Een kijkje bij Hubertus op zijn winterverblijf
Nadat wij Hubertus voor het laatst op woensdag 11 november jl. in de buurt van de Wetweg hadden gezien, waren wij hem niet meer tegengekomen. Mede ook wegens allerlei omstandigheden, moest een bezoek aan het park steeds weer uitgesteld worden.
Maar afgelopen woensdag 16 december was het dan eindelijk zover, het was mooi weer, dus besloten Jannie en ik om naar de Hoge Veluwe te gaan. Daar hebben we de fiets gepakt en zijn een kijkje gaan nemen bij het winterverblijf van Hubertus. En we troffen hem daar zonder zijn compagnon op zijn aloude plekje, waar hij vaker bivakkeerde in de winter, hij liep niet zo heel ver van het bospad af lekker te vreten. We vonden dat hij er goed uitzag, ondanks dat hij met zijn linkeroog niets ziet, stapte hij rustig tussen de bomen en struiken door, en even later ook nog naar het open veld. (Zie hieronder een beeldverslag).
Hubertus liep niet zo heel ver van het bospad af lekker te vreten – Foto: ©Florus van den Berg
Als hij even omhoog kijkt kunnen we hem mooi op de plaat zetten – Foto: ©Florus van den Berg
Hubertus zag er – ondanks zijn blinde linkeroog – lichamelijk goed uit – Foto: ©Florus van den Berg
Hier is zijn blinde linkeroog goed te zien – Foto: ©Florus van den Berg
Tussen de bladeren op zoek naar voedsel – Foto: ©Florus van den Berg
Al gapend trekt hij even later naar het open veld – Foto: ©Florus van den Berg
Hubertus staat een tijdje om zich heen te kijken in het hoge gras – Foto: ©Florus van den Berg
Aan het einde van de middag hadden we nog een mooie zonsondergang – Foto: ©Florus van den Berg
Tot slot
We denken dat Hubertus deze winter wel goed door zal gaan komen, hier krijgt hij in ieder geval de nodige rust en scharrelt zijn dagelijkse kostje wel bij elkaar. En mocht hij willen dan is hij ook zo op het Zwarte Veld voor een extra hapje eten. Hubertus is het alleen zijn wel gewend, wat dat betreft is en blijft hij een echte vrijbuiter, geboren in de lente van 2011 en een gewei van 24 enden, loopt hij inmiddels alweer zo’n 9 jaar lang over de Hoge Veluwe te sjouwen. Dus hoeven we ons op dit moment nog niet al te veel zorgen te maken en kunnen we hem tenslotte met een gerust hart achterlaten.
Opgelucht en blij dat hij er zo goed uitzag, zijn we weer op de fiets gestapt en naar huis gereden.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 195
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
