Als een echte ‘koning’ van het Veluwse woud trekt Hubertus zijn wissels
Op maandag 2 juli jl. troffen wij Hubertus ergens tussen de bomen, niet ver verwijdert van de Kronkelweg, daar zat hij rustig te herkauwen. Hoe lang hij er al had gezeten, konden wij alleen maar naar raden, misschien een uur, misschien twee uur? Gelukkig hoefden wij die avond niet erg lang in onzekerheid te blijven, want opeens stond hij op en rekte zich eens behoorlijk uit. Dat ‘ultieme’ moment is altijd het allermooiste, maar hij doet het niet altijd, je moet het dan ook weer net treffen. Als een echte ‘koning’ van het Veluwse woud, heel statig met zijn kin omhoog en daarbij is een beetje arrogantie hem niet vreemd.
Hubertus is opgestaan en rekt zich even uit – Foto: ©Louis Fraanje
Een beetje arrogantie is hem niet vreemd, och… het zij zo – Foto: ©Louis Fraanje
Florus van den Berg in actie ter hoogte van de Kronkelweg – Foto: ©Louis Fraanje
Tafeltje dekje
Inmiddels zijn ook Florus en Jannie van de Berg gearriveerd en zo volgen we Hubertus op afstand, terwijl deze heerlijk aan het smullen is van het lekkere groene blad.
De lage Amerikaanse eikenstruiken, links en rechts van de Kronkelweg zijn voor hem ‘tafeltje dekje’, dat is echt zijn lievelingskostje!
In deze omgeving is hij momenteel bijna dagelijks te vinden, maar niet altijd laat hij zich even gemakkelijk zien.
En heeft hij z’n buikje lekker dik gegeten, wandelt hij weer rustig de dekking in en gaat daar weer ergens op een rustig plekje door de knieën. Dan komt hij voorlopig de eerste uren echt niet meer overeind.
***
Geduldig wachten
Op dinsdag 10 juli was ook weer het geluk met ons, want toen we ‘s avonds zo rond de klok van zevenen in de buurt van de Kronkelweg waren, ontdekten we hem tussen het groen. Hij zat ergens aan de bosrand, verscholen tussen de eikenbladeren, alleen zijn gewei kwam er nog net bovenuit.
We pakten de cameraspullen en installeerden ons op het bospad, om daar geduldig te wachten tot hij overeind zou komen. Ons geduld werd deze avond aardig op de proef gesteld, want om precies negen uur kwam hij overeind en weer geheel in stijl, zoals we gehoopt hadden. Ja… nog mooier wordt het natuurlijk, als hij ook z’n kin tegen zijn borst drukt, dan is het helemaal gaaf, maar dat komt misschien nog wel als hij straks geveegd zal hebben!
In deze ‘fiere’ houding is Hubertus op zijn mooist – Foto: ©Louis Fraanje
Droogte
Ook zien we hem regelmatig in het hoge gras achter het Pompgebouw, daar kan hij als afwisseling op zijn menu, smullen van het lekkere malse gras. Al merk je heel goed, dat de droogte ook hier het gras laat verdorren, dus wordt het voor Hubertus steeds moeilijker een groen grassprietje te vinden. En afgelopen vrijdag 13 juli zagen we hem weer tussen de eikenbladeren op de Kronkelweg.
Hubertus op de droge weide achter het Pompgebouw – Foto: ©Florus van den Berg
Lichamelijke conditie
Daarnaast heeft hij het de afgelopen winter ook erg moeilijk gehad, dat is nu duidelijk te zien aan zijn gewei, dat niet hoger is gekomen dan 20 enden, dus twee enden minder dan vorig jaar. Ook zijn lichamelijke conditie was aan het begin van dit jaar niet zo geweldig, dat is nu trouwens aardig bijgetrokken. Het gewei is eigenlijk net een soort van thermometer, dat ons iets vertelt over de conditie van het dier.
Het gewei telt op dit moment totaal 20 enden, zie de rode punten – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
We hebben het al vaker gezegd, het legendarische hert Hubertus blijft de gemoederen bezighouden en dan met name zijn gewei. Wat zal het uiteindelijk gaan worden dit seizoen? In ieder geval is het bijna zeker, dat hij een 20-ender gaat worden, of… heeft hij misschien nog een kleine verrassing voor ons in petto?
Helaas konden wij vorig jaar – wegens omstandigheden – geen getuige zijn van een gewei-vegende Hubertus, toen heeft hij op woensdag 19 juli 2017 zijn gewei geveegd. Een dag eerder dus, dan het jaar daarvoor, want toen trof ik op woensdag 20 juli 2016 een driftig vegende Hubertus aan de Kronkelweg. Hoe dan ook, binnenkort zullen we het weten!
