Toch eindelijk dan twee vossen voor de lens gekregen…
Ik ben nu natuurlijk helemaal gespitst op die jonge vos, daar aan de rand van de maisakker, dat kunt u begrijpen. Geduldig blijf ik zitten wachten, want… er beweegt nog iets bruins daar tussen het hoge gras.
En ineens is nummer twee er ook, al is deze wel heel erg schuw, hij blijft enigszins in de dekking van het hoge gras. Erg ver naar buiten komt hij zeker niet, dat is wel een beetje jammer, want de afstand van hier tot aan het tweetal bedraagt ook zeker wel zo’n 40 tot 50 meter
Twee jonge vrijbuiters
Maar… het is en blijft een schitterend gezicht om die twee jonge vrijbuiters daar zo bezig te zien, toch komt het tweede vosje niet ver buiten het hoge gras, het hoe en waarom, is mij niet geheel duidelijk. Totdat hij er blijkbaar ineens genoeg van heeft en tussen de hoge maisstengels verdwenen is.
Grauwe ganzen
In eerste instantie zit de jonge vos een beetje nieuwsgierig om zich heen te kijken, maar als dan een vlucht grauwe ganzen – luid gakkend – over komt vliegen, gaat zijn kopje omhoog en kijkt hij die vreemde vogels nog lang na. Veel van dit soort dingen zijn voor hem natuurlijk betrekkelijk nieuw, hij zal dus nog veel moeten leren, om volwassen te worden.
Daar komen de koeien…
Dan zie ik tot mijn schrik, dat de boer aan de overkant zijn koeien de wei in stuurt, ze komen langzaam maar zeker mijn kant opgelopen. Ja… natuurlijk begrijp ik ook wel, dat de koeien een hapje gras op zijn tijd goed weten te waarderen, maar voor mijn aanzit op de vos, is het niet zo bevorderlijk. Want… als ik weer in de richting van het vosje kijk, dan zie ik hem nog net tussen het hoge gras doorglippen en verdwenen is hij in de dekking van de maisakker. Einde aanzit!
Boer en boerderij
Helaas, het is niet anders, want ook de boer moet leven, dat besef is mij van jongs af aan bijgebleven, omdat ik al heel jong bij een boer ging helpen op de boerderij. Ondanks al die wetenschap, blijft het natuurlijk toch jammer, dat de jonge vos verdwenen is, maar morgen is er misschien nog een kans, wie weet?
Tenslotte…
Dan ineens, hoor ik heel dichtbij een snuivend en smakkend geluid, als ik mij omdraai kijk ik midden in het gezicht van een rood-bonte koe. In eerste instantie schrik je wel even, maar direct daarop moet ik vreselijk lachen om de komische situatie en lijkt het wel of de koe haar tong naar me uitsteekt! Net of ze zeggen wil: ” Ja… sorry, dit weiland is van ons hoor, lekker puh!”
Afijn, volgende keer beter, ‘de aanhouder wint’, zeg ik dan maar.
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 3