Een klein wereldje in de mist en een kleurrijke verschijning
De laatste keer dat ik over mijn geliefde Rauwe Veld schreef op de Veluwenaar, was vorig jaar op een prachtige dag in oktober met een blauwe hemel, dat is nu wel even anders. Het is een grijze januaridag met laaghangende mist over de velden in het buitengebied, maar ook dit weertype heeft wel iets voor een buitenman. Hoewel de grijze dagen zich aaneenrijgen en het buiten in veld gewoon ‘miezerig’ is, heeft zo’n klein wereldje ook wel iets ‘knus’ voor een buitenman. Je komt dan meestal heel weinig mensen tegen, op een enkele ‘doordouwer’ na, maar dat zijn dan ook vaak wel de ‘echte’ liefhebbers.
Het reewild geniet van de rust, omringd door kieviten – Foto: ©Louis Fraanje
Vooraan zitten twee kieviten met elkaar te overleggen, daarachter zien we het reewild – Foto: ©Louis Fraanje
Reeën en kieviten
In het open veld zie ik veel kieviten zitten, die vinden het blijkbaar nog wel aangenaam om hier te blijven, ik kan dat wel begrijpen met deze hoge temperaturen in januari. Helemaal vooraan zit een tweetal kieviten, of het een paartje is kan ik niet ontdekken, al lijkt het wel of ze samen aan het overleggen zijn.
En als ik mijn kijker over de velden laat gaan, dan ontdek ik ook nog een koppeltje reeën bij een rietkraag, ik probeer ze te tellen en kom al gauw op zo’n stuk of twaalf dieren. Ze genieten van de rust en trekken zich totaal niets aan van de vele kieviten die hen omringen, er zit ook nog een mooie 6-ender in bastgewei tussen, dat doet mij goed als reewild-liefhebber. Op de achtergrond zie ik vaag nog een paartje knobbelzwanen.
Een reegeit springt over de sloot en op de achtergrond een paartje knobbelzwanen – Foto: ©Louis Fraanje
Het oude moeras
Een tijdlang sta ik de dieren te observeren en hoewel er op een geven ogenblik een reegeit overeind komt en over de sloot springt, om in de andere wei een kijkje te gaan nemen, blijft de rest lekker zitten. Voor mij het sein om maar eens wat verderop te gaan en bij het oude moeras te koekeloeren.
Daar aangekomen lacht het geluk mij toe, of eigenlijk… het reewild moet ik zeggen, want daar staat een reekalf en een paar meter verder de geit. Hoe voorzichtig ik ook ben, op de een of andere manier hebben ze mij toch in de gaten, hoe goed ik ook verscholen zit… ze vertrouwen het blijkbaar niet en gaan er uiteindelijk toch maar vandoor.
Een reekalf bij de rietkraag – Foto: ©Louis Fraanje
En een paar meter verder staat een reegeit – Foto: ©Louis Fraanje
Kleurrijke fazantenhaan
Maar… het mooiste komt nog, want als ik mij heel behoedzaam en voorzichtig terugtrek , stapt er ineens – vanuit het niets – een schitterende fazantenhaan het bospad op. Gelukkig heeft hij niets in de gaten en komt hij heel op zijn gemak mijn kant op lopen. Een prachtige haan met mooie lange staartveren voorzien van zwarte strepen en een mooie brede witte kraag en ook op zijn kop rondom de ogen zitten al flinke rode lellen.
Zo te zien is hij al helemaal klaar voor de strijd, al is dat nog wel een beetje aan de vroege kant, dat is meestal zo half februari of begin maart. Zo vlak voordat in maart het broedseizoen begint, gaat hij een territorium bezetten en verzameld de haan een ‘harem’ vrouwtjes van soms wel vijf tot zeven stuks bij elkaar. Deze prachtige vogels kan ik echt van genieten, zo’n kleurrijke vogel is gewoon een lust voor het oog!
Stapt er ineens – vanuit het niets – een schitterende fazantenhaan het bospad op – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Natuurlijk zijn we tussendoor vanaf vorig jaar oktober wel in het Rauwe Veld geweest, maar er was weinig leven in de brouwerij, tenminste voor wat de natuur betrof. Nee… want er waren verderop in het Binnenveld grote graafmachines bezig het hele gebied op zijn kop te zetten, om zogenaamde “Nieuwe Natuur” te ontwikkelen. Niet erg aanlokkelijk om in zo’n enorme ‘bouwput’ te gaan zwerven voor een natuurliefhebber. En terwijl hier het laatste restje natuur compleet op z’n kop wordt gezet, rukt ondertussen aan de andere kant van het gebied de bebouwing steeds verder op!
Bij veel van dit soort ‘gekkigheid’ heb ik zo mijn bedenkingen en vraag mij steeds vaker af, waarom de mens het – ondanks alles – nog altijd beter denkt te weten dan de natuur zelf en maar blijft ‘tuinieren’ in bos en veld, jammer… maar helaas. “Het kan verkeren”, zei Bredero, een schrale troost!
