Tijdens een jachtdag in het Speulderbos – Foto: ©Joke Hendriks
Praktijk-ervaringen kunnen veel vooroordelen wegnemen…
In het archief vond ik nog een oude foto van mij, die gemaakt is tijdens een jachtdag in het Speulderbos door natuur- en wildfotografe Joke Hendriks, nu alweer zo’n veertig jaar geleden. Zie foto rechts >>
Gewoon als drijver, om alles eens van heel dichtbij mee te maken en te ondervinden hoe zoiets nou in zijn werk gaat. Zulke ervaringen wordt je nooit dommer van en geeft je meer inzicht hoe het allemaal in de praktijk werkt, dat leer je niet zomaar even uit een boekje. En daarbij kan het veel vooroordelen wegnemen, want… waar een wil is, is ook een weg, geheel in de stijl van Arnold van der Wal!
“De jachthut van Arnold van der Wal bood een plaats voor velen die iets met de natuur in het algemeen of de jacht in het bijzonder van doen hadden,” aldus Henk van Hout (Koppel)
Honden
Arnold van der Wal was gek op honden, tientallen heeft hij er gehad en altijd meerdere tegelijk. Urenlang kon hij praten over honden en ook in zijn artikelen in “De Nederlandse Jager” schreef hij met grote regelmaat over zijn honden. De honden gaven hem gezelligheid en kameraadschap.
Uiteindelijk had hij constant ongeveer twaalf honden bij zijn hut. Het was een roedel die hem als de onbetwiste leider accepteerden.
Arnold van der Wal de onbetwiste leider met zijn honden – Foto: © O. Kana
Een man met een missie, dat blijkt wel uit het volgende:
“Geen land kent bij mijn weten zoveel variatie als ons kleine vaderland. Rijden we van de kuststreek, waaraan ik uit mijn jeugd zoveel dierbare herinneringen heb, naar mijn hut dan zien we over nog geen honderd kilometer de zee, het Zandvoortse duin, het oude geboomte van Kennemerland, de rijke landbouwgronden van de Haarlemmermeer en daarna de weilanden tot een eind voorbij de Amstel.
‘t Vinkeveense en Loosdrechtse plassengebied, het hoge Gooi met zijn bossen en heiden, dan weer het vlakke en groene Eemland, het reeds door heggen en bosjes gebroken boerenland tussen Hoevelaken en Voorthuizen en dan begint het Veluwe-massief dat mijn werk- en woonoord is geworden. De wildstand is navenant, veelsoortig en soms rijk.
Laten de mannen die in deze wereld aan het bewind staan toch in Godsnaam hun verstand gebruiken en elkaar niet als kwajongens bedreigen, maar doen waarvoor ze zijn aangesteld en gekozen: de belangen van burgers behartigen. We zijn met deze wereld nog lang niet klaar. Er ligt nog zoveel goed werk op ons te wachten!”
Buitenman Arnold van der Wal op jacht in het Speulderbos – Foto: ©Herman Stegeman
Cartouche
Arnold van der Wal koos “Cartouche” als pseudoniem voor zijn schrijfwerk. Deze in 1697 geboren Fransman was een echte rebel, die voor geen enkele maatschappelijke functie deugde en met roven en plunderen aan de kost kwam. Een levende legende, die later in allerlei volksstukken en volksromans een held was geworden.
Van der Wal voelde zich verwant met deze kleurrijke vrijbuiter, die net als hij vanuit zijn charismatische persoonlijkheid zijn omgeving wist te inspireren. Een man die niet paste op de geijkte paden van de overgeorganiseerde en starre maatschappij. In dat opzicht voel ik mij wel verbonden met Arnold van der Wal, we zouden nog uren kunnen praten over deze markante man, die ook bijna legendarisch is geworden op de Veluwe.
Schitterende ‘zonneharpen’ achter de hoge sparren – Foto: ©Louis Fraanje
Schrijven
De vele verhalen en artikelen in ‘De Nederlandse Jager’ die hij aan het geduldige papier heeft toevertrouwd, heb ik verslonden. Het boekje “Hutverhalen” dat in 1971 verscheen, heb ik ‘letterlijk’ stukgelezen en het heeft dan ook een aparte plek in mijn boekenkast, het zijn stuk voor stuk allemaal boeiende verhalen uit het leven gegrepen.
En natuurlijk de sfeervolle jachthut, met het omringende bos en de Veluwse natuur, het wild en de jacht hebben – letterlijk en figuurlijk – een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij gehad en nog steeds.
Mooie herinneringen die iets ‘magisch’ hebben, onvergetelijk!
Een mooie uitspraak van Arnold van der Wal: “Schrijven is niet moeilijk, verantwoording af kunnen leggen voor wat je schrijft wèl!”
Verhalen
Naast de bundel “Hutverhalen” heeft zijn neef Kees van der Wal, na Arnolds dood, ook nog een prachtig ‘meesterwerkje’ van Arnolds pennevruchten samengesteld “Cartouche als mens en jager”.
Uiteindelijk heeft René Vlug in 2009 een zo volledig mogelijk beeld proberen te schetsen van deze boeiende persoon in zijn boek “Aanzitten bij Arnold van der Wal – Een bos komt tot leven” dat in datzelfde jaar bij de BDU in Barneveld is uitgegeven. Een schitterend boek, wat natuurlijk zeker niet mag ontbreken in de boekenkast van de echte natuur- en jachtliefhebber!
Nu nog maar hopen dat het allemaal goed komt met de ‘hut-perikelen’!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 34
