Geluksmomenten op een vroege ochtend…
‘s Morgens in alle vroegte het veld in, dat is natuurlijk ‘je ware’ als je een buitenmens bent, wanneer de natuur om je heen langzaam maar zeker ontwaakt. Als anderen soms nog op één oor liggen, dan kan het gevoel dat je helemaal alleen in het veld bent, je soms overweldigen. Vooral in een dichtbevolkt land als het onze, dat klinkt in eerste instantie misschien wat egoïstisch, maar het is vandaag de dag echt een zeldzaamheid aan het worden. Mede daarom was het – na lange tijd – weer eens heerlijk om door het vertrouwde Rauwe Veld te zwerven. En niet zonder resultaat…
Een jong reebokje in de vroege ochtendmist – Foto: ©Louis Fraanje
Reewild
Toen de ochtendmist heel langzaam op begon te trekken, ontdekten we een jong reebokje van dit voorjaar, die lekker op zijn gemakje in het gras zat te herkauwen. En… hij had gelukkig niets in de gaten, wij wel… heel stilletjes heerlijk genoten.
Een tijdje later verscheen er een reegeit vanuit de dekking liep ze in de richting van het bokje, je kon zien dat ze elkaar kenden, blijkbaar was het de moeder van het reebokje. Ze liepen op elkaar toe en even later stonden ze beiden onze richting op te kijken.
De reegeit met het reebokje in het hoge gras – Foto: ©Louis Fraanje
De aanval
Als we weer verder zwerven, zien we ergens een buizerd rustig op een boomtak zitten. Maar de rust is van korte duur, want ineens… worden we opgeschrikt door een hevig kabaal. Namelijk een zwarte kraai duikt van bovenaf richting de buizerd, maar… de buizerd verblikt of verbloost niet en na nog enkele pogingen, geeft de kraai het tenslotte op. Een prachtig voorbeeld van een ‘optimist’, gewoon onverstoorbaar blijven en je door niets en niemand van je stuk laten brengen, geweldig!
De onverstoorbare buizerd met de aanvallende zwarte kraai – Foto: ©Louis Fraanje
Wintergasten
Na deze schermutseling zien we even verderop weer een buizerd zitten, een prachtig exemplaar met een bijna wit verenpak, blijkbaar een noorderling die hier komt overwinteren. Want momenteel zijn er veel buizerds vanuit het noorden naar hier gekomen. Deze buizerds zijn voor een groot deel afkomstig uit Noord-Duitsland, Scandinavië en Oost-Europa. Ze zijn naar Nederland getrokken om hier de winter door te komen en hebben dus geen eigen territorium.
Op de boomtak zit een prachtig exemplaar met een bijna wit verenpak – Foto: ©Louis Fraanje
Scherpe blik
Van de vogels beschikken roofvogels over de scherpste ogen. Voor ons mensen is het heel moeilijk voor te stellen dat bijvoorbeeld een buizerd, sperwer, havik of torenvalk vaak van grote hoogte een spitsmuis of roodborst haarscherp in de peiling heeft. In ieder geval zijn het echt optische zwaargewichten, waarvan de buizerd – volgens onderzoekers – het scherpst ziet.
Met zijn scherpe blik loert hij naar muizen en andere kleine dieren tussen het gras – Foto: ©Louis Fraanje
Verrekijker ogen
Zo bevatten de ogen van de buizerd per vierkante millimeter acht keer zoveel lichtgevoelige cellen als die van de mens. Maar dat is niet de belangrijkste oorzaak dat Buteo buteo zo haarscherp ziet. Hij beschikt over verrekijkerogen. Met naar voren gerichte blik bedraagt zijn zichthoek namelijk 35 tot 50 graden. Vanuit de lucht kan een roofvogel dus zeer gericht naar beneden loeren. Afzonderlijk kan elk oog 150 graden bestrijken. Dat komt mooi van pas op een boomtak of heiningpaal. Zeker als je daarbij ook nog heel snel je kop kunt bewegen. (Bron: natuurinformatie.nl)
Als hij iets ontdekt heeft, volgt de duikvlucht naar de prooi – Foto: ©Louis Fraanje
Duikvlucht
Zo waren wij even helemaal in de ban van deze prachtige buizerd, totdat hij in een mooie duikvlucht heel laag over het weiland wegvloog, blijkbaar mis had gegrepen in het hoge gras, om vervolgens ver weg neer te strijken aan de overkant op een heiningpaal.
Dan besluiten wij ook om eens wat verderop te gaan kijken, want er valt genoeg te zien hier in het Rauwe Veld, waarover later meer…
