Louis Fraanje
Mooie oude reebok op de aanzit…
Het is een mooie avond om weer eens een oude aanzitplek te gaan bezoeken, ergens diep verscholen in de Veluwse bossen ligt een mooie wildweide, waar ik in het verleden regelmatig kwam.
Inmiddels is het alweer een aantal jaren geleden, maar toen ik onlangs de betreffende jachtopzichter sprak, vertelde hij me dat er een wat oudere gaffelbok in zijn terrein liep. Als ik hem wilde fotograferen was dat geen probleem, wel met de nodige restricties natuurlijk, maar daarin kennen we elkaar lang genoeg en ik weet precies wat hij bedoelt en ken mijn plek.
Ergens diep verscholen in de Veluwse bossen ligt een mooie wildweide – Foto: ©Louis Fraanje
Urenlang
Als ik die avond eenmaal mijn oude aanzitplekje heb gevonden, is het net of ik thuiskom want er is in al die jaren weinig veranderd en dat is nou net de charme van zo’n stukje natuur. Gelukkig maar, want tegenwoordig moet alles op z’n kop voor de zogenaamde ‘Nieuwe Natuur’, iets waar ik helemaal totaal niets mee heb, nee… geef mij dan dit maar. Hier kan ik urenlang zitten, om mij heen kijken en luisteren naar de stilte van de omringende natuur, met af en toe het monotone maar o zo herkenbare geluid van de koekoek, die zijn stem laat horen. Op zo’n moment voel je je de gelukkigste mens op de wereld!
De bok is lekker aan het vreten op de wildweide – Foto: ©Louis Fraanje
Zo af en toe gaat zijn kop omhoog en kijkt hij even goed om zich heen – Foto: ©Louis Fraanje
Gaffelbok
Kijk… en als dan na zo’n twee uur wachten een mooie reebok vanuit het bos de wildweide op komt wandelen, gaat het bloed ineens sneller stromen, dat kun je begrijpen. Wanneer ik hem uiteindelijk goed in de lens heb gevangen, zie ik aan het gewei dat het een wat oudere gaffelbok is, de brede rozen zitten strak op de schedel. Terwijl hij lekker aan het vreten is op de wildweide, gaat zijn kop zo af en toe omhoog en kijkt hij even goed om zich heen of er geen gevaar is, want je weet maar nooit.
Mooie geparelde stangen met dikke rozen die strak op de schedel zitten – Foto: ©Louis Fraanje
Als de bok het niet vertrouwd, laat hij een blaffend geluid horen – Foto: ©Louis Fraanje
En is hij plotseling verdwenen in de veilige dekking van de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Aan alles kun je merken, dat het een ‘ouwe rot’ is die zich niks in de luren laat leggen, daarom ben ik blij dat ik goed verscholen zit en ook de windrichting goed is. Maar… dan ineens gaat zijn kop naar rechts en een tijdlang blijft hij die kant opkijken. Aan heel zijn houding kun je zien dat hij het niet vertrouwt, maar ik kan met geen mogelijkheid ontdekken wat het is.
Maar… voordat het zover is, neemt de bok al blaffend de benen en verdwijnt in de veilige dekking van de bosrand. De wildweide ligt er weer leeg en verlaten bij, zoals voorheen. En als er na een klein uurtje geen ‘aanloop’ meer is, pak ik mijn spullen bij elkaar en keer ik tevreden huiswaarts. Een prachtige aanzit-avond is ten einde en kan weer worden bijgeschreven in mijn natuurdagboek, een goede reden om hier nog eens terug te komen!
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 11
