Ontmoeting midden op het bospad in de sneeuw…
Ik zei het de vorige keer al, dat het een koude aanzit was, maar het pad van de natuurliefhebber gaat niet altijd over rozen en dat hoeft ook niet, want als er uiteindelijk na lange tijd enkele herten het bos in komen wandelen, begint ons hart sneller te kloppen. “Zouden ze dan toch deze kant op komen?” fluistert Fransien, de spanning is te snijden, maar er zit beweging in. En langzaam maar zeker komt een mooie 16-ender in zijn eentje onze kant op wandelen.
Langzaam maar zeker komt er een mooie 16-ender onze kant op – Foto: ©Louis Fraanje
In de bosrand stond het hert te wachten – Foto: ©Louis Fraanje
Eindelijk kwam hij het bospad op wandelen…
en bleef heel even staan – Foto’s: ©Louis Fraanje
Oneven 16-ender
Als het hert op een gegeven ogenblik in de bosrand tussen de bomen staat en heel voorzichtig om het hoekje kijkt en probeert te ontdekken wat daar verderop verscholen zit, houden we beiden even onze adem in.
Wat een schitterende jongen en omdat we nu ook goed kunnen zien, dat hij aan de rechterkant 8 enden en aan de linkerkant er 7 heeft, een oneven 16-ender dus. Heel even blijft hij staan, om vervolgens weer door te lopen, tenminste daar leek het op, maar na een paar stappen draait hij zich toch weer om en gaat dan in volle glorie midden op het bospad staan te poseren. In één woord… geweldig!
Het lijkt er op of hij weer verder wil… – Foto: ©Louis Fraanje
Daar stond hij dan, midden op het bospad in volle glorie – Foto: ©Louis Fraanje
Kippenvel-moment
Het duurde wel een hele tijd voordat het zover was, maar die lange wachttijd was de moeite meer dan waard, wat een schitterend natuurmoment of zeg maar gerust “kippenvel-moment”. Minutenlang staan we ‘oog in oog’ met het hert, dat daar als de koning van het Veluwse woud, staat te pronken in een schitterend ‘winters’ decor. Onze harten kloppen in de keel en zo zitten we samen heel stilletjes te genieten van dit prachtige schouwspel op het bospad.
Om uiteindelijk weer terug te keren naar de anderen…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Als het hert dan eindelijk besluit om er vandoor te gaan en tussen de besneeuwde stammen wegloopt, volgen we hem nog een tijdje, totdat hij helemaal verdwenen is in het besneeuwde bos. We kijken elkaar aan en bijna tegelijk zeggen we: “Wat was dit mooi, werkelijk s c h i t t e r e n d!”
Tevreden keren wij huiswaarts en hopen dat de sneeuw nog een tijdje blijft liggen, dan trekken we de volgende dag weer het bos in.
