Door de knieën voor een mooie foto van Hubertus…
Afgelopen woensdag 22 mei, reden we zo om en nabij de klok van half 9 in de avond over de Kronkelweg, toen Fransien opeens riep: “Hubertus… daar achter de ‘Veentjes’ aan de bosrand, tussen de oude eikenbomen!” Dus de auto wat verderop bij het bruggetje van de Grote vijver geparkeerd en via het bospad er naartoe gelopen. Eenmaal aangekomen bij Hubertus, stond hij heel stoer om zich heen te kijken, om vervolgens weer rustig verder te gaan met zijn avondeten.
Hubertus stond hij heel stoer om zich heen te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Komisch moment
Om hem nu zo mooi mogelijk in beeld te krijgen, moest ik toch wel even door de knieën, zo liggend op mijn zij had ik hem heel mooi in beeld. Florus en Jannie van den Berg stonden achter mij en konden hun lachen bijna niet inhouden en ondertussen legde Fransien dit komische moment vast op de gevoelige plaat.
Louis moest toch wel even door de knieën voor een mooie foto – Foto: ©Fransien Fraanje
Als hij zo voorover staat lijkt het gewei nog imposanter – Foto: ©Fransien Fraanje
Wisselvallig
Zo zie je hem en zo is hij een aantal dagen ‘spoorloos’, tenminste… als je in het park bent en denkt dat je hem misschien wel tegen zult komen en dan is hij in geen velden of wegen te bekennen. Hubertus is soms net zo wisselvallig als het weer, je kunt er gewoonweg geen ‘staat’ op maken, maar dat is tegelijkertijd ook juist de charme van dit hert.
Zo zagen wij hem afgelopen zaterdagmorgen 25 mei jl. terwijl hij zich nog even heerlijk te goed deed aan de bladeren van de Amerikaanse eikjes aan de Kronkelweg. Mooi in het groen en een mooi moment!
Hubertus heerlijk knabbelend aan de bladeren van de Amerikaanse eikjes – Foto: ©Louis Fraanje
Het gewei van Hubertus wordt nu met de dag groter en imposanter – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
In de vrije wildbaan zal dit niet zo snel gebeuren met een hert, maar… in dit ‘speciale’ geval blijft het toch erg leuk om dit mee te kunnen maken. Daarnaast, blijven wij er – desondanks – toch steeds maar weer op wijzen, dat Hubertus geen knuffeldier is en onberekenbaar, dus houdt genoeg afstand.
Kijk.. de doorgewinterde natuurliefhebbers op de Hoge Veluwe weten dat zo onderhand wel, maar de argeloze bezoeker, die met zijn of haar telefoontje een foto wil maken, weet dat niet!
