Urenlang aanzitten en geduldig wachten…
Van een goede natuurvriendin kregen wij de tip, dat ze een roofvogelnest ontdekt had en dat we er misschien redelijk goed en ‘ongezien’ konden fotograferen. Ja… zoiets is natuurlijk niet tegen een dove gezegd, dat kun je begrijpen.
Ook werd ons op het hart gedrukt om de plek geheim te houden, omdat er anders hele horden fotografen op af konden komen. Maar dat was wel aan ons toevertrouwd, we hadden wel vaker met dat bijltje gehakt en ons lesje geleerd. Dit was dus een unieke kans om deze ‘luchtridders’ op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen.
Vier pluizige jongen
De eerste keer zijn Fransien en ik er samen heengegaan, het was eventjes zoeken, maar met behulp van een bekende uit de buurt, hadden we het snel gevonden. Het nest zat in een takvork van een boom, die niet ver vanaf een bospad stond, zo konden we ons redelijk goed verschuilen in het groen en goed tussen de takken door – ongezien – het nest observeren. Er zaten vier pluizige jongen op, waarbij Fransien meteen opmerkte dat het jonge Sperwers moesten zijn en ze kreeg gelijk toen uren later het Sperwer-vrouwtje kwam voeren.
Geduldig wachten
Na die eerste keer heb ik nog verschillende keren ‘aangezeten’, waarbij het geduld van de fotograaf soms wel heel erg op de proef werd gesteld, want als je bijvoorbeeld met tussenpozen van anderhalf tot twee uur of soms nog langer, de oudervogel kunt zien voeren is het veel. En dan vaak nog zo, dat ze goed in beeld kwam, want het gebeurde ook gedurig dat ze aan de andere kant van het nest een landing maakte, nou dan had je als fotograaf het nakijken.
Maar na een aantal dagen was het geluk met mij, het Sperwer-vrouwtje kwam aanvliegen en lande precies op de plek waar ik haar al dagenlang wenste en poseerde ze in volle glorie voor mijn camera. (Zie hieronder).
Uitvliegen
Afgelopen maandag 22 juni jl. was het zover, ik zat nog maar nauwelijks op mijn schuilplekje, of het lawaai op het nest trok mijn volle aandacht. De jonge Sperwers waren volop aan het klapperen met hun vleugels en het meeste pluis was verdwenen, ik telde er nog drie, dus blijkbaar had de vierde inmiddels al de benen genomen. Na even zoeken in de groene wildernis, hoorde ik hem roepen ergens hoog op een tak, de anderen waren hierdoor ook onrustig geworden en verlieten ook één voor één het vertrouwde nest. Waarbij de laatste en kleinste nog een keer terugging naar het nest, waarbij de oudervogel nog een kort bliksembezoek bracht en daarna niet meer terugkwam.
Tenslotte
Ik heb genoten van dit unieke schouwspel midden in de vrije natuur, want zoiets lukt je niet zo gemakkelijk om ‘ongezien’ een kijkje te kunnen nemen in het leven van zo’n schuwe roofvogel als de Sperwer. Echt een fascinerende wereld, waarbij je steeds nieuwe indrukken opdoet en dagelijks blijft leren, het kost wat tijd en moeite, maar het was de uren- of dagenlange aanzit, meer dan waard!
Met dank aan onze natuurvriendin voor de tip en aan natuurvriend- en roofvogelkenner Rob Bijlsma voor alle informatie.
Daarnaast heb ik tussendoor ook nog wat kunnen filmen, dat ziet u hier onder de krantenfoto!
*********************************************************************************************************************
Vandaag in de Barneveldse Krant!
Mooie waardering!
*********************************************************************************************************************
Bekijk ook het filmpje: