Henny Stel (1914-2012)
De witte buizerd…
En natuurlijk fietsten mijn ouders (met en zonder mij), wanneer het maar even kon en dat was best vaak, op de vrije woensdag- en zaterdagmiddag en op zondagmiddag door de prachtige natuur in de omgeving van Ede. Zo vaak zelfs, dat ik dat in deze vervolgserie verder niet meer zal noemen. Een uitzondering daargelaten.
Vleugellam
Zo’n uitzondering betreft de fietstocht van zaterdag 30 oktober 1954. Daar was ik wel bij en daarvan kan ik me hèt moment nog zo voor de geest halen. Onderweg, ergens in het bos op een van de vele fietspaden langs een zandweg, zagen we een grote witte vogel naast ons pad.
Een prachtige, witte buizerd, helaas vleugellam. Mijn vader ging eropaf. De roofvogel probeerde te ontsnappen, maar was kansloos. In een laatste poging zich te verweren ging de buizerd op z’n rug liggen met z’n klauwen omhoog. “Probeer me nou maar te pakken”, zag je ‘m denken.
Pa en ma hadden hun “glacés” (glacé handschoenen) aan en mijn vader wist de vogel toch te bemachtigen.
Mijn moeder en de buizerd kijken elkaar diep in de ogen. Ze probeerde het dier gerust te stellen. Kansloos natuurlijk. Ik steek ook nog een handje uit – Foto: Archief Henk Stel
Henk van Schuppen
De vleugel was door een geweerschot zo zwaar beschadigd, dat het dier ten dode opgeschreven leek. Omdat achterlaten voor ons geen optie was, ging de buizerd mee in de fietstas. Wij brachten de vogel naar Henk van Schuppen, die bij zijn Kampeer en Bungalowbedrijf “De Dikkenberg” in Bennekom een vogelasiel had.
Deze was gelegen aan de Panoramaweg naast de “Panorama-Hoeve” van Kees Wit, die net als Henk van Schuppen en mijn vader lid was van de Vogelbeschermingswacht “Zuidwest-Veluwe”.
Henk van Schuppen achtte het (met het oog op een infectie) verstandig om de hulp van een dierenarts in te roepen.
Dierenarts M.J. Gorter in Ede was onmiddellijk bereid alles te doen om de vogel te redden en dus lag de witte buizerd een uur later bij hem op de operatietafel aan de Arnhemseweg
De buizerd bij de dierenarts
Ouwehands Dierenpark
De vleugel werd gespalkt en na een aantal penicilline-injecties hoopte men, dat de vogel zou aansterken in het grote hok op “De Dikkenberg” en uiteindelijk weer zou kunnen vliegen. Het eerste lukte, maar het tweede helaas niet. De gezonde, witte buizerd kreeg een goed onderkomen in het Ouwehands Dierenpark bij Rhenen.
De gewonde witte buizerd die bij Henk van Schuppen terecht kwam. Hiernaast zit hij in het grote hok op de Dikkenberg om aan te sterken – Foto’s: Archief Henk Stel
Jac. Gazenbeek
Het verhaal van de witte buizerd bereikte ook de mensen van de krant. De in Ede en omstreken beroemde schrijver van artikelen over de Veluwse natuur Jac. Gazenbeek volgde de ontwikkelingen rondom het herstel van de buizerd op de voet en met zijn pen. Hierna zijn verslag in het volgende deel.
Lees ook: Mijn vader en zijn Veluwe – Deel 8
