Een jonge vos in de mais …
Op veel plekken in het buitengebied kun je ze tegenkomen, de uitgestrekte maisakkers met de grote en hoge bladgroene stengels, die in brede en lange rijen naast elkaar staan. (Meer over mais en milieu, zie onder).
En dan ineens… ontdek je iets bruins aan het uiteinde van de akker, je kijkt nog eens goed met je kijker, stelt hem scherp… en dan staat daar een vos. Heel even staan we ‘oog in oog’ en dan wandelt hij tussen de stengels door een stukje verderop, maar blijft toch weer ‘besluiteloos’ staan.
Het is nog een jong dier, dat kun je aan zijn hele gedrag wel merken, want hij heeft mij en Fransien inmiddels allang gezien, maar blijkbaar deert hem dat – op de ene of andere manier – gewoonweg niet.
Aan het uiteinde van de maisakker staat een vos – Foto: ©Louis Fraanje
Heel even staan we ‘oog in oog’ met de vos – Foto: ©Louis Fraanje
Op een gegeven moment komt hij uit de mais tevoorschijn – Foto: ©Louis Fraanje
Eenmaal buiten de dekking van de mais, blijft hij weer staan – Foto: ©Louis Fraanje
Steeds gekker
Dit alles speelt zich af, op nog geen 30 á 40 meter afstand van de plaats waar wij staan, dus u kunt zich voorstellen, dat wij nu toch best wel een beetje verrast zijn, om dit van zo dichtbij mee te maken. En het wordt nog gekker, want ineens komt de vos ‘doelbewust’ onze kant op wandelen, dit is toch niet te geloven! Nee… een volwassen vos zal zoiets ook nooit doen, die was er allang vandoor gegaan bij het zien van de twee mensen daar op de weg naast het weiland. Dit is heel duidelijk het gedrag van een jonge en onervaren vos, we hebben dit wel vaker bij de hand gehad. Lees: Vossenspektakel langs de weg!
Ineens komt de vos ‘doelbewust’ onze kant op wandelen – Foto: ©Louis Fraanje
Alsmaar dichter en dichter komt de vos naar ons toewandelen – Foto: ©Louis Fraanje
Brutale blik
Dit is toch eigenlijk te gek voor woorden, maar Fransien is helemaal in de wolken en moet zich echt bedwingen om het beestje – bij wijze van spreken – niet te knuffelen. Want… de afstand tussen ons en de vos bedraagt nu nog nauwelijks zo’n 3 á 4 meter, met een brutale blik bekijkt hij ons van onder tot boven, van angst of stress is helemaal niets te bespeuren bij dit jonge dier. Blijkbaar ziet hij ons als een soort van beste ‘maatjes’ waarvan je niets te vrezen hebt!
Met een brutale blik bekijkt hij ons van onder tot boven – Foto: ©Louis Fraanje
Hij bleef maar heen en weer wandelen in het weiland – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte
Zo bleef de vos een tijdje heen en weer drentelen, misschien dacht hij dat we hem wat lekkers zouden geven of iets dergelijks, maar dat waren we zeer zeker niet van plan. Nee… hij zal toch zelf zijn kostje bij elkaar moeten scharrelen, muizen en mollen moet hij vangen, dat is zijn taak in de natuur en dus niet gevoerd worden door mensen, want dan is het hek echt van de dam.
Als de vos op een gegeven ogenblik in de gaten krijgt dat er bij ons niets te halen valt, gaat hij er maar vandoor. En… of we hem nog weer te zien krijgen…..?
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 23
______________________________________________________________________________________________________________________
Mais en milieu
Mais behoort tot de groep C4-gewassen, een groep planten die met een beperkte ademhaling een zeer hoge koolstofopname hebben. Eén hectare mais absorbeert 22 à 44 ton CO2 per jaar, en produceert 16 à 32 ton zuurstof per jaar. Dit is aanzienlijk meer dan wat 1 hectare bos per jaar aan zuurstof kan leveren. Alleen komt de opgeslagen koolstofdioxide na vervoedering weer in het milieu, meestal binnen een jaar. Bij bossen wordt de koolstofdioxide langer vastgelegd en komt pas vrij bij afbraak of verbranding van het hout. Dit komt doordat koolstofopname door planten een kortcyclisch proces is, in tegenstelling tot koolstofopname die gepaard gaat met fossilering, zoals bij steenkool- en aardolievorming. (Zie ook koolstofkringloop).
(Bron: Wikipedia)
