De schuwheid van dier tot dier verschilt…
Kort geleden heb ik bijna drie volle dagen doorgebracht in de buurt van een plek, waar een hinde verbleef. Terwijl ik daar zat heeft ze – voor mij niet zichtbaar, maar moest ze dat dan ook? – een kalf gezet en dat met tussenpozen van telkens enkele uren gezoogd. Leerzaam voor mij was, dat de hinde nooit exact dezelfde aanloop- en vertrekroute heeft gebruikt; de veiligheid van het kalf ging voor alles (dus geen geur achterlaten voor eventuele vijanden, zoals de keiler die op dag twee in de buurt van het kalf op zijn gemak door de dekking liep en het jonge beestje niet opmerkte).
De hinde bezoekt voorzichtig haar kalf – Foto: ©Yvonne Arentzen
Getuige
De enige keer dat ik het kalf heb gezien, was op de derde dag. Nadat twee smaldieren voor wandelaars van het open veld naar de dekking nabij het kalf waren gevlucht, besloot de hinde haar kalf zo snel mogelijk naar een andere plek te loodsen. Vervolgens kwam ze naar haar eigen verblijfplaats bij mij in de buurt terug en mocht ik er getuige van zijn, dat ze met tussenpozen via verschillende routes haar kalf opzocht om het te zogen. Ze wist dat ik er zat. Eén keer is ze namelijk achter mij langs onder de wind naar haar kalf gelopen, maar ze kwam ook nadien terug om ergens in de buurt te laveien en uit te rusten. De enige stressreactie heb ik waargenomen, toen de vluchtende smaldieren te dicht bij haar kalf in de buurt (b)leken te komen; de nabijheid van soortgenoten werd kennelijk niet op prijs gesteld.
Reebok vlucht
Tijdens het Hemelvaartweekend zat ik elders in het Park naast een pad uit te rusten van een wandeling, waarbij ik onbedoeld een roedel kaalwild dat mijn pad kruiste en een zogende bagge had verrast en daardoor had verontrust. Terwijl ik een flesje water zat leeg te drinken, zag ik vanuit mijn ooghoeken een mooie rode reebok tevoorschijn komen. Zich kennelijk niet bewust van mijn aanwezigheid op slechts enkele tientallen meters afstand, ging de bok laveien. Minutenlang mocht ik me aan deze adonis vergapen, totdat er twee wandelaars verschenen. De bok wierp onmiddellijk op, ontdekte de twee mensen en sloeg op de vlucht.
De reebok sloeg direct op de vlucht – Foto: ©Yvonne Arentzen
In de gaten
Dat schuwheid van dier tot dier verschilt, werd me nog maar weer eens duidelijk, toen ik tijdens een wandeling verrast werd door een mild regenbuitje. Om niet doornat te worden en om mijn camera droog te houden, stapte ik een meter naast het pad; onder een loofboompje kon ik mooi schuilen. Net op dat moment verschenen twee jonge herten in de rand van een rustgebied. Ze hadden me onmiddellijk in de gaten.
Betrapt! – Foto: ©Yvonne Arentzen
Jongere broer
De helft van het duo nam het zekere voor het onzekere en verdween stilletjes in de dekking, de andere helft monsterde mij en… kwam mijn kant op, ondertussen links en rechts wat hapjes gras opnemend. Zou Hubertus een jongere broer hebben, die ook van zijn moeder geleerd heeft niet als een kip zonder kop op de vlucht te slaan? Zoiets kan immers een hoop energie schelen, die je als hert beter in zinvoller zaken kunt steken.
Deze jongeman doorstond dankzij nieuwsgierigheid met succes de ‘stresstest’ – Foto: ©Yvonne Arentzen
Uren zitten
Tja, in tegenstelling tot wat in de nieuwsbrief van De Hoge Veluwe staat, zorgden mijn wandelingen voor meer stress bij de waargenomen dieren dan mijn aanzitten. Al wandelend kun je uiteraard wel meer wild te zien krijgen; je bestrijkt een groter deel van het terrein. Mij gaat het echter niet om de hoeveelheid beestjes die ik ‘voorgeschoteld’ krijg, maar om het totaalplaatje: waar komen de dieren, hoe gedragen ze zich in het landschap en ten opzichte van elkaar, hoe benutten ze voedselbronnen, dekking etc.? Dat kan ik beter behappen door ergens onopvallend neer te strijken en daar (vele) uren te blijven zitten. Gewoon op legale plaatsen net naast een pad of bij een boom heel ietsje verder van het pad. Soms wordt het geduld op vorstelijke wijze beloond.
Te vaak komt het echter voor, dat een eenling, een stel of een grotere groep die botweg door het veld boemelt en zich niets aantrekt van het struinverbod de boel verstoort. In 2017 heb ik tijdens alle aanzitten – en dat waren er aardig wat – struiners in beeld gehad. Dan is het sneu zo’n 140-150 km te hebben gereisd om in alle rust van de natuur te genieten en me na – pak hem beet – zeven uur te moeten afvragen: ‘Waar ben ik eigenlijk mee bezig?’ Ik had immers ook nog een lange terugreis voor de boeg.
De 100%-struiners-garantie heeft ervoor gezorgd, dat ik in 2018 geen minuut aan aanzitten heb willen besteden. Ook op Snapshot Hoge Veluwe, dat in dat jaar werd gelanceerd, zag ik namelijk al gauw meer dan me lief was ‘struiners’ in beeld verschijnen. Dit jaar heb ik de draad toch weer opgepakt, ook al speelt mijn langzaam verslechterende gezondheid me bij tijd en wijle danig parten. Mijn liefde voor de (Hoge) Veluwe en nieuwsgierigheid naar het hoe en vooral het waarom van het (vlucht)gedrag, hebben me op de knieën gekregen.
