheerder’ zoals dat in onze tijd ‘gemeengoed’ geworden is. Jacob is een man die tradities hoog in het vaandel heeft, hij draagt ook een echte jagershoed, nee… geen petje dat vind hij echt helemaal niks en ik ben het roerend met hem eens!
Met de verrekijker achter het wildscherm, zien… zonder gezien te worden – Foto: ©Fransien Fraanje
Geweidragers
Dan komen we bij een wildweide waar Jacob een mooi houten kijkscherm gemaakt heeft, daar kan ik mooi even koekeloeren, zonder dat het wild mij kan zien. Het is een heel mooi open stukje natuur, met aan de rand wat veen, vandaar dat het omringd wordt door een rietkraag. Er lopen een viertal geweidragers, die waarschijnlijk het geluid van de jeep opgevangen hebben, vandaar dat ze eventjes opkijken.
Het viertal geweidragers heeft blijkbaar iets gehoord en kijken in mijn richting – Foto: ©Louis Fraanje
Wie kijkt naar wie?
Het is een mooi stelletje bij elkaar en als ze zo op hun gemakje in mijn richting staan te kijken, denk ik bij mezelf; wie kijkt nou naar wie? Er gaat een weldadige rust vanuit, de stilte is bijna te voelen in dit winterse landschap en op zo’n moment, vergeet je even alles om je heen. Zoiets is niet in woorden uit te drukken, dat is een heel apart gevoel, dat zit in je bloed!
Langzaam, maar zeker gaan de herten er vandoor – Foto: ©Louis Fraanje
Kolossale kapstokken
Dan voel ik een opeens een hand op mijn schouder, het is Jacob die fluisterend zegt: “Nou… dat is toch een plaatje waard, of niet soms?” Ik knik bevestigend, waarop hij verder gaat: “Ze zitten mooi in het haar en goed in het vlees, die komen de winter wel door, maak je maar geen zorgen. Moet je die kolossale kapstokken(geweien) eens bekijken, dat is toch een lust voor het oog!” Ik voeg er aan toe, dat het ook te maken heeft met de goede verzorging door iemand die hart heeft voor zijn dieren. De boswachter glimlacht bescheiden.
Terwijl de anderen rustig voort stappen, blijft de achterste even – met gespitste oren – staan – Foto: ©Louis Fraanje
Geen zorgen
Langzaam, maar zeker verdwijnen de dieren achter de hoge wal en terwijl de anderen rustig voort stappen, blijft de achterste – met gespitste oren naar achteren – staan. Blijkbaar wil hij nog even zeker weten of er geen gevaar dreigt van achteren, want je weet natuurlijk maar nooit! Vooral in de wintertijd is dit extra alert zijn, geen overbodige luxe, al hoeven ze zich eigenlijk geen zorgen te maken in de wildbaan van Jacob.
Het late middagzonnetje verandert het besneeuwde landschap in een sprookje – Foto: ©Louis Fraanje
Verhalen horen bij dit leven…
“Zullen wij dan ook maar gaan?” oppert Jacob: “Ik heb best zin in een warme bak leut. Het is weer mooi geweest vandaag, jong… het wild is goed op het voer geweest, dus dat is ook weer een hele zorg minder!” We lopen samen terug naar de jeep en keren huiswaarts, het late middagzonnetje komt er nog even door en verandert het besneeuwde landschap in een sprookje.
Later in de oude boswachterswoning, zitten we bij de warme kachel, onder het genot van een bak koffie, oude herinneringen op te halen. De vrouw van Jacob glimlacht, want ze heeft die verhalen al vele malen gehoord, maar het hoort bij dit leven in het bos!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 26
