Hubertus blijft toch een beetje op zijn oude plek bivakkeren…
Na een weekje flink de griep in mijn botten te hebben gehad, togen Fransien en ik gisteren weer eens naar de Hoge Veluwe, in de hoop dat we misschien het ons zo bekende hert Hubertus tegen zouden komen. Het was net na de klok van 3 uur, toen we bij de ingang Hoenderloo het park inreden. Via de Houtkampweg langs het Zwarte Veld, waar geen beest te bekennen was, daarna De Bunt waar Hubertus al verschillende keren gezien was door de anderen, maar ook daar nul op het rekest.
Daar liep Hubertus langs een oud bospad bij de Eikelkamp – Foto: ©Louis Fraanje
Omgevallen boomstam
Dan maar even een rondje maken over de Kronkelweg en achter het Jachthuis Sint Hubertus langs, naar de Eikelkamp bij het Stenen Hert. En… warempel daar ontdekten wij hem, al lopend over een oud bospad in de richting van een oude omgevallen boomstam. Daar stond nog een struik met groene blaadjes, die wel heel erg aantrekkelijk was voor Hubertus, tenminste hij smulde er lekker van.
Achter de oude omgevallen boomstam was nog een struik met groen blad – Foto: ©Louis Fraanje
Even ruiken aan de paddenstoelen… nee die toch maar niet…
…naar de andere kant – Foto: ©Louis Fraanje
Nieuwsgierige fietsers
Toch bleek het niet erg gemakkelijk om bij het blad te komen, hij liep wat heen en weer, snuffelde nog even aan een zwam, maar bedacht zich en trok even later om de boom heen, naar de andere kant. Maar eenmaal daar aangekomen, bleek het nog moeilijker te zijn om bij het groene blad te komen, dus dan maar aan het gras. En dan ben je net bezig, komen er een stel nieuwsgierige fietsers langs, die houdt je dan wel even in de gaten of ze niets kwaads in de zin hebben. Nou… dat bleek reuze mee te vallen, al vonden zij het wel heel spannend om een hert van zo dichtbij te kunnen bewonderen.
Terwijl Hubertus aan de maaltijd is, passeren achter hem enkele fietsers – Foto: ©Louis Fraanje
Deze fietsers zijn wat nieuwsgieriger naar dat bijzondere hert – Foto: ©Louis Fraanje
Verscholen
Ze blijven het bijzondere hert, een tijdje op gepaste afstand bewonderen en met hun telefoon maken ze een aantal ‘kiekjes’ voor thuis, daarna stappen ze weer op de fiets en de rust is weergekeerd. Er is totaal niets van enige stress of wat dan ook te bekennen bij Hubertus, hij laat het allemaal over zich heen komen, of het de gewoonste zaak van de wereld is. Heel begrijpelijk na al die jaren met zoveel bekijks, nee… daar wordt hij niet warm of koud meer van, echt niet. De plek is vanaf de autoweg niet te zien en staat hij er mooi verscholen achter de oude omgevallen boomstam.
Zo af en toe kijkt hij eventjes op, want je weet maar nooit – Foto: ©Louis Fraanje
Een band
Het is aardig koud, tenminste het voelt zo aan en Fransien had al gezegd, dat ik mij warm aan moest kleden, anders had ik het zo weer te pakken. Maar… als je dan weer ineens je oude vriend tegenkom, ben je gelijk alles weer vergeten en wil je het liefst zo lang mogelijk bij hem blijven en genieten van het prachtige dier. Ja… als je al zoveel jaren een hert als Hubertus aan het volgen bent, dan heb je een ‘band’ met zo’n dier, hoe gek dat misschien voor een buitenstaander ook mag klinken, maar het is wel zo. Dus… blijven we nog even, want de dag is nog niet om, er kan nog van alles gebeuren…
