Louis Fraanje
Een achter-aan-komertje bij de wilde zwijnen…
Allebei nog helemaal in de ban van de wilde zwijnen tussen De Woeste Hoeve en Hoenderloo, besluiten we om een bezoekje aan de Hoge Veluwe te brengen. Het is nog vroeg in de avond en vanaf Hoenderloo kunnen we meteen de ingang van het Park inrijden.
We kijken nog even in de buurt van het Zwarte Veld, want daar hebben we laatst ook wilde zwijnen gezien, op een open plek in het bos enkele gestreepte biggen lopen, die al snuffelend tussen de dorre bladeren nauwelijks opvallen.
De grotere dieren daarbij vergeleken met hun donkere vacht, juist des te meer. En die houden ons soms stiekem vanachter een boom, goed in de gaten of wij hun kroost niet te na komen.
Ook staat er iets verderop een jonge keiler ons ‘onverschrokken’ aan te kijken, maar we blijven heus wel op afstand, wees maar niet bang we kennen onze pappenheimers inmiddels wel.
Verscholen achter een boom houden ze ons goed in de gaten – Foto: ©Louis Fraanje
Een jonge keiler staat ons ‘onverschrokken’ aan te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Achter-aan-komertje
Ondertussen proberen we de biggen in de lens te vangen, dat valt niet mee want ze hollen van hot naar her, het is een schitterend gezicht dat kleine spul in hun gestreepte pyamaatjes rond te zien rennen. Dan wijst Fransien ineens naar links en fluistert: “Daar loopt een wel heel erg klein biggetje tussen, zeker wel de helft kleiner dan de rest van zijn of haar broertjes!” Ja, warempel, dat is zeker een kleintje vergeleken bij de anderen, vooral als ze tegenover elkaar staan, echt een ‘achter-aan-komertje’ mag je wel zeggen!
Het verschil in grootte is hier heel duidelijk te zien – Foto: ©Louis Fraanje
Tjonge… wat een klein beestje is het toch – Foto: ©Louis Fraanje
Aantrekkingskracht
De zon staat inmiddels al wat lager en schijnt nu tussen de stammen door op de ruggen van de zwijnen, die nu een nog grimmiger uiterlijk lijken te krijgen. Toch hebben deze zwarte ruigrokken van het Veluwse bos evenwel een bijzondere aantrekkingskracht op ons, ook al zien ze er misschien gevaarlijk uit. Als je maar op gepaste afstand blijft, dan valt het reuze mee.
Als de zon op zijn rug schijnt, lijkt het zwijn een nog grimmiger uiterlijk te krijgen- Foto: ©Louis Fraanje
Natuur-weetje
Zo’n ‘achter-aan-komertje’ red het vaak niet, negen van de tien keer is zo’n beestje in de eerste weken toch te zwak om zich staande te houden tussen de sterkere biggen. Bekend is dat een zeug zo’n vier tot wel twaalf biggen kan werpen, net zoveel als het aantal tepels dat ze heeft. De strepen van de biggen verdwijnen in een periode van zo’n drie tot vijf maanden tijd en de biggen van het jaar ervoor noemt men ‘overlopers’.
Wat een verschil zo’n biggetje in vergelijking met een volwassen zwijn – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Het is en blijft natuurlijk een mooi gezicht die kleine gestreepte beestjes en Fransien kan er maar geen genoeg van krijgen. Maar… als er verder geen spectaculaire dingen gebeuren, stel ik voor om nog even bij de Wildbaanweg te gaan kijken. Daar lopen ze ook nog weleens en soms komen ze daar aardig dicht naar de weg, dus maakt dat het fotograferen nog iets eenvoudiger. Dat kan voordelen hebben, maar ook weleens nadelen, dat zullen we straks – letterlijk en figuurlijk – wel merken als we er eenmaal zijn!
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 8
