Om over na te denken… of juist ter bemoediging…
Stilte die je kan horen…
Ineens kwam de gekte tot stilstand
Een noodstop, de handrem aangetrokken..
Bandensporen… remsporen.
Krampachtig zijn we weer op zoek naar de eerste versnelling.
Koppeling los, gaspedaal voorzichtig ingetrapt.
Maar het komt niet op gang.
Het autootje is op… motor vastgedraaid.
Hij zal nooit meer lopen als voorheen.
Zelfs reviseren maakt hem nooit meer de oude..
We moeten weer verder.
Halen alle spullen uit de auto.
Daar staan ze dan… opgestapeld op straat.
Wat een berg… hoe gaan we dit meetorsen?
Dan ineens beseffen we iets.
We hebben het allemaal helemaal niet nodig!
Alleen het hoogst noodzakelijke nemen we mee op de rug.
Wat loopt dat licht!
En als we weer lopen, horen we ineens weer de vogels,
zien we weer het mooie pad langs het water,
met overhangende struiken en wegschietende eenden.
Wat een mooi geluid is dat eigenlijk. En wat lopen we heerlijk licht!
Daar een oude buurvrouw die zwaait.
We zwaaien terug… ze krijgt een glimlach.
Het doet haar herinneren aan vroeger.
Aan vroeger…
toen wij mensen leefden in een tempo dat we aankonden.
Dicht bij de natuur. De “ OER” van ons bestaan.
Daar begrepen we nog wie we waren,
zonder de aan de buitenkant opgehangen versierselen.
Toen hadden we nog zondagsrust, toen hadden we überhaupt nog rust.
Tekst: ©Leonhard Vreekamp
