Reeën, reiger en hazen in de avondzon
Op zaterdag 16 februari jl. zijn we ‘s middags nog even naar het Rauwe Veld getrokken, de zon was al een klein beetje afscheid aan het nemen van deze – frisse – maar prachtige dag. Het was lekker rustig in het veld, hier en daar hing een torenvalk in de lucht, even verderop zaten een paar hazen elkaar achteraan in de weilanden, maar verder was er geen levend wezen te bekennen. Tenminste… dat dachten we, want toen wij bijna aan het einde van het zandpad waren gekomen, fluisterde Fransien: “Reeën, daar links achter in het veld bij die rietkragen!”
In het ‘zonnetje’
Terwijl de zon steeds lager zakt, wordt ook het licht steeds mooier, vooral de rietpluimen lijken nu wel van goud, schitterend. Ondertussen heeft een reebok zich afgezonderd van de rest en loopt nu naar links in de richting van het bosje achter de rietkraag. Het licht van de ondergaande zon zet de bok nog eens extra in het ‘zonnetje’ en als hij nog een keer stil blijft staan en in onze richting kijkt, lijkt hij wel met goud omrand.
Gouden randje
Als dan uiteindelijk de bok in het bosje achter de rietkraag is verdwenen, zien we de anderen ook niet meer, die zijn er ondertussen mooi tussenuit geknepen. Och… we hebben echt genoten van het prachtige schouwspel – letterlijk en figuurlijk – met een ‘gouden’ randje, dat pakt niemand ons meer af.
De avond valt…
Zo zwerven we verder door dit heerlijke gebied, met zijn weilanden, rietvelden, moerassen en sloten. En als we bijna aan het eind het laatste zonlicht in een sloot zien schijnen, genieten we beiden van deze schitterende weerspiegeling in het water. En ontdekken we dan ook nog een vissende reiger in de plas, met achter hem overspringende hazen in de schemering, dan is het plaatje compleet en kan de avond niet meer stuk. (Kijk maar eens in het onderstaande filmpje!)
Wonderbaarlijk licht
Mensen die mij kennen, die weten wel dat ik werkelijk ‘wild’ ben van mooie luchten, zonsopkomst of zonsondergang… het is mij om het even. Al van mijn kindsheid af wordt ik steeds weer gegrepen door dit ‘wonderbaarlijke’ licht en dat is nooit meer over gegaan. Het klinkt misschien vreemd voor een buitenstaander, maar dit kleurrijke licht aan de hemel heeft mijn hart gestolen. En tegelijkertijd zie ik hierin de grootsheid van mijn ‘Schepper’, dan voel ik mij als mens hier op deze aarde, maar een heel klein radertje in dat enorme universum.
Lees ook: Naar buiten in het Rauwe Veld – Deel 46
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje: