Iedere week een verhaaltje maken in de krant behoort bij mijn levenspatroon
Vandaag de zeshonderdste aflevering in de rubriek ‘De Wereld van Gerrit de Graaff’ in de Barneveldse Krant. Ik voel mij een beetje ongelukkig als er geen pagina van mij in de krant staat. Ik heb een poosje zitten denken, waarover de 600e aflevering moet gaan: over eksters of over de vele duizenden kieviten en brandganzen in de polder bij Nijkerk. Een goede vriendin van ons, Henny van der Wilt, leest geregeld de verhaaltjes. Ze zegt: ‘Jullie worden dit jaar allebei 85 jaar. Vertel eens iets over jezelf, waar jullie wonen en zo’. Moet dat nou? ‘Ja!’
Voor het huis van de familie De Graaff aan de Vliegersvelderlaan in Barneveld staat een toverhazelaar (Hamamelis japonica). Het boompje bloeit elk jaar eind januari-begin februari. De grootste verzameling bloeiende toverhazelaars in verschillende kleuren is nu te bewonderen in het Arboretum Kalmthout in België. Heen en weer ruim 300 kilometer. Goeie reis! – Foto: ©Gerrit de Graaff
De Toverhazelaar
Ons huis staat aan de Vliegersvelderlaan in Barneveld. Het is gebouwd in 1960. In dat jaar zijn we ook getrouwd. Voor die tijd bezochten we veel botanische tuinen. Ook de bomentuin van Kalmthout in België. Afgelopen maandag zijn we daar nog weer eens geweest tijdens de Hamamelisfeesten: prachtig (foto). We zagen daar in 1959 voor het eerst een bloeiende toverhazelaar. Onze liefde voor de toverhazelaar is dus niet van vandaag of gisteren.
Afgelopen maandag 5 februari 2018 waren wij op bezoek in het Arboretum Kalmthout. Mooi uitje, kan volgende week ook nog – Foto: ©Gerrit de Graaff
Langzame groeier
Toen ons huis klaar was hebben we meteen een jonge toverhazelaar in de voortuin geplant en het huis ‘De Toverhazelaar’ genoemd. Dat is inmiddels al 58 jaar geleden. Helaas is de eerste toverhazelaar dood gegaan. Degene die er nu staat is minstens veertig jaar oud. Het is een langzame groeier. De toverhazelaar, Hamamelis japonica, komt uit Japan. De toverhazelaar bloeit in eind januari en ruikt heerlijk. Als het gaat vriezen krullen de bloemblaadjes op en als het gaat dooien, bloeit de toverhazelaar weer vrolijk verder.
Leonie Bouwman maakte een mooi gedicht over de toverhazelaar:
Jij, toverhazelaar,
Als begin januari het winterzonnetje met z’n bleke schijnsel niet weet door te breken,
Als het dorre blad in de tuin om je heen langdurig glanst in de koude regen,
weet jij als altijd weer je goede voornemens enthousiast uit te stralen,
weet jij als altijd weer met je gouden gloed mensen te betoveren,
met het geel van de zomerzon, met het geel van luister en glorie.
In de achtertuin staan verschillende grote sparren. Hier heeft de eekhoorn een nest. De vorige eekhoorn kreeg hier zeven jongen – Foto: ©Gerrit de Graaff
Eekhoorn in de tuin
In onze tuin staan twee hoge Servische sparren (Picea omorika) van ongeveer 12 meter hoog. Het zijn in het verleden kerstboompjes geweest en na die tijd in de tuin geplant. De beide sparren vormen een prachtige plek voor een eekhoorn. De vorige eekhoorn heeft ruim vijf jaar in onze tuin geleefd en 7 jongen gehad in twee jaar. Een eekhoorn heeft dus maar twee vruchtbare jaren. Deze eekhoorn leeft niet meer. Nadien zijn verschillende eekhoorns bij huis geweest, maar ze bleven niet. Sinds een half jaar is er weer een nieuwe (zie foto boven). Eerst heel schuw, maar als ik fluit en een walnoot op de stoep gooi komt de eekhoorn de noot pakken, terwijl ik er bij sta. Heel leuk, ik denk dat het weer een vrouwtje is, want ze knabbelt aan een hertengewei (kalkgebrek), dat deed de vorige ook…
De kwak was drie dagen in onze tuin. Later zagen we het oranje spul aan de snavel. Dat is van de goudvissen die hij heeft opgevreten – Foto: ©Gerrit de Graaff
Zeldzame Kwak
In de krant van dinsdag 16 januari 2018 stond een foto van een kwak en een verhaaltje over deze zeldzame vogel in onze tuin. Ik heb het belangrijkste vergeten te vermelden, maar daar kwam ik pas later achter. De kwak zat drie dagen niet zomaar bij huis. Hij had het namelijk gemunt op de vijver onder de boom. Zonder dat ik iets heb gemerkt heeft de kwak alle goudvissen uit onze vijver opgegeten. Ik zag het later aan de rode schubben aan zijn snavel (zie foto linksonder).
Schubben aan snavel(zie wit pijltje)
Nachtelijke visser
Het beest kwam niet bij de vijver. De goudvissen in de vijver laten zich in de winter nauwelijks zien. Ze zijn in ruste onder overhangende planten. De kwak moet dat ’s nachts hebben gedaan, maar hoe… De vijver is een halve meter diep. De kwak kan niet eens op de bodem staan.
Ik snap er niets van: de kwak is weg en alle goudvissen zijn ook weg… Een mooie gelegenheid om de vijver eens leeg te maken en weer nieuwe visjes te kopen.
Dit was de 600e aflevering van mijn rubriek in de Barneveldse Krant. Dank voor de leuke reacties. Bij leven en gezondheid hoop ik hiermee nog een tijdje door te gaan.
Ook gepubliceerd in: Barneveldse Krant – 10-02-2018 – Aflevering 600
______________________________________________________________________________________________________________________
“Prestigieus en groots”
Namens de redactie van het weblog “De Veluwenaar” wil ik Gerrit de Graaff van harte feliciteren met deze mijlpaal! Zeshonderd afleveringen over de meest uiteenlopende onderwerpen, maar meestal met de natuur als uitgangspunt, in de Barneveldse Krant!
Geweldig… wat een unieke prestatie om zolang en zoveel te publiceren en daarmee zoveel mensen een plezier mee te doen, hiermee overtreft de Barneveldse natuurliefhebber Gerrit de Graaff alle verwachtingen!
Louis Fraanje, voorzitter – Jac. Gazenbeekstichting
______________________________________________________________________________________________________________________
