Uiteindelijk komt de reegeit heel langzaam overeind…
Tergend langzaam is moeder reegeit opgestaan, maar ze kijkt niet naar ons, nee… ze speurt naar de bosrand waar haar kalf is gebleven, haar oren heeft ze naar ons toegericht, zodat ze weet wanneer er gevaar dreigt.
Dan doet ze een paar stappen naar rechts en begint te grazen in de heide, een hapje hier en een hapje daar, wat dat betreft zijn reeën heel kieskeurig. Een enkele keer kijkt ze eventjes om in onze richting, maar verder gebeurt er niet zoveel op dit moment, wel levert het een aantal mooie beelden op. (Zie hieronder)
Tergend langzaam is moeder reegeit opgestaan – Foto: ©Louis Fraanje
Een enkele keer kijkt ze eventjes om in onze richting – Foto: ©Louis Fraanje
Het is een schitterend gezicht, het reekalf in het strijklicht van de avondzon – Foto: ©Louis Fraanje
Kers op de taart
Dit is in werkelijkheid natuurlijk genieten, om die twee zo bezig te zien in de bloeiende heide, die roodbruine lijven tussen al dat paars. En de avondzon doet er nog een schepje bovenop, door te zorgen voor het mooie strijklicht, dat is weer net de bekende ‘kers op de taart’!
Op een gegeven moment vinden beiden het wel genoeg en verdwijnen in de dekking van het oude dennenbos, als laatste zien we het kalf nog even door wat verdorde heide stappen. Dus het was niet allemaal mooie paarse heide, zoals het aan het begin eerst wel leek, al blijft het een wonder dat de heide zo is bijgestrokken vergeleken bij vorig jaar.
Het blijft genieten, om die twee zo bezig te zien in de bloeiende heide – Foto: ©Louis Fraanje
Dan zien wij het kalf nog even door wat verdorde heide stappen – Foto: ©Louis Fraanje
Louis met de camera – letterlijk en figuurlijk – zwervend langs het wildspoor – Foto: ©Fransien Fraanje
Tenslotte…
Als de dieren verdwenen zijn, zitten we nog even heel gezellig samen aan de rand van het heideveld en laten in gedachten alles nog even de revue passeren, tegelijkertijd doet de prikkelde geur van honing weldadig aan en voelen wij ons de koning te rijk.
Dan wordt het tijd om huiswaarts te gaan, want het is best nog een flinke wandeling, maar voorlopig is het nog niet donker met zo’n heldere hemel en de warmte zal ook nog wel even blijven hangen. Al met al weer een prachtige avond met een gouden rand, die smaakt naar meer, dus… wie weet wat de natuur nog voor ons in petto heeft?
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 21
