Avond-aanzit met onstuimig reewild op de wildweide
Toch maar weer eens naar de oude aanzitplek gegaan, want wie weet… of dat er vanavond wat aanloop is. Mooie witte wolken drijven langs het luchtruim en voorlopig wordt er geen regen verwacht, dus maar eens kijken wat het wordt.
Eerst een flink stuk door het bos wandelen en dan het open veld over naar de aanzit-plek, dat is het laatste en tegelijkertijd het lastigste stuk, hier is voorzichtigheid geboden. Maar er is aardig wat wind en die komt gelukkig uit de goede hoek, dus het wild ruikt mij niet en kan ik veilig en wel mijn aanzit-plek bereiken.
Een reegeit
Het duurt even voordat ik mij goed geïnstalleerd heb, maar als dat allemaal gelukt is ben ik er helemaal klaar voor, toch zal het nog zo’n anderhalf uur duren voor er leven in de brouwerij komt. Heel voorzichtig komt er aan de overkant vanuit het dichte bos een reegeit tevoorschijn. Stilletjes hoop ik dat ze een kalf bij zich heeft, maar eenmaal op de wildweide kan ik geen kalf ontdekken, helaas dus. Wel kijkt ze regelmatig achterom, wat misschien betekent, dat ze haar kalf in de dekking van het veilige bos heeft liggen, wie zal het zeggen?
Geduldig wachten
Nou ja… misschien haalt ze straks haar kleine op, of komt het na verloop van tijd tevoorschijn, voor dit moment is geduldig wachten op de dingen die komen gaan het beste, een andere keuze heb je niet.
Toch merk ik na enige tijd aan de reegeit dat ze onrustiger wordt, want steeds vaker gaat haar kop omhoog om vervolgens ook steeds vaker recht voor haar uit te kijken in de richting van het tegenover liggende bos.
En… als ik het ook niet dacht, geen kalf… maar een reebok, een jonge 6-ender die in de schaduw van de bosrand staat te koekeloeren.
Jagende reebok
Op zo’n moment gaat er van alles door je heen, want door de verschijning van de bok, liggen de kaarten ineens geheel anders, die komt heus niet op kraamvisite, dat kun je net denken. Nee… heel even maar, staat hij in de richting van de reegeit te staren, om vervolgens op hoge poten op haar toe te stappen. Het bekende gedrag in deze tijd van het jaar, hoewel het nog best wat aan de vroege kant is, wat blijkbaar ook de reegeit vindt en er als een speer vandoor gaat, met de reebok op haar hielen.
Tenslotte…
De wildweide ligt er nu leeg en verlaten bij, zoals aan het begin van deze avond, het enige wat ik kan doen is wachten, want misschien komen ze nog terug, of althans de reegeit omdat die van een geheel andere kant uit het bos is gekomen. Maar… helaas, dat blijkt na een uurtje geduldig wachten dus ijdele hoop, want ze waren eenmaal weg en ze bleven weg, het zij zo. Een volgende keer misschien wat meer geluk?
En… toch was het – alles bij elkaar – een geweldige aanzit-avond, die aan de sfeer niets te wensen overliet en daarmee dan ook een goede reden, om nog eens terug te komen!
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 13