Louis Fraanje
Wilde zwijnen kruisen ons pad…
Na onze mooie ontmoeting met de reebok op het bospad, ruiken we ergens tussen de ‘Woeste Hoeve’ en Hoenderloo, alweer – letterlijk en figuurlijk – ons volgende avontuur. Want een prikkelende ‘maggi-geur’ verraad de aanwezigheid van wilde zwijnen, het is een geurtje, dat we onmiddellijk herkennen tussen al die andere bosgeurtjes. En Fransien is meestal de eerste die fluistert: “Louis, ik ruik ze al, wilde zwijnen in de buurt, dus oppassen!”
Zij heeft het eigenlijk niet zo erg op deze ruige bosbewoners, tenminste de grotere dieren, want de kleintjes(biggen) vindt ze juist wel zo schattig, maar dat is ook heel herkenbaar.
Tussen de bomen verscheen ineens een jonge zeug – Foto: ©Louis Fraanje
En even later ontdekten we een biggetje – Foto: ©Louis Fraanje
Biggen
Toen wij op een gegeven ogenblik – tussen de bomen door – een jonge zeug zagen staan, vroegen we ons tegelijkertijd af of er misschien ook biggen zouden zijn. Maar omdat er veel dood hout op de grond lag, was het niet gemakkelijk om deze in beeld te krijgen, met hun gestreepte uiterlijk vallen ze niet direct op tussen die takken en lage stuiken. Uiteindelijk… na goed speurwerk, kregen we er een paar voor de lens, al wroetend in de bosbodem kwamen ze onze richting op. Hoewel er misschien een stuk of zes biggen bij de jonge zeug liepen, kregen wij er maar een paar goed in beeld om vast te leggen op de gevoelige plaat.
Wroetende biggen in de bosbodem, met op de achtergrond een zeug – Foto: ©Louis Fraanje
Zo’n klein beestje valt bijna niet op tussen het dode hout – Foto: ©Louis Fraanje
Ineens ging de jonge zeug er vandoor, gevolgd door de biggen – Foto: ©Louis Fraanje
Oude zeug
Dan… opeens is er paniek, de jonge zeug gaat er als een speer vandoor, gevold door haar gestreepte kroost. Waardoor? We speuren de omgeving af en hebben dan al snel in de gaten wat de verstoring… van deze vredige idylle zou kunnen zijn. In eerste instantie denken we een flinke keiler(mannetje), maar als het grote gevaarte dichterbij komt, blijkt het een oude zeug. Nog grotendeels in wintervacht gestoken, ziet zij er – letterlijk en figuurlijk – zeer rondborstig en ruig uit. Al knorrend en snuivend komt ze aangelopen, maar de anderen hebben daar niet op gewacht, die zijn inmiddels spoorloos.
Al knorrend en snuivend komt de oude zeug aangelopen – Foto: ©Louis Fraanje
En dan staan we een tijdje ‘oog in oog’ met de oude zeug – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Fransien is inmiddels wat naar achteren gelopen, want ze vertrouwd het varken voor geen meter, maar de oude ‘knorrepot’ is alleen maar op zoek naar iets eetbaars, voor de rest zal het haar een zorg zijn, die is door de jaren heen wel wat gewend. Toch is en blijft het een prachtig gezicht, zo’n donker gevaarte met hoog opgezette oren tussen de bomen te zien staan, waarbij de zacht groene blaadjes van de bosbessenstruikjes het geheel completeren. Ze blijft een tijdlang als een standbeeld staan, om dan plotseling – als door een wesp gestoken – er vandoor te gaan. Als dan uiteindelijk de zwijnen verdwenen zijn en de rust is weergekeerd, besluiten wij ook om maar op te stappen. We weten nog wel een andere plek om wilde zwijnen te kunnen zien, dus – wie weet – zien we daar nog wat…
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 7
