Een ‘onverwachte’ ontmoeting met Hubertus op zijn oude stek…
Zaterdag 18 april 2020 – Als wij de kans hebben, dan gaan we er samen toch even tussenuit, even naar buiten de natuur in om onze hoognodige vitamines op te doen. We komen graag in het Park de Hoge Veluwe en zo liepen Jannie en ik deze middag zo rond de klok van twee uur, in het bos vlakbij de Kronkelweg.
Onderweg kwamen we twee wandelaars tegen, die ons vertelden dat zij iets verderop een hert hadden gezien, die langs het bospad in de modder zou liggen. Jannie en ik keken elkaar aan en beiden dachten we hetzelfde… “Hubertus’ dat kan bijna niet missen…”, dan is hij toch weer op zijn oude stek terug, we konden ons geluk niet op.
Smikkelen en smullen
Nadat we doorgelopen waren, kwam Hubertus ons al tegemoet wandelen over het bospad, links en rechts van het pad smulde hij van de lekkere groene blaadjes, je kon wel zien en merken dat hij dat hij er van genoot en wij niet minder. Hubertus keek heel even op toen hij ons aan zag komen, maar liet zich niet van de wijs brengen en smulde onverstoorbaar verder van het verse groen om hem heen. Zo konden wij op voldoende afstand en op een verantwoorde manier, genieten van deze ‘onverwachte’ ontmoeting en hem in alle rust fotograferen en filmen en ook het nieuwe gewei, waar iets bijzonders mee is!
Grofwildkenner Ton Heekelaar hierover: “De prachtige foto- en filmbeelden heb ik met meer dan normale belangstelling bestudeerd. Daarbij viel op dat in de rechter-stang net boven de middentak, een aanzet voor een bijzonder end zich aandient. Vooral opdat het dier die aanzet nog nimmer eerder heeft getoond!” (Zie foto hier linksonder…)
Onverwacht en onberekenbaar
Voor ons kon de dag niet meer stuk, dat mag voor iedereen duidelijk zijn, om zo met z’n tweetjes op een boswandeling, zomaar geheel ‘onverwacht’ het ons zo bekende hert tegen te komen, dat is wel heel bijzonder. Want dit zijn nou net die mooie dingen in de natuur die het hem nou doen, het onverwachte en onberekenbare, dit laatste geldt in zekere zin ook wel voor het hert Hubertus zelf, want het is en blijft een wild dier die je absoluut niet kunt aaien!
Wij hopen in ieder geval, samen met anderen, nog lang te kunnen genieten van dit prachtige hert op de Hoge Veluwe en daarom wil ik hierbij de hoop en wens uitspreken, dat men een ieder in zijn waarde laat en respect toont voor de natuur en Hubertus in het bijzonder!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 178
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje: