Bij de hulst waren de scherpe kantjes eraf en dus een lekkernij voor Hubertus
Afgelopen zondag 26 januari jl. hebben Jannie en ik een boswandeling op de Hoge Veluwe gemaakt, ook zijn we nog even bij Hubertus wezen kijken, die was heerlijk aan het snoepen van de hulst die daar genoeg aanwezig is. Gelukkig liep hij wat meer vooraan en konden wij hem nu mooi in beeld krijgen, dat was de vorige keer wel anders, toen bleef hij helemaal achterin. Lees meer >>
Maar nu liep hij heel op zijn gemak – niet ver van het bospad – tussen de bomen van de hulstblaadjes te snoepen. Zo af en toe keek hij op om te zien wat er nu weer voor mensen naar hem stonden te ‘gapen’, of ‘gaapte’ hijzelf maar eens even goed in onze richting.
Hulst en gezondheid
Van onze vriend vernamen we het volgende: “Jonge blaadjes van hulst zijn nog niet uitgehard, alsmede ook nog niet stekelig aanvoelen. Kennelijk weet onze Huub dat uit ervaring. Een van nature hier thuishorende hulstboom kan wel 10 meter hoog en 100 jaar oud worden. Hout van de hulst wordt gebruikt voor meubilair en inlegwerk, daarnaast worden de bladeren en bessen gebruikt in Kerststukjes. De jonge bladeren kunnen in juni worden geplukt en gedroogd. Thee die hiervan wordt getrokken, werkt koortsverlagend en urinedrijvend. Hulst is in bepaalde gebieden beschermd.”
Dansende muggen
Terwijl we aan het fotograferen en filmen waren, zagen we ook kleine zwermen muggen. Bij navraag bleken het de bekende wintermuggen te zijn, die in kleine zwermen ‘dansen’ op mooie dagen in de winter. Dat ‘dansen’ doen meer muggen en meestal zijn het de mannetjes, zeker bij de wintermuggen. Ze vallen nu wel heel erg op, omdat juist in hun actieve periode weinig andere insecten te zien zijn, en wij dan ook heel verbaasd waren om ze nu te zien.
Er is ook een oud gezegde: “Geeft januari muggenzwermen, dan hoort men in de oogstmaand boeren kermen.”
Op het filmpje dat Jannie van Hubertus maakte, zijn de muggen heel duidelijk rechtsonder in beeld te zien! (Zie filmpje onderaan dit verhaal).
Tenslotte…
Een zonnige wandeldag op de Hoge Veluwe, waarbij we genoten hebben van de ontmoeting met Hubertus, want hoe je het ook wendt of keert, dat maakt zo’n boswandeling toch wel extra bijzonder. Een hert als Hubertus is gewoon enig in zijn soort en daarbij een echte ‘vrijbuiter’, zoals onze vriend Louis Fraanje hem noemt, die zich van niets en niemand iets aantrekt en al jarenlang gewoon zijn eigen gang gaat. We hopen in ieder geval nog lang van hem te kunnen genieten!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 175
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje: