Op het wildspoor van de oude keiler Hendrik…
Allereerst wil ik graag even iets kwijt, wat mij na op het hart ligt en daarnaast misschien ook wel enige herkenning oproept bij de lezers?
Misschien heeft u dat ook weleens; dat je soms zomaar voor je uit zit te staren en je alles wat er om je heen gebeurd, geheel en al ontgaat? Gewoon gedachteloos en in jezelf gekeerd zijn, eventjes helemaal niets!
Koester zulke momenten en laat het je gewoon ‘overkomen’, een rustig en stil moment, waarbij je even niets hoeft en niets moet. Zulke dingen zijn zeldzaam geworden in deze opgejaagde 24 uurseconomie, die steeds hogere eisen stelt aan ons biologische levensritme. Dat veel mensen daardoor slechter gaan slapen, is een heel duidelijk en negatief effect hiervan. Daarom zullen we eens wat meer naar ons lichaam moeten luisteren en ons gedrag aanpassen en tenslotte weer het natuurlijke dag-nachtritme volgen.
Louis in de hut aan het lezen in een van zijn boeken – Foto: ©Fransien Fraanje
Winterwandeling
Zo… zat ik onlangs in mijn fotoarchief te snuffelen en mijn oog viel op een winterfoto, die gemaakt was tijdens een winterse natuurwandeling op de Veluwe, samen met een groepje mensen op een morgen in februari 2013.
Het had inmiddels een paar dagen gesneeuwd, dus lagen de bossen op de Veluwe onder een witte deken. Tijdens de wandeling vertelde ik alles over het wild en wees ik de mensen op de diersporen die duidelijk afgedrukt stonden in de sneeuw.
Louis met een groepje wandelaars in de winter op de Veluwe – Foto: ©Fransien Fraanje
Prenten en sporen
Ontzettend dankbaar werk zo’n natuurwandeling en vooral als er ook kinderen meegaan, want dan kun je ze laten zien hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat in de natuur. Er waren twee jochies, die niet van mijn zijde weken en van alles vroegen, een geweldige ervaring. Ik vertelde over de prenten en sporen, ieder met hun eigen verhaal en nu in de sneeuw waren ze nog duidelijker en beter zichtbaar geworden. Ook de verschillen in grootte tussen bijvoorbeeld hert, ree en de wat afwijkende pootafdruk van het wilde zwijn, waarbij ik deze vergeleek met mijn eigen voetafdruk. Ze vonden het beiden – ondanks de kou – allemaal heel interessant!
Twee prenten in de sneeuw, links van de oude keiler en rechts mijn voetafdruk – Foto: ©Louis Fraanje
Keiler Hendrik
Gespannen luisterden ze even later naar het verhaal, dat ik vertelde over de oude keiler Hendrik, die hier niet zo heel erg ver vandaan in de bossen had rondgezworven en de laatste jaren van zijn leven steeds brutaler was geworden. In de zomer viel hij de toeristen lastig en in principe was dat de toeristen hun eigen schuld, omdat ze hem voerden met brood en appeltjes etc. Dus… zodra Hendrik de geluiden opving van mensen, stond hij paraat om zijn ‘tafeltje dekje’ in ontvangst te nemen.
Een jaarlijks terugkerend genoegen voor de toeristen, maar… een ergernis voor de boswachters en jachtopzichters, die zagen het allemaal met lede ogen aan. Hendrik was zo gewend aan mensen, dat hij soms gevaarlijk dichtbij kwam en je soms de stuipen op het lijf kon jagen.
Oog in oog met de oude keiler Hendrik – Foto: ©Louis Fraanje
Angstschreeuw…
Ooit… jaren geleden, stond ik eens ‘oog in oog’ met hem en ik kan u verzekeren, zoiets vergeet je nooit meer. Ik had op veilige afstand een foto van hem gemaakt en dacht nog wel bij mezelf; waarom blijft hij staan? Maar… voor ik het goed en wel in de gaten had, deed hij nog een paar stappen dichterbij, dat was minder leuk. Ik kneep hem best een beetje op dat moment en begon te schreeuwen, meer van angst eigenlijk, dan uit stoerdoenerij. Tegelijkertijd zwaaide ik met het camera-statief, wild in de lucht, even bleef hij totaal ‘verbluft’ staan, om vervolgens (gelukkig) rechtsomkeert te maken en er vandoor te gaan.
Opeens deed de oude keiler enkele stappen dichterbij – Foto: ©Louis Fraanje
Langste tijd
Toen ik het voorval later aan de boswachter vertelde, was zijn reactie kort maar krachtig: “Hendrik heeft zijn langste tijd hier gehad, het is mooi geweest, vandaag of morgen gebeuren er ongelukken!” Zo kwam er een einde aan het leven van de legendarische keiler Hendrik, dergelijke gevallen waren in het verleden niet zeldzaam op de Veluwe, er zijn meerdere verhalen bekend. Lees ook: Janus, de opportunistische keiler…..
Na deze mooie herinnering aan een spectaculaire ontmoeting met de oude keiler Hendrik, neem ik afscheid van de groep gaan we ieder zijns weegs, tevreden en voldoen.
Inmiddels ben ik gestopt met deze natuurwandelingen met groepen en doe ik alleen nog lezingen!
Dwars door het beukenbos loopt een oud karrenspoor – Foto: ©Louis Fraanje
Mijn wereld
Nu… jaren later, sta ik aan de rand van een besneeuwd beukenbos. Dwars door dit bos, loopt een oud karrenspoor, dat mij uiteindelijk weer terugbrengt naar de jachthut. Onderweg er naartoe, kan ik alles nog eens rustig overdenken en geniet ik met volle teugen van het ‘stille’ winterse landschap om mij heen.
De middagzon geeft het besneeuwde bos een extra dimensie, deze winterse sfeer kan mij eindeloos bekoren, hier raak ik dan ook nooit uitgekeken, hier houdt ik van, dit is zo echt en zo puur, dit is mijn wereld!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 27
