Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 123

Een waar spektakel, waarbij de plakken modder in het rond vliegen…

Aller ogen zijn nu gericht op Hubertus, die als een wilde tekeer gaat in de modder aan de rand van de vijver, de kletsnatte modderplakken vliegen hem om de oren. Wat een spektakel, blijkbaar moet hij dan toch – op de ene of andere wijze – zijn energie kwijt, of zijn agressie in opmars naar de bronst, wie zal het zeggen.

Het incident

Dan… ineens is het feest over, alle verwachtingen ten spijt, want er komt aan de overkant een natuurfotograaf over het plankier aanlopen. Zodra Fransien – die bij de Kronkelweg zit – de man aan ziet komen, roept ze naar hem, of hij even niet verder wil gaan, omdat dan misschien de boel verstoord wordt. Maar… de man haalt vervolgens zijn schouders op en loopt – helaas – gewoon door in de richting van de plek waar Hubertus bezig is.

Als dan de bewuste fotograaf ineens vlakbij Hubertus opduikt, schrikt deze hier zo van, dat hij opspringt en zich vervolgens snel uit de voeten maakt. Heel erg jammer natuurlijk, dat kunt u begrijpen, maar ja… zo zie je maar weer, als je het onderste uit de kan wil, krijg je de bekende deksel op je neus, helaas dus!

 

 

 

 

 

 

 

 

Speciale Hubertus-manier

Iets verderop stapt Hubertus door het hoge gras aan de rand van de vijver, zo af en toe kijkt hij nog eens om ergens een mooie plek op te zoeken, waar hij op zijn gemakje kan rusten en te herkauwen. Het is inmiddels kwart over zes, als hij door de knieën gaat, dus zal het wel weer eventjes duren voordat hij weer overeind zal komen.
Maar… deze keer valt het mee en komt Hubertus – na ruim een uur gerust te hebben – in de benen. En… dat weer eens op de speciale Hubertus-manier, dat is namelijk met een hele stoere blik in zijn ogen en een beetje arrogante houding, in één woord “geweldig”

 

 

 

In alle rust…

Na enige tijd om zich heen te hebben staan koekeloeren, stapt hij resoluut door het hoge gras in de richting van het open veld en de grote vijver van het Jachthuis.  We volgen hem op de voet, dat wil zeggen, op gepaste afstand, zodat hij in alle rust zijn gang kan gaan. Dat laten de beelden met natuurfotograaf Henny van Soest en die met Ton Heekelaar wel heel duidelijk zien, Hubertus trekt zich er totaal niets van aan. In het open veld is hij niet zo ‘schrikkerig’, als bijvoorbeeld op zo’n lage plek in de modder,  dan ben je natuurlijk als hert ook veel kwetsbaarder.

 

 

 

 

 

 

 

Tenslotte…

We zien Hubertus in de richting van het Veentjesbos trekken en vrijwel zeker zal hij daar ook de nacht doorbrengen, dus laten we hem verder met rust en hopen hem de komende tijd nog wel weer eens tegen te komen.
Het was deze keer weer eens echt de moeite – van het wachten – meer dan waard, dus blijf ik zeggen: “Geduld wordt altijd beloond, als je het maar op kunt brengen”. Hiermee is aan een mooie middag en avond met Hubertus een einde gekomen. Voor wie ons wil blijven volgen, even geduld!

Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 124

____________________________________________________________________________________________________________________

Bekijk ook het filmpje: