Ton Heekelaar op de witte HV-fiets – Foto: ©Louis Fraanje
Kennelijk bleek – telepathie – deze middag het toverwoord
Op dinsdagmiddag 12 december 2018 heeft de familie Jansen “onze vriend Hubertus” weten te spotten in zijn vermoedelijke winterverblijf gelegen in het oostelijk deel van het Nationaal Park De Hoge Veluwe.
Derhalve toog ik op maandagmiddag 24 december 2018 ook naar de HV met de intentie- en ter verkenning of “onze vriend Hubertus” definitief in zijn winterverblijf is gearriveerd. Derhalve geen zware foto uitrusting mee, doch uitsluitend mijn reservecamera met allround “huis/tuin- en keuken” objectief. Althans dat dacht ik! Bleek achteraf dat de camera in het fototasje nog gemonteerd was met het 90 mm macro objectief 1:1. Foutje bedankt: zullen we maar zeggen…….
Op zoek
Kennelijk bleek -telepathie- deze middag het toverwoord vanwege het feit toen ik een witte-fiets van de Hoge Veluwe uit het depot-rek te Hoenderloo wilde nemen, zag ik tot mijn stomme verbazing dat de mij bekende personenauto’s van de familie Fraanje en van de Berg aldaar ook stonden geparkeerd. Maar…… het werd nog gekker toen (zonder enige afspraak) op hetzelfde moment ook de familie Jansen in de bekende blauwkleurige terreinauto aan kwamen rijden. Ook zij parkeerden hun bolide bij het desbetreffende witte-fietsen depot. Na een kort informatief gesprek, deelden zij mede: dat men ook voornemens waren per rijwiel op zoek te gaan naar Hubertus.
Ontmoeting
Vervolgens sprongen wij op onze wit-kleurige stalen/aluminium ros richting het Deelense Veld. Hierbij was Jacqueline Jansen duidelijk in het voordeel met haar prachtige -privé- Gazelle e-bike. Moeiteloos nam zij op het uitstekend berijdbare/verharde rijwielpad -na het bruggetje- de steile helling, terwijl (bij wijze van spreken) Johan en ik met de tong op de schoenen en diep voorover gebogen met de neus op het stuur de helling op-ploeterden……In het zicht van de open vlakte, plaatselijk bekend als het Deelense Veld, sloegen wij direct het onverharde zandpad in. Halverwege dat pad zagen wij in de verte ook een viertal wandelaars lopen. Dichterbij gekomen bleek het toevallig de familie Fraanje en Van den Berg te zijn.
Toevallige ontmoeting met de wandelende familie van de Berg en niet zichtbaar de familie Fraanje. Op de fiets van voor naar achteren: Johan Jansen, Ton Heekelaar en Jacqueline Jansen – Foto: ©Louis Fraanje.
Onberekenbaar
Na de wederzijdse begroeting deelden zij -desgevraagd- mede: dat zij geen -haar- van “onze vriend Hubertus” hadden waargenomen anders als een paar overvliegende luid krassende raven. Kan gebeuren….toch? De natuur blijkt nu eenmaal onberekenbaar! Desondanks, onder een strak blauwe lucht en een schitterend zonnetje maakte deze wandeling en fietstocht op de Hoge Veluwe tot een waar genoegen. Hiermee waren gelijk de grijs/grauwe donkere dagen van voordien snel weer vergeten. Vervolgens -na een groet- ging een ieder hierna weer zijn weegs.
Ton Heekelaar op de witte-HV fiets op zoek naar Hubertus -Foto: ©Louis Fraanje
Terreinauto en magneet
Als voormalig beroepswoudloper heb ik tijdens mijn arbeidzame leven -leren leven- met de onberekenbaarheid van de natuur. Desondanks is intuïtie een hoopvol item. Volledigheidshalve vermeld: na de regen van de vorige dag had ik de “opper bijvoer-verstrekker” van de Hoge Veluwe met zijn terreinwagen deze dag nog niet op het zandpad gespeurd. Het is immers een gegeven dat Hubertus bij zowel het horen van het bekende motorgeluid- en zien van de groenkleurige terreinauto als door een magneet op- of in de nabijheid van die dagelijkse locatie tot leven wordt gewekt.
Dit leek mij het gepaste moment om na het vermoeiende fietstochtje even -solitair- een rustpauze in te lassen. Hiervoor koos ik een hoog punt -uit de wind- om gelijktijdig van de schitterende/naderende- zonsondergang over het Deelense Veld te genieten. Kort nadien zag ik dat de mij bekende terreinwagen van de Hoge Veluwe voor mij langs reed. Wellicht dat die employé -op locatie- zijn bijvoer schema had voltooid.
Langs rijdende fauna employé Hoge Veluwe in zijn dienstauto – Foto: ©Ton Heekelaar.
Hubertus
Dus terstond de verrekijker onder mijn fleece jack getoverd en in de richting getuurd waar ik Hubertus kon verwachten. Alsof die uit de grond was gekomen zag ik warempel “onze Hubertus” in volle glorie en in alle rust van het overheerlijke uitgelegde voer stond te smullen. Dus werd het tijd om zelf ook weer in de benen te komen en te pogen (vanaf het pad) met het “verkeerde foto-objectief” toch nog een plaatje van Hubertus te schieten (zie foto onder).
“Hubertus”: vriend van velen, tijdens zijn winterverblijf 2018/2019 staat mooi rustig in een gesloten bos-kern te zekeren – Foto: ©Ton Heekelaar.
Terugreis
Nu kan ik ook uit eigen wetenschap melden dat inderdaad Hubertus – gelijk als voorgaande jaren – in zijn winterverblijf is gearriveerd. Derhalve kon ik nu met een gerust hart weer op mijn tweewieler de terugreis naar mijn geparkeerde goudkleurige koets aanvangen. Alvorens met de terugreis aan te vangen met het verkeerde foto-objectief -uit de vrije hand- de kleurenpracht van de ondergaande zon pogen vast te leggen.
Prachtige ondergaande zon op de HV gezien vanaf het Deelense Veld d.d. 24-december 2018 – Foto: ©Ton Heekelaar.
Tenslotte…
Hierna sjeesde ik met een heel positieve belevingswaarde het verharde rijwielpad af. Toen ik vanuit de gesloten bos-kern op de open heidevlakte, achter de voormalige sportvelden van de reeds enige jaren opgeheven voetbalclub Beatrix te Hoenderloo kwam, zat ik plotseling te huiveren van de kou op de fiets. In heel korte tijd na zonsondergang bleek de temperatuur tot om en nabij het vriespunt te zijn gedaald. Dat zijn typische grillen van de Veluwse dreven. Waarvan akte……..
