Zullen de moeflons – als gevolg van de oprukkende wolf – helemaal verdwijnen …?
De volgende dag waren we in een heel ander gedeelte van het park, namelijk de Sickesze Dennen*, een redelijk open bosgebied dat noordelijk van De Wetweg ligt. We hadden gemerkt dat er de laatste tijd toch regelmatig een aantal moeflons huisden en wij hoopten dat we ze deze keer ook te zien zouden krijgen. En… dan is de wens vaak de vader van de gedachte, maar het was al wat later in de namiddag, dus wie weet hadden we vandaag toch geluk?
Vier moeflonrammen aan de bosrand van de Sickesze Dennen – Foto: ©Louis Fraanje
Op de uitkijk
Naast een oude vliegden hadden we ons wat verdekt opgesteld, de wind was ons gunstig gezind en zou ons niet verraden, ons geduld werd weer eens op de proef gesteld, maar dat hadden wij er best voor over. Tenslotte sta je ook niet elke dag ‘oog in oog’ met de moeflons, want het zijn best wel schuwe dieren, die bij de geringste verstoring, er als een speer vandoor gaan, dus rustig wachten op de dingen die zouden komen.
Opeens staan ze alle vier tegelijk in onze richting te staren – Foto: ©Louis Fraanje
Vier rammen
Als er dan na zo’n drie kwartier wachten, enige beweging ontstaat tussen de dennen en wij heel voorzichtig wat bruin gevlekte dieren onder het groen vandaan zien komen, begint bij ons de adrenaline te stijgen. Het zijn moeflons, vier flinke rammen bij elkaar die stap voor stap uit de dekking de open vlakte op komen wandelen. Al snuffelend en vretend tussen de schrale begroeiing, hebben ze totaal geen erg in die twee fotografen bij die oude vliegden, tenminste zo leek het in eerste instantie, want opeens staan ze alle vier tegelijk in onze richting te staren. Een moment staan we ‘oog in oog’ met het viertal, maar dan opeens draaien ze zich om en gaan er vandoor, alleen de laatste blijft nog heel even staan, om er vervolgens ook in de veilige dekking van het dennenbos te verdwijnen.
Een volwassen moeflonram met een schitterende koptooi – Foto: ©Louis Fraanje
Oprukkende wolf
De wolf, die onlangs na 150 jaar weer in Nederland opdook, maakt de toekomst van onze moeflons onzeker. In Noord-Duitsland is de moeflon als gevolg van de oprukkende wolf zelfs helemaal verdwenen. Experts vermoeden dat de wolf heeft toegeslagen. “Er zijn wat karkassen teruggevonden”, zegt Cees Krijger, voorzitter van de recent opgerichte Vereniging De Moeflon. “Maar de smoking gun ontbreekt.”
Zullen de moeflons als gevolg van de oprukkende wolf helemaal verdwijnen? – Foto: ©Louis Fraanje
Erkenning
Reden voor Krijger om met een aantal vrijwilligers, die zich op Veluwe inzetten voor natuurbehoud, op de bres te springen voor de moeflon. En even voor de duidelijkheid: dit is geen antiwolvenclub. “Als een wolf een moeflon tegenkomt, eet die dat beest natuurlijk gewoon op, dat is de natuur”, aldus Krijger. Wel zou de vereniging graag zien dat de moeflon wordt erkend als inheemse diersoort, zodat zijn bestaan wordt veilig gesteld.
Iets wat ook de Jac. Gazenbeekstichting zou toejuichen, want ook wij zijn zeer zeker geen wolvenhaters, laat dat even heel erg duidelijk zijn! Maar… als wij de wolf wel accepteren, waarom de moeflon dan niet?
Het is toch gewoonweg van de zotte, dat zo’n schitterend dier als de moeflon, die hier inmiddels al zo’n honderd jaar rondloopt en zijn nut – dubbel en dwars – heeft bewezen, gewoon zomaar als ‘oud vuil’ aan de weg wordt gezet!
Meer info: verenigingdemoeflon.nl
______________________________________________________________________________________________________________________
- Noot: Sickesze Dennen – is een bosgebied dat genoemd is naar Johan Balthazar Christiaan Sickesz, een militair die in een rijke familie was getrouwd. Als belegging kocht hij in 1846 een groot terrein van meer dan 1200 hectare dat hij ‘Landgoed Hoenderloo’ noemde, grofweg gelegen in het noordelijk gedeelte van de Hoge Veluwe. Eigenlijk een vreemde naam want het overgrote grondgebied hoorde bij Otterlo.
Toen J.B.C. Sickesz in 1880 overleed, kwam het landgoed in het bezit van zijn zoon Cornelis en in 1909 was het Anton Kröller die het kocht. Het was zijn eerste grondaankoop van wat later het Nationale Park zou worden. (Bron: Ron Reitsma)
