Een drachtige reegeit met een kogelronde buik en dartelende vlinders…
Al wat vroeg in de middag zag ik haar in het hoge gras van een weiland, dat vol stond met bloemen en kruiden, heerlijk rustig stond ze er tussen en hapte hier en daar van de `smeuïge bloemblaadjes.
Heel voorzichtige pakte ik mijn camera en maakte vanuit de struiken een foto van de reegeit, de klik van de camera was het enige storende geluid wat weerklonk in deze harmonieuze sfeer. Voor mij tenminste, want de reegeit ging rustig door met haar maaltijd, keek af en toe even op, maar had verder niets in de gaten.
Kogelronde buik
Op een plekje ergens in de struiken, was een opening waar ik doorheen kon kruipen, om ongezien wat dichterbij te komen. Daarbij moest ik mij in allerlei bochten wringen, om met camera en al zo stil mogelijk mij voort te bewegen. Maar… gelukkig stond de wind recht in mijn gezicht, wat voor mij bijzonder gunstig was, want dan kon de reegeit mij in ieder geval niet ruiken. Eenmaal dichterbij gekomen, zag ik aan haar kogelronde buik, dat ze zwaar drachtig was en op ‘alledag’ liep. En als ze zich om heeft gedraaid, zie ik het nog duidelijker aan haar volle uier, waarbij twee van de vier tepels ook goed te zien zijn.
Oranjetipje
Terwijl ik haar zo zit te observeren, is het een al gedartel en gevlieg van bijen, libellen en vlinders, waarbij de de vlinder met de witte vleugeltjes en oranje vlek van het Oranjetipje, wel heel erg opvalt. Het is gewoon een lust voor oog en oor om dit mee te maken, wat een heerlijk schouwspel en wat een rust, daar wordt een buitenmens echt blij van en volgens mij de reegeit ook wel in het bijzonder.
Tweeling
Dus geen dartende vlinders in haar buik, maar bijna met zekerheid aan te nemen, dat er – binnen niet al te lange tijd – een tweeling op komst is, dat lijd geen twijfel volgens mij. En tweelingen komen bij het reewild vaak voor en soms een drieling. In gedachten zie ik haar al rondlopen met twee van die kleine hummels op hoge pootjes in het hoge gras, maar… we wachten het wel af, nog heel even geduld dus.
Tenslotte
Zo zit ik een beetje dagdromend voor mij uit te kijken en te genieten, als er plotseling luidruchtige stemmen van de openbare weg, tot hier doordringen. De reegeit kijkt op en als het geluid nog sterker wordt, gaat ze er uiteindelijk met grote sprongen vandoor en is de mooie idylle voorbij, helaas. Och… denk ik bij mezelf, verschil moet er wezen, hun daar op de weg lekker hardop kletsen en ik hier lekker rustig in de natuur. En ook al is de reegeit nu verdwenen, de volgende keer beter en dan misschien wel samen met haar tweeling, we zullen het wel beleven!
Lees ook: Zwervend langs het wildspoor – Deel 29