Eindelijk dan is het zover…
We hielden er al een beetje rekening mee, dat Hubertus eerdaags zou gaan vegen, mede omdat hij vorig jaar op 19 juli de vellen er al bij had hangen. Toch was het nog geheel onverwachts, dat we gisteren rond het middaguur vernamen dat hij al bezig was. Paniek in de tent natuurlijk, want er stond nog een afspraak, die niet verzet kon worden. Niet eerder dan 15.00 uur konden we richting de Hoge Veluwe, om daar met eigen ogen een ‘vegende’ Hubertus te kunnen waarnemen. Inmiddels waren Jannie en Florus van den Berg ons al voor gegaan, zij hadden Hubertus op de Kronkelweg bezig gezien.
Een vegende Hubertus aan de Kronkelweg…
– Foto’s: ©Florus van den Berg
Rondsnuffelen
Als Fransien en ik dan eindelijk op de plaats van bestemming op de Kronkelweg zijn aangeland, is Hubertus inmiddels de dekking ingetrokken. Helaas dus, maar we kennen zijn gedrag en zullen maar eens in het Veentjesbos achter de weide van het Pompgebouw gaan kijken, daar trekt hij wel vaker heen. Eenmaal daar aangekomen, zien we tussen de bomen door een groot bruin lichaam op vier poten, dat moet Hubertus zijn, dat kan haast niet missen. En… ja hoor, daar loopt hij met zijn neus op de grond, wat rond te snuffelen.
Bij de rechterstang van Hubertus is duidelijk bloed te zien – Foto: ©Louis Fraanje
Op de open plek in het bos liep hij te snuffelen…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Brekende takken
Dan, ineens, stapt hij heel resoluut in de richting van een grote spar met laaghangende takken, niet zo moeilijk te raden wat Hubertus van plan is. Zijn kop gaat omhoog en onder luid gekraak van takken, ramt hij er op los, of zijn leven ervan afhangt. En dan loopt hij een klein stukje verder en begint de volgende boom te bewerken. De dikke takken breekt hij – als ware het luciferhoutjes – doormidden, tjonge wat een kracht. Blijkbaar komt het ook door de jeuk, waarvan hij nu veel last heeft bij het loslaten van de basthuid.
De onderste takken van een spar moeten er aan geloven – Foto: ©Louis Fraanje
Ook loofbomen worden niet gespaard…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Daar sta je dan met lange losse slierten basthuid om je kop – Foto: ©Louis Fraanje
Energie
Zo hebben we samen deze middag doorgebracht, om van heel dichtbij dit natuurlijke proces, weer eens mee te maken. Ieder jaar weer, is het toch heel bijzonder om dit te zien gebeuren en wat een energie het kost om de zaak schoongeveegd te krijgen. Dat gaat de hele ganse dag maar door, met af en toe een kleine rustpauze.
Wat later in de avond zitten we gezellig met de familie Van de Berg in onze klapstoeltjes bij de grote vijver, inmiddels heeft ook Ton Heekelaar en zijn vrouw Jozephien zich bij ons gevoegd. We zitten nog maar net goed en wel en daar gaat de telefoon, Arnold van Harn aan de lijn, hij heeft Hubertus in beeld. Florus en ik gaan eventjes kijken hoe of de zaken erbij staan.
Moegestreden ligt hij op een afgelegen plekje in het bos…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Helemaal moegestreden zit Hubertus ergens op een stil plekje tussen wat struiken, de loshangende slierten van de basthuid, worden stukje bij beetje naar binnen gewerkt. Blijkbaar zit daar ook nog wel voeding in voor hem, hij zit er tenminste heerlijk van te kanen. Laat hem daar maar mooi even rustig bijkomen van alle wederwaardigheden, dan gaan wij maar eens eventjes de anderen opzoeken bij de vijver.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 119
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
