NATUURMOMENT
Hoge Veluwe 18 mei 2019
Na bestudering van de verschillende weer voorspellingen (wel of geen plaatselijke regenbui al dan met onweer) mijn eigen weersverwachting gemaakt en besloten om naar de Hoge Veluwe te gaan. Een bui zou inderdaad laat in de middag mogelijk zijn maar dat zou ik dan wel weer zien. Dan zou de mobiele schuilhut uitkomst bieden. Zoals gewoonlijk een programma voor mezelf in elkaar geknutseld en maar kijken wat er van terecht zou komen.
Gestart in de vogelhut bij de ingang van Otterlo. Regelmatig waren er vogels zowel in als rondom de vijver maar helaas niet het gewenste trio dus tijd om door te gaan naar Schaarsbergen. Omdat ik de familie zwarte specht al op de gevoelige sensor had vast gelegd deze overgeslagen. Maar aan aandacht hadden ze niet te klagen. Het zal wel niet heel lang maar duren voordat de jonkies zijn (uit)gevlogen en misschien is dat zelfs al gebeurd op het moment van dit schrijven. Zoals ik al verwacht had was het met de vogels erg rustig in Schaarsbergen. Helaas kwam er ook geen eekhoorn op bezoek dus tijd voor hut nummer drie.
Een appelvink kwam even kijken – Foto: ©Manolito Jaarsma
Op weg daarheen zo’n beetje aan het begin van de middag had een familie wilde zwijnen zich al verzameld op het bekende stukje op de wildbaan. Ze gingen er echter rap vandoor. Op weg naar Schaarbergen waren ze ook al zichtbaar toen op de linkerweide van de Wildbaan.
De hut in Hoenderloo was nog rustiger dan Schaarsbergen. Welgeteld een Winterkoninkje liet zich zien maar dan niet rond de vijver maar rechts van de hut in de begroeiing. Het blijft toch opvallend het verschil in vogel activiteit tussen deze drie hutten. Nu is die aan de Hoenderloo zijde wel nieuw dus zal dat in de komende maanden hopelijk gaan veranderen.
Het was inmiddels tijd geworden om Hubertus te gaan op zoeken. Op weg naar de Kronkelweg had zich in de bosrand van het Zwarte Veld al een roedel edelherten verzameld. Zowel staand als liggend konden ze achterin worden waargenomen. Na een tijdje ‘op wacht’ te hebben gestaan waarbij Hubertus in geen velden of wegen te zien was weer terug gekeerd naar de vogelhut in Otterlo. Deze keer wel een bezoek van een van het gewenste trio. Een appelvink kwam even kort naar de grond en verdween toen weer snel tussen de bomen.
Op de Wildbaan
Omdat er eigenlijk weinig gebeurde, lees de ‘standaard’ vogels, weer terug naar de Kronkelweg voor een nieuwe poging om Huub te zien. Ook nu weer zonder succes. Maar dat hoort er bij en dat is maar goed ook anders wordt het wel erg saai. Ander de andere kant vliegt de middag zo wel voorbij en was het tijd geworden om te gaan kijken of het deze keer zou lukken om biggen op de wildbaan te platen. Dat blijft altijd een leuk gezicht, zeker in de paar weken dat ze hun pyjama dragen.
Normaal gesproken wordt er in deze periode van het jaar gevoerd op onder andere deze plek maar dit heb ik nu al een paar keer niet waargenomen. Dat leidt er dan wel toe dat een rotte zwijnen komt kijken maar even snel weer verdwijnt naar een van beide wild weides. Ook blijven ze nu achter de omgevallen boom staan dus de foto mogelijkheden zijn ook sterk verminderd.
Zeug met haar biggen…
– Foto’s: ©Manolito Jaarsma
Zwijnen
Ik stond met bekenden te praten toen de groep zich nog op de linkerwei bevond. Zij gingen verder maar ik besloot toch maar te blijven wachten en te gokken op het vlugge bezoek van de zwijntjes met moeders. Dat bleek een goede gok. Zoals nu gewoonlijk bleven ze achter de boom met een van de zeugen flink knorrend. Ik zou ook ontevreden zijn als ik aan tafel aanschuif maar niets te eten krijg.
Een big had schijnbaar wel honger en bij gebrek aan maïs is het dan erg handig dat je kan gaan drinken bij je moeder. De zeug had er niet veel zin in maar die kleine liet zich niet wegsturen en bleef er gewoon aanhangen. Drie van zijn broertjes/zusjes bleken van het brutale soort en liepen gewoon om de boom heen of er onderdoor. Ze bleven ook nog even staan en keken omhoog. Mams was het toen echter wel zat en na een wat ander knor geluid verdween de hele bende. Dit was toch wel weer een geluksmomentje. Maar daarvan zou er nog eentje volgen en op dat moment wist ik nog niet dat, dat een hele unieke ervaring zou gaan worden.
De geboorte van een hertenkalfje
Als je een natuurfilm kijkt dan wordt je nog wel eens meegenomen tijdens de geboorte van de gefilmde diersoort. Maar de filmmakers krijgen natuurlijk alle gelegenheid en hulp om dat soort shots te maken. De kans dat je zoiets zelf waarneemt, in de Nederlandse natuur, is waarschijnlijk nihil.
De hinde met haar pasgeboren kalfje – Foto: ©Manolito Jaarsma
Verstopt
Een aantal dagen eerder had ik een drachtige hinde waargenomen die in haar eentje rond liep. Dat kon alleen maar betekenen dat de bevalling van haar kalf aanstaande was. Reden om terug te keren naar datzelfde gebied in de hoop dat het hertenkalfje al geboren zou zijn en dan uiteraard ook samen met de hinde te zien zou zijn. Dat zou al moeilijk genoeg worden omdat in begin de kalfjes worden verstopt in hoog gras of andere begroeiing/beschutting om de kleine te beschermen tegen roofdieren als de hinde zelf op zoek is naar eten.
De hinde stimuleert het drinken door het kalfjes achterste te likken – Foto: ©Manolito Jaarsma
Net geboren
Ik reed ergens rond en zag een hinde staan. Andere kon ik niet ontdekken maar ik zag nog wel iets bewegen. Gezien de afstand kon ik wel uitstappen zonder risico dat ze zou weg lopen of verstoring. Toen kon ik ook zien wat er daar bewoog. De hinde had een kalfje bij zich. Op dat moment kwam ook de familie van den Berg voorbij die ik vertelde van de waarneming. Het kalfje begon ook te bewegen maar aanvankelijk nog wel erg moeilijk. Daarna begon het kalfje te drinken en later ging de hinde verder met schoon likken. Het leek er sterk op dat het kalfje in de uren voor onze waarneming geboren was, veel ouder kon het niet zijn.
Moeder hinde en haar kalf – Foto: ©Manolito Jaarsma
Hubertus
Na een tijdje gingen beiden voorzichtig aan de wandel maar keerde na enkele tientallen meters weer terug. Mooi moment om afscheid te nemen van moeder hinde en haar kalf. Met dank aan de familie van den Berg wist ik dat Hubertus op zijn gemak aan de Kronkelweg lag dus ben ik daarheen gegaan. Hij moest op een bospad liggen maar een van de boswachters was vanaf de andere zijde langs gereden dus toen ik er aankwam was Huub aan het eten van de jonge eiken bladen. Na niet al te lange tijd stak hij het pad over en keerde snel weer terug om via hetzelfde pad naar achteren te lopen en in de dekking te verdwijnen.
Na niet al te lange tijd stak Hubertus het bospad over – Foto: ©Manolito Jaarsma
Tenslotte…
Ik had nog wat andere plannen voor de dag maar die heb ik laten varen. Twee mooie momenten mogen meemaken waarvan een wel heel erg uniek dan kon de rest van de avond alleen maar tegenvallen. Met een zeer voldaan gevoel dat ik de eerste momenten in het hopelijk lange leven van dit hertenkalfje heb mogen meemaken ben ik weer naar huis gereden.
Tekst en foto’s: ©Manolito Jaarsma uit Utrecht
