In de Amsterdamse Waterleidingduinen is het geboden, buiten de paden te lopen…
Zaterdag 5 oktober 2019 – Eindelijk is het dan zover… want we hadden er samen al vaak over gehoord, gelezen en gepraat, nou dan ben je meer dan nieuwsgierig alleen, dan wil je het allemaal ‘aan den lijve’ ondervinden! Een aantal jaren geleden was ik er zelf al eens geweest, om precies te zijn in november 2017 samen met mijn oude vriend Martin Spoelstra.
Maar… nu gaan Fransien en ik samen op verkenning in het gebied, we hebben niet ver uit de buurt van het natuurgebied een huisje gehuurd, dus kunnen we er tegenaan. En… ondanks dat het weekend is, valt de drukte nogal mee en kunnen we vandaag heerlijk zwerven.
Midden op het toegangspad staat deze betonnen welkomstpaal – Foto: ©Fransien Fraanje
Struinen
Het duingebied is een beschermd natuurmonument en bij de Europese Commissie aangemeld als Habitatrichtlijngebied. Daarmee geniet het bescherming volgens de Europese regelgeving. Rust, ruimte en natuur zijn de voornaamste kernwaarden van dit gebied. Om dit te waarborgen is enkel wandelen toegestaan. Ook mag buiten de paden overal worden gewandeld, dus mogen we lekker struinen door het gebied. De Amsterdamse Waterleidingduinen zijn met 3400 hectare een van de grootste aaneengesloten wandelgebieden van Nederland..
Deze oude kromgewaaide boom is een waar kunstwerk der natuur – Foto: ©Fransien Fraanje
Onderin de holte van deze boom zat deze schitterende Bleke Oesterzwam – Foto: ©Fransien Fraanje
Schoffelaar
Bij de ingang ‘Panneland’ gaan we naar binnen en eigenlijk worden we al meteen gegrepen door de ruige begroeiing van bomen en struiken, waarbij een oude kromgewaaide boom ons direct opviel. Onderin de holte van de boom zat een schitterende Bleke Oesterzwam, die enkele dagen later helaas vernield was.
Afgezien van een aantal hoofdwegen die bestraat zijn, bestaan er mogelijkheden genoeg om daar vanaf te wijken. En voordat je het eigenlijk goed en wel in de gaten hebt, sta je plotseling ‘oog in oog’ met een prachtige dambok voorzien van een mooi ‘schoffelgewei’ oftewel een ‘schoffelaar’!
Tussen de bomen door zien we een dambok met een prachtig schoffelgewei – Foto: ©Louis Fraanje
Het is en blijft gewoon een prachtig gezicht om hem zo te zien staan – Foto: ©Louis Fraanje
Natuurlijke uitstraling
De watervijvers in het gebied hebben veelal een natuurlijke vorm en geven mede door hun ligging het landschap ook echt een ‘natuurlijke’ uitstraling, wat het natuurgebied alleen nog maar aantrekkelijker maakt voor mens en dier. Het is een genot om hier vandaag in alle rust te wandelen, ongelooflijk… omdat je weet dat op steenworp afstand een drukke wereldstad als Amsterdam ligt, waar je op dit moment niets van merkt. Het is bijna onvoorstelbaar dat voor deze stad, hier jaarlijks 70 miljard liter drinkwater wordt geproduceerd en de duinen een watervoorraad voor twee tot drie maanden hebben, daar worden wij wel eventjes ‘stil’ van.
De watervijvers in het gebied hebben veelal een natuurlijke vorm – Foto: ©Fransien Fraanje
Een mooi doorkijkje vanaf de weg op de vijvers – Foto: ©Louis Fraanje
Blijven beheren
Al met al is onze hernieuwde kennismaking met het natuurgebied ‘overweldigend’ te noemen. We mogen het misschien niet hardop zeggen, maar het beheer van de damhertenpopulatie heeft ondertussen wel zijn vruchten afgeworpen, dat is duidelijk te zien aan de begroeiing rond om ons heen. Want… ondanks alles is het ook hier geen echte natuur en zal de mens moeten beheren, anders loopt het gigantisch uit de hand en houdt je een ‘kaal- en leeggevreten’ woestijn over. De voorbeelden daarvan liggen ons nog vers in het geheugen, niet alleen hier… maar ook elders in ons land, met de ‘Oostvaarders plassen’ als hoogte- oftewel ‘dieptepunt!
Oog in oog met een jonge damhinde in het duingebied – Foto: ©Louis Fraanje
Oog in oog
En zo lopen we samen te filosoferen over de vele mogelijkheden die je hier hebt, al zijn wij geen deskundigen op dit gebied, we hebben onze ogen ook niet in de zak zitten. Maar… we worden uit onze droom geholpen door een jonge damhinde die door het duin huppelt en plotseling blijft staan en onze kant opkijkt. Het lijkt erop, dat ze bij zichzelf denkt; “Wat moeten die Veluwenaren hier in mijn veld”? Het is toch een heerlijk gevoel, om zomaar heel even ‘oog in oog’ met zo’n dier te kunnen staan, dat gevoel zal ons de hele wandeling bij blijven. Als het dier er uiteindelijk vandoor gaat, sjouwen ook wij weer verder door het gebied, waar het ‘geboden’ is om buiten de paden te lopen en ook dat geeft ons een ‘heerlijk’ gevoel!
