Lenteviering met Hubertus…
Op dinsdagmiddag 2 april jl. toog ik in mijn goudkleurige bolide en met mijn hele hebben en houwen aan foto-apparatuur op weg naar het Nat. Park De Hoge Veluwe. Toen ik over de Deelenseweg ter hoogte van buurtschap Hoog Baarlo in de richting Hoenderloo reed, zag ik plotseling links van de rijbaan, achter het raster van het Park, een schim van een edelhert. Onwillekeurig vroeg ik mij af of dat soms Hubertus kon zijn? In verband met de verkeersveiligheid van het achterop komende verkeer was terstond op de rem trappen geen optie. Derhalve maar doorgereden naar de ingang van het Park te Hoenderloo.
Hubertus achter het raster nabij buurtschap Hoog Baarlo – Foto: ©Ton Heekelaar.
Witte stalen ros
Direct had ik spijt opdat ik niet de fietsdrager met e-bike op de trekhaak van de auto had bevestigd. Dan maar roeien met de riemen die we hebben. Dat betekent: auto parkeren en kort na de ingang een witte fiets uit het fiets-depot trekken. Hierbij het degelijke, doch loodzware vertrouwde Gitzo statief in de bolide achtergelaten. Vervolgens onmiddellijk met fototas/telelens op de rug, op het witte stalen-ros gesprongen. De keuze van deze fiets bleek kort nadien niet geheel gelukkig. Een roestige ketting die wel een spuitje olie kon gebruiken. Tevens een irritant klepperend voorspatbord waarbij het wild op ruim een kilometer afstand het hazenpad kiezen! Toch maar even gestopt en een stokje tussen voorvork en spatbord geklemd waardoor in ieder geval één probleem was opgelost.
Na het bruggetje kwam ik in ademnood en was genoodzaakt de daarop volgende klim te voet af te leggen. Geen probleem en min of meer weer op adem te zijn gekomen heb ik het rijwielpad verlaten en een bospad ingeslagen. Het bospad was wegens een tijdje zonder regen bijzonder rul geworden hetgeen het fietsen er niet gemakkelijker op maakte. Maar ja, natuurvorsers zijn dat gewent en nemen dat voor lief. Plotseling zag ik op enige afstand in het aangrenzende eiken bosvak een schim van een edelhert. Nog eens goed turen en……. dat kon niet missen. Dat is met zekerheid “onze Huub”.
In het eiken bosvak stond Hubertus als ware deze buitenfotograaf op te wachten – Foto: ©Ton Heekelaar
Wortel schieten
Als de wiede-weer-ga het stalen ros tegen een boom geparkeerd en terstond de zware fototas met telelens + camera van de rug laten glijden. Zo, dat doet een mens op leeftijd goed. Maar ja, feitelijk miste ik nu mijn vertrouwde Gitzo statief. Geen nood, al zittend langs het bospad -op de droge bosgrond- kon ik de fototas naar behoren als statief gebruiken. Nadat ik enkele plaatjes had geschoten ging Hubertus zitten. Dan heeft de praktijk geleerd dat bij wijze van spreken de buitenfotograaf: “wel een tijdje wortel kan schieten!”. Een rustend en herkauwend hert neemt daar in de regel minimaal een uur voor, of…..zelfs langer, alvorens deze weer in de lopers komt.
Hubertus is gaan zitten om te rusten en te herkauwen.
dat kan wel even duren – Foto’s: ©Ton Heekelaar
Hubertus strekt één van zijn voorlopers, een teken dat het dier weldra gaat staan – Foto: ©Ton Heekelaar
Hubertus krabt met een van zijn achterlopers aan de kop – Foto: ©Ton Heekelaar
Opstaan
Inmiddels was het heel licht beginnen te regenen (miezeren). Dus was het zaak om telelens en camera goed af te dekken om de apparatuur regenbestendig te maken.
Gelukkig was de miezer-regen van korte duur. Kennelijk staat de recreatiedruk in dit gedeelte van het Park op een laag pitje opdat ik zelfs na een uur geen recreant heb waargenomen. Maar…… zoals op de foto hierboven Hubertus één van zijn voorlopers strekt, is dat een teken dat het dier weldra gaat staan.
En zo gebeurde het als verwacht met het bekende uitstrekken en vervolgens krabben met een van zijn achterlopers aan de kop. Vermoedelijk om een hinderlijke teek te verwijderen.
Ondertussen had ik mijn gehele fotohandel bij elkaar geraapt waarna Hubertus -zoals verwacht- aan de wandel ging. Hierbij blijkt dat aan de terreinkennis van het hert niets mis is. Het dier weet feilloos tijdens deze lente de vroeg uitlopende jonge blaadjes van o.a. krent etc. en eiwitrijke jonge malse gras te vinden.
Het malse en eiwitrijke gras, evenals de uitlopende scheuten van o.a. de krent en etc. laat zich goed smaken – Foto: ©Ton Heekelaar
Een mooi portret – Foto: ©Ton Heekelaar
Samenvatting van deze middag expeditie
Het inmiddels wereldberoemde hert in Hoenderloo en wijde omgeving maakt -naar het zich laat aanzien- een voortreffelijke conditionele lentestart.
De aanzet van een mooi symmetrisch bastgewei met tweezijdige ijstakken zal door vele natuurliefhebbers met meer dan normale belangstelling de komende maanden tot een volgroeid gewei in juli worden gevolgd. Bij leven en welzijn gaan we het beleven. We houden u op de hoogte.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 143
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
