Een paar dagen was Hubertus spoorloos verdwenen…
Na die woensdag dat Marie Bello het hert Hubertus was tegengekomen en uitgebreid op de foto had gezet, leek het wel of hij alweer van de aardbodem verdwenen was. In geen velden of wegen was er maar een spoor van Hubertus te bekennen, tot afgelopen zondag 28 april, want toen Jannie en ik ‘s morgens de Kronkelweg opreden bleek hij halverwege in de berm vlakbij een omgevallen den te zijn neergestreken.
Aan de maaltijd
We hebben een tijdje moeten wachten, maar toen kwam Hubertus dan toch overeind, keek eens even goed om zich heen wie daar wel niet allemaal stonden te kijken en ging toen maar heel op zijn gemak aan de maaltijd. De Amerikaanse eiken zitten nog wel niet helemaal volop in het blad, maar blijkbaar smaakten ze prima, want Hubertus smulde er zichtbaar goed van.
Geweigroei
Het gewei gaat nu hard omhoog, hij heeft een stel mooie lange oog- en ijstakken, ook de middentak heeft al een respectabele lengte en dat niet alleen, want wat verder naar boven zien we het gewei zich ook alweer splitsen. We zullen nog wat geduld moeten oefenen, maar zoals het er nu al uitziet wordt het ons inziens weer een beste kapstok. Als Hubertus nu definitief in deze contreien blijft rondhangen, is het wat gemakkelijker om het de komende tijd te zien groeien, we wachten het geduldig af!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 148
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje: