Burlende en vechtende herten in de avondschemering…
Op maandag 21 september jl. waren we weer aanwezig bij het Reemsterveld, zo rond de klok van 5 uur hadden wij een plekje uitgezocht onder de oude beuken die langs de Kemperbergweg staan.
Hier zitten we fijn beschut en ook lekker laag, als straks de herten de bekende heuvel vlak voor ons bestijgen, dan steken hun silhouetten zo mooi af tegen de avondhemel. En… als die dan ook nog mooi vlammend rood kleurt, nou dan is het plaatje helemaal compleet! Maar zover is het voorlopig nog lang niet… het licht is nog veel te hard, zoals we dat noemen, dus is geduld een schone zaak!
Al burlend worden we – als het ware – welkom geheten door deze zware jongen een 18-ender – Foto: ©Louis Fraanje
Welkomst burl
Toch hoeven we niet lang te wachten, want uit het Reemsterbos komt een zware jongen tevoorschijn, die direct naar voren loopt, zijn kop achterover gooit en zijn zware bronstroep over het Reemsterveld laat dreunen, het op een burlen zet. Het lijkt erop dat deze 18-ender ons – als het ware – al burlend welkom wil heten, nou… dat is niet verkeerd zou ik zeggen, de eerste klap(burl) is een daalder waard!
Samen met natuurvriend Willem Souverijn en zijn vrouw op de Hoge Veluwe – Foto: ©Fransien Fraanje
Schilderij
Als ik dit hert zo zie staan, met z’n kop achterover en zijn bek wagenwijd open, dan moet ik ongetwijfeld weer terugdenken aan de mooie foto van het burlende hert, die ik vorig jaar op 16 september 2019 hier ter plekke op het Reemsterveld maakte.
En waarvan mijn natuurvriend- en schilder Willem Souverijn uit Rijnsburg, ook zo’n prachtig schilderij heeft gemaakt. Lees meer...
Inmiddels is er nog een geweidrager bijgekomen – Foto: ©Louis Fraanje
Twee aan twee
Het duurt niet lang, of we zien nog een geweidrager(hert) het veld opkomen, ook een flinke jongen met een gewei dat zeker zo’n 20 enden telt. Dus… dat kan nog weleens wat gaan worden zo dadelijk, die kunnen elkaar wel aan in de strijd, we wachten het wel af. En we zullen daarin niet teleurgesteld worden vanavond, nee… ze gaan gelijk op aan de wandel, twee aan twee zoals gebruikelijk voorafgaand aan het bronstgevecht.
En zo staan ze samen bovenop de heuvel te burlen – Foto: ©Louis Fraanje
Het zo bekende samen naast elkaar oplopen, ter voorbereiding van het bronstgevecht – Foto: ©Louis Fraanje
Met volle kracht grijpen de geweien in elkaar en rammen ze er op los – Foto: ©Louis Fraanje
De avond valt
Zoals ik al eerder aangaf, duurt het niet lang, of het ‘ultieme’ moment is daar en gaan de koppen naar beneden en dan… met volle kracht grijpen de geweien in elkaar en rammen ze er op los. Dat gaat allemaal met grof geweld en zodra ze elkaar weer loslaten, gaan de koppen omhoog en wordt er geburld of dat hun leven er vanaf hangt. Zo gaat het eigenlijk een groot gedeelte van de avond, totdat de avondzon steeds lager en lager zakt en de beide herten uiteindelijk de heuvel beklimmen, om hun bronstroep nog luider over het Reemsterveld te laten galmen.
Boven op de heuvel laten ze hun bronstroep over het Reemsterveld galmen – Foto: ©Louis Fraanje
Allerlaatste minuten
Langzaam maar zeker kleurt de hemel steeds roder, maar we moeten bijna gaan, want ook de klok tikt verder, jammer genoeg gebeuren heel vaak in die allerlaatste minuten, de mooiste dingen. Ik blijf nog heel even, want het ene hert blijft in de buurt van de heuvel rondsjouwen, terwijl de andere er inmiddels vandoor is. Ik wacht en hoop dat het ene overgebleven hert, nog eenmaal de heuvel beklimt, zodat ik zijn silhouet op de gevoelige plaat kan vastleggen.
Het hert kijkt om zich heen alsof hij de koning zelf was – Foto: ©Louis Fraanje
Hij gooit zijn kop achterover… en burlt als nooit tevoren – Foto: ©Louis Fraanje
Afscheidsgroet
De avondhemel kleurt nu nog mooier, dan daar straks, het aftellen begint… tergend langzaam doet het achtergebleven hert… wat ik al steeds hoopte… hij klimt omhoog de heuvel op, kijkt om zich heen alsof hij de koning van de Veluwe zelf was, gooit zijn kop achterover… en burlt als nooit tevoren.
Het lijkt wel, of hij – speciaal voor ons – nog even alles uit de ‘kast’ haalt , als een soort van afscheidsgroet. Wat een schitterende avond en wat een onvergetelijk geluksmoment, waarbij het decor van de rood gekleurde avondhemel op de achtergrond, het beeld compleet maakte.
Met een blij en dankbaar gevoel, rij ik naar de uitgang bij Schaarsbergen, waar ik nog net voor sluitingstijd doorheen kan rijden!
Lees ook: Wild kijken op de Hoge Veluwe – Deel 14
______________________________________________________________________________________________________________________
Ook op de voorpagina van de Lunterse Krant:
Mooie waardering!
