De MS Friesland bij aankomst in de haven van Terschelling – Foto: ©Anja Arentzen
Een eiland met veel herkenningspunten…
Afgelopen twee weken vertoefden mijn reisgenoot en ik op Terschelling. Dat is weer eens wat anders dan de Veluwe.
Nu zijn we redelijk dol op de Wadden; Texel hebben we al vaker bezocht, Ameland ook, maar Terschelling stond nog niet op mijn lijstje.
De reis erheen is niet ingewikkeld, maar de tocht per veerboot is bepaald prijzig te noemen, zeker wanneer je reist met een kloeke camper.
Op de veerboot naar Terschelling – Foto: ©Anja Arentzen
Op de veerboot
Hierboven een foto van het autodek, genomen vanuit mijn camper. Een van de vier autodekken kon niet als verdieping worden gebruikt, vanwege mijn hoge camper (3,10 meter en vanwege een busje).
Inmiddels zijn we erachter dat dit eiland bepaald camper-onvriendelijk is: soms wel heel erg smalle wegjes (ja zelfs erg smal voor een gewone personenwagen) en nauwelijks plaats om een camper ergens te parkeren.
Het ‘spook’ is uit de fles… ‘Spookwind’ op Terschelling – Foto: ©Anja Arentzen
Lopen of fietsen
De toeristische insteek van dit eiland is de volgende: je verblijft in een bungalow of op de camping en voor de rest verplaats je je lopend of per fiets. Dat kan best lastig zijn op een redelijk langwerpig eiland als Terschelling, zeker wanneer je slecht ter been bent en fietsen bij windkracht 7 of 8 niet tot je hobby’s behoort.
Een ding staat voorop: het eiland blinkt uit in natuurschoon. De eerste week verliep erg stormachtig en de regen klaterde met een grote regelmaat met grote hoeveelheden uit de lucht. Daar stonden dan weer fraaie strandscenes garant voor: spookachtige figuren werden door de wind als tongen over het natte zand geblazen. Dat geeft best een raar gevoel, wanneer je daar zo staat te kijken.
Spookachtige figuren werden door de wind als tongen over het natte zand geblazen – Foto: ©Anja Arentzen
Veluwe…
Ook leuk was de wandeling in West-Terschelling. We waren kunst in de openbare ruimte aan het fotograferen, toen mijn reisgenoot mij eens met een wel heel erg brede grijns wees op een windwijzer: “Heimwee naar de Veluwe?” Ik schoot in de lach. Op het raadhuis prijkt namelijk een windwijzer met een edelhert. Hoe komt die hier dan?
Het raadhuis op Terschelling met een burlend edelhert op de klokketoren – Foto: ©Anja Arentzen
Een burlend edelhert op de klokketoren…
– Foto’s: ©Anja Artentzen
Edelherten
Enige tijd geleden hadden een paar Terschellingers een poging ondernomen edelherten uit te zetten op het eiland. Dat werd niet in dank afgenomen. Voor de dieren liep het erg slecht af; ze bekochten het met de dood. Zou die windwijzer daaraan herinneren? We weten het niet.
Plaquette van de bekende stripheld Kapitein Rob – Foto: ©Anja Arentzen
Stripheld
In dat zeer fraaie dorp was nog een wandeling te volgen over Kapitein Rob. Deze stripheld kent niet alleen een plaquette op het bunkerduin, maar in West-Terschellling zijn grote – in Ermelo door Studio Eke van Mansvelt – gemaakte tegels te vinden in het wegdek. De Veluwe is dus nooit ver weg.
De grote tegel in het wegdek – Foto: ©Anja Arentzen
Nog iets Veluws
Wijlen Bert Snijders (hij werkte jaren naast Cees Stefels en zijn opvolger Herman Bruning op het Nationale Park De Hoge Veluwe) was daarvoor werkzaam bij Staatsbosbeheer op Terschelling. Achter Hotel Bornholm begint het naar deze zeer geliefde eilander geheten Bert Snijderspad. Wij wilden dat graag bewandelen, maar zagen geen mogelijkheid enigszins in de buurt daarvan de camper te parkeren. Jammer.
Maar… heimwee naar de Veluwe heb ik niet gehad op dit adembenemend mooie eiland. We hebben er heerlijk, ouderwets lopen struinen, want dat mag daar.
